மாயையும் பொய்த் தோற்றமும்!
மாயையும் பொய்த் தோற்றமும்!
அனேகமாக நீங்கள் எல்லோரும் மாயை என்ற வார்த்தையைக் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். பொதுவாக பொய்த் தோற்றம், மனமயக்கம் போன்றவற்றைக் குறிக்கவே இந்தச் சொல் வழங்கப்பட்டு வருகிறது. ஆனால் மாயைக் கோட்பாடு வேதாந்தத்தைத் தாங்கும் தூண்களுள் ஒன்றாகும். அதைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்வது மிகவும் அவசியம். நீங்கள் சிறிது பொறுமையைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். ஏனெனில் இதைத் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளும் ஆபத்து இருக்கிறது.
மாயைபற்றி வேதங்களில் நாம் காணும் கருத்து, மனமயக்கம் என்ற பொருளில் அது பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதுதான். அப்பொழுது மாயையைப் பற்றிய உண்மையான கருத்து உருவாகவில்லை. இந்திரன் தனது மாயையின் மூலம் பல உருவங்களை எடுத்துக் கொண்டான் என்பது போன்ற செய்திகளையே காண்கிறோம். இந்த இடத்தில் மாயாஜாலம் போன்ற ஒரு பொருளில்தான் அது பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பது உண்மைதான். வேறு பல இடங்களிலும் மாயை இதே பொருளில் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.
பிறகு மாயை என்ற சொல், இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்துவிட்டது. ஆனால் அந்தக் கோட்பாடு உருவாகிக் கொண்டே வந்தது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் ரகசியத்தை நாம் ஏன் அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை? என்ற கேள்வி பின்பு எழுந்தது. இதற்குக் கிடைத்த பதில் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தன. ஏனெனில் நாம் வீண்பேச்சுப் பேசுகிறோம். புலனின்பத்தில் திருப்தி அடைகிறோம். ஆசைகளைப் பின்தொடர்ந்து ஓடுகிறோம். எனவே ஒரு பனிப்படலத்தால் மறைப்பது போல் உண்மையை மறைத்துவிடுகிறோம் என்பதே அந்தப் பதில். இந்த இடத்தில் மாயை என்ற சொல்லே பயன்படவில்லை. நம் அறியாமைக்குக் காரணம் நமக்கும் உண்மைக்கும் இடையே தோன்றியுள்ள ஒரு படலமே என்ற கருத்து நமக்கு இதிலிருந்து கிடைக்கிறது.
மிகவும் பிற்கால உபநிடதம் ஒன்றில் மாயை என்ற சொல் மறுபடியும் தோன்றுவதைக் காண்கிறோம். இப்பொழுது இந்தச் சொல்லிற்கே ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டுவிட்டது. அதற்கு எத்தனையோ அர்த்தங்களும் உண்டாகிவிட்டன. அதைப் பற்றிய பல கொள்கைகளும் தோன்றி அவை மீண்டும்மீண்டும் சொல்லப்பட்டன. வேறு கொள்கைகளும் தோன்றின. கடைசியில், மாயை என்பதற்கு நிச்சயமான ஒரு பொருள் நிர்ணயமாயிற்று. இயற்கையே மாயை என்பதையும், அதை ஆள்பவன் பரம்பொருளே என்பதையும் அறிந்துகொள் என்று சுவேதாஸ்வர உபநிடதத்தில் காண்கிறோம். நமது தத்துவ ஞானிகளை எடுத்துக்கொண்டால் ஆதி சங்கரர் காலம்வரை மாயை என்ற இந்தச் சொல்லைப் பலர் பலவிதமாகப் பொருள்படுத்தி வந்ததைக் காண்கிறோம்.
பவுத்தர்களும், மாயைக்கொள்கையைக் கையாண்டார்கள். அவர்கள் பெருமளவில் இதனை, லட்சிய வாதத்தைப் போன்ற ஒரு கருத்தாகவே பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். இப்பொழுதும் மாயை என்ற சொல்லிற்குப் பொதுவாக இந்தப் பொருள்தான் நிலவுகிறது.
உலகம் மாயை என்று இந்துக்கள் சொல்லும் போது இந்த உலகம் ஒரு பொய்த் தோற்றம் என்று அவர்கள் குறிப்பிடுவதாகவே மற்றவர்கள் நினைக்கிறார்கள். பவுத்தர்கள் கொண்ட பொருளே இந்தக் கருத்திற்கு ஓரளவு அடிப்படையாகும். ஏனென்றால் பவுத்தத் தத்துவ ஞானிகளும் ஒரு பிரிவினர் புறவுலகம் என்பதே இல்லை என்று நம்புபவர்களாக இருந்தார்கள்.
வேதாந்தத்தில் மாயை என்ற சொல்லின் பொருள் இறுதிப் பரிணாமத்தை அடைந்துள்ளது. இங்கே மாயை என்பது லட்சிய வாதமோ. பிரத்தியட்ச வாதமோ அல்ல அது ஒரு கொள்கையும் அல்ல. அது நிஜங்களின் ஒரு தெளிவான சித்திரம்; நம்மையும் நம்மைச் சுற்றி நாம் காண்பவற்றையும் பற்றிய ஒரு சித்திரமே அது.
வேதங்களை வெளிப்படுத்திய ரிஷிகளின் மனத்தில், கோட்பாடுகளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், அவற்றைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பலமாக வேரூன்றி இருந்தது என்பதை நான் உங்களுக்கு ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கிறேன். கருத்துக்களின் விளக்கத்திற்காகக் காத்திருக்கவோ, அவற்றை ஆராய்ச்சி செய்யவோ அவர்களுக்கு நேரம் இருக்கவில்லை. அவர்கள் பொருட்களின் மையத் தத்துவத்திற்கே செல்லும் விருப்பம் உடையவர்களாக இருந்தார்கள். அப்பாலுள்ள ஏதோ ஒன்று அவர்களை அழைப்பதுபோல் அவர்கள் உணர்ந்தார்கள். வேறு எதற்காகவும் காத்திருக்க அவர்களால் முடியவில்லை.
தற்காலத்தில் விஞ்ஞானம் என்று நாம் கூறுகின்ற துறையில் காணப்படும் விவரங்களை உபநிடதங்களில் நாம் காணவே செய்கிறோம். ரிஷிகள் இந்த விளக்கங்களைப்பற்றிக் கவலைப்படாததால் பல இடங்களில்இவை தவறாக இருக்கின்றன. ஆனால் அவற்றின் மையத் தத்துவங்கள் சரியாகவே இருக்கின்றன. உதாரணமாக, ஆகாசத் தத்துவம். இது தற்கால விஞ்ஞானக் கண்டு பிடிப்புக்களில் புதிய ஒன்றாகும். இந்தத் தத்துவத்தைப் பற்றி இன்றைய விஞ்ஞானிகள் கண்டுபிடித்திருப்பதைவிட அதிக வளர்ச்சியுற்ற நிலையை உபநிடதங்களில் நாம் காண்கிறோம். இங்கே அது கருத்தளவில் இருக்கிறது. அதன் செயல்முறை விளக்கங்களைக் காட்ட முயன்றபோது, அவர்கள் தவறு செய்துவிட்டார்கள்.
எங்கும் நிறைந்துள்ள உயிர்ச்சக்தியைப் பற்றிய கருத்தும் அதுபோல்தான். எங்கும் உயிர்ச்சக்தி ஒன்று நிறைந்திருக்கிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள உயிர்கள் எல்லாமே அந்தச் சக்தியின் பல்வேறு வெளிப்பாடுகளே. இதனையும் வேதகால ரிஷிகள் அறிந்திருந்தார்கள். பிராம்மணங்களில் இது காணப்படுகிறது. இதனை அவர்கள் பிராணன் என்று அழைத்தார்கள். உயிர்கள் எல்லாம் பிராணனின் வேறுபட்ட வெளிப்பாடுகளே என்பதைக் கூறி, இந்தப் பிராணனைப் புகழும் நீண்டதொரு துதிப் பாடல், சம்ஹிதைகளில் இருக்கிறது.
இதற்கிடையில் ஒரு வார்த்தை, ஐரோப்பிய விஞ்ஞானிகளுள் சிலர், பூமியில் உயிர் எவ்வாறு உண்டாயிற்று என்பதைப்பற்றிக் கொண்டுள்ள கோட்பாடுகளைப் போன்ற கருத்துக்கள், வேதகால தத்துவங்களில் உள்ளன என்பதை அறிவதில் உங்களால் சிலருக்கு விருப்பம் இருக்கலாம். உயிர், வேறு கிரகங்களிலிருந்து வந்தது என்ற ஒரு கொள்கை இருப்பது உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரியும். சந்திரனிலிருந்தே உயிர்கள் வந்தன என்பது சில வேத தத்துவ ஞானியரின் உறுதியான கொள்கை.
கொள்கைகளைப் பொறுத்தவரையில், பொதுப்படையான விரிவான கொள்கைகளை உருவாக்குவதில் வேதச் சிந்தனையாளர்கள் துணிவு மிக்கவர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள் என்பது தெரிகிறது. புறவுலக நோக்கிலிருந்து பிரபஞ்சத்தின் மர்மத்தை ஆராயப் புகுந்தால், எவ்வளவு திருப்திகரமான தீர்வு கிடைக்குமோ அவ்வளவு திருப்தியான தீர்வை அவர்கள் கண்டிருக்கவே செய்தார்கள்.
தற்கால விஞ்ஞானங்களின் பிரபஞ்சம் பற்றிய அடிப்படைக் கோட்பாடுகளில் தவறு இருக்கிறது. அதனால் பிரபஞ்சத்தைப் பற்றிய விரிவான விளக்கங்கள் சரியான தீர்வின் அருகில்கூடச் செல்ல முடியவில்லை. பிரபஞ்ச மர்மத்திற்கு, ஆகாசத் தத்துவத்தைப் பற்றிய கொள்கையால் பழங்காலத்தில் தீர்வு காண முடியவில்லை யென்றால், அது பற்றிய தற்கால விளக்கங்களால் மட்டும் உண்மைத் தீர்வை எப்படித் தர முடியும்? எங்கும் நிறைந்திருக்கும் உயிர்ச் சக்தியைப் பற்றிய கொள்கையே ஒரு பிரபஞ்சக் கொள்கையாக ஆகமுடியாதபோது, அதையே விரிவாக விளக்குவதால் எதைச் சாதிக்க முடியும்? விளக்கங்களால் அடிப்படைக் கோட்பாட்டை மாற்ற முடியாது அல்லவா?
தத்துவ ஆராய்ச்சி என்று வரும்போது இந்தச் சிந்தனையாளர்கள் நவீன சிந்தனையாளர்களைப் போல் இருப்பது மட்டுமல்லாமல், சிலவேளைகளில் இவர்களைவிடத் துணிச்சல் மிக்கவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்பதை எடுத்துக்காட்டுவதே எனது நோக்கம். அவர்கள் சில மகத்தான பொதுவிதிகளைக் கண்டு பிடித்திருக்கிறார்கள். அவற்றில் சில இன்னும் கொள்கை அளவிலேயே இருக்கின்றன. அந்தக் கொள்கையளவில்கூட அவற்றைத் தற்கால விஞ்ஞானம் இதுவரை உருவாக்கவில்லை.
உதாரணமாக, இந்துத் தத்துவ ஞானிகள், ஆகாசத் தத்துவத்தைக் கண்டுபிடித்தது மட்டுமல்லாமல் இன்னும் மேலே சென்று மனத்தையே ஒரு நுட்பமான ஆகாசத் தத்துவம் என்று பாகுபடுத்தியிருக்கிறார்கள். இன்னும் மேலே சென்று, மனத்திற்கும் அப்பால் இன்னும் நுட்பமான ஆகாசத் தத்துவம் ஒன்றைக் கண்டுபிடித்தார்கள். அதுவும் முடிவல்ல, பிரச்சினைக்கு அதுவும் தீர்வு காணவில்லை. புறவுலகத்தைப்பற்றி எவ்வளவு அறிவும் இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண முடியாது.
ஆனால் விஞ்ஞானிகள், நாங்கள் இப்போது தானே இந்தப் பிரச்சினையைப்பற்றி ஏதோ சிறிது தெரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்திருக்கிறோம். இன்னும் சில ஆயிரம் வருடங்கள் காத்திருங்கள்; நாங்கள் நிச்சயமாகத் தீர்வு கண்டுவிடுகிறோம் என்று கூறுகிறார்கள். வேதாந்தியோ, அது முடியவே முடியாது என்கிறான். ஏனெனில் மனம் எல்லைக்கு உட்பட்டது, சில குறிப்பிட்ட எல்லைகளுக்கு அப்பால், காலம், இடம், காரணகாரியம் என்ற எல்லைகளைக் கடந்து மனம் செல்ல முடியாது என்பதை அவன் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நிரூபித்துவிட்டான். எப்படித் தன்னைவிட்டு மனிதன் வெளியே குதிக்க முடியாதோ அதைப் போலவே, காலம், இடம் முதலியவை வகுத்துள்ள நியதிகளுக்கு அப்பாலும் யாரும் போக முடியாது. காரணகாரியம், காலம், இடம் இவற்றின் எல்லையை மீறிப் போவதற்காகச் செய்யும் ஒவ்வொரு முயற்சியும் வீணே. ஏனெனில் இந்த மூன்றையும் ஆதாரமாகக் கொண்டுதான் இந்த முயற்சிகளையே ஆரம்பிக்க முடியும்.
அப்படியானால் உலகம் இருக்கிறது என்று கூறுவதற்கு என்ன பொருள்? இந்த உலகம் இல்லை என்பதன் பொருள் என்ன? உலகத்திற்குத் தனியான இருப்பு இல்லை என்பதுதான். என் மனம், உங்கள் மனம் என்று எல்லோருடைய மனங்களையும் சார்ந்துதான் உலகம் இருக்கிறது. நாம் இந்த உலகத்தை ஐம்புலன்களால் அறிகிறோம். நமக்கு ஆறாவது புலன் ஒன்று இருந்தால், நாம் இந்த உலகில் இன்னும் அதிகமான சிலவற்றைக் காண்போம். மேலும் ஒரு புலன் அதிகமாக இருக்குமானால், அது இன்னும் மாறுபட்டுத் தெரியும். ஆகவே அதற்கு உண்மையான இருப்பு ஒன்று இல்லை. மாறுதலற்ற, அசைவற்ற, எல்லையற்ற இருப்பு உலகிற்குக் கிடையாது. அதேவேளையில் அது இல்லை என்றும் சொல்லிவிட முடியாது. ஏனெனில் அது இருப்பதை நாம் பார்க்கிறோம். அதிலும் அதன் வழியாகவும் நாம் இயங்க வேண்டியிருக்கிறது. இருப்பு, இல்லாமை என்ற இரண்டின் கலப்பே உலகம். தத்துவங்களிலிருந்து நமது அன்றாட வாழ்க்கைக்கு வந்தால், வாழ்க்கையே இந்த இருப்பு, இல்லாமை என்ற இரண்டு முரண்பாடுகள் கலந்ததாக இருப்பதைக் காண்கிறோம்.
அறிவிலும் இந்த முரண்பாடு உண்டு. மனிதன் எதை அறிய விரும்பினாலும் அவனால் அதை அறிந்துகொள்ள முடியும் என்று தோன்றுகிறது. ஆனால் சில அடிகள் எடுத்து வைப்பதற்கு முன்பே, தனக்கு முன்னால், கடக்க முடியாதபடி ஒரு பெரிய சுவர் இருப்பதை அவன் காண்கிறான். அவன் ஒரு வட்டத்திற்குள்ளேயே சுழன்று கொண்டிருக்கிறான் அந்த வட்டத்திலிருந்து அவனால் வெளியேற முடிவதில்லை. மிகவும் நெருக்கமான, பிரியமான பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண அவன் இரவும் பகலும் உழைக்க வேண்டியிருக்கிறது. அறிவின் எல்லையைத் தாண்டி அவனால் போக முடியாததால், அந்தப் பிரச்சினைகளுக்கு அவனால் தீர்வு காண முடிவதில்லை. அறிவைக் கடந்து செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசை மட்டும் மனிதனின் மனத்தில் உறுதியாகப் பதிந்திருக்கிறது. அதேவேளையில் அறிவைக் கட்டுப் படுத்துவதாலும் அடக்குவதாலும்தான் நமக்கு நன்மை கிடைக்கும் என்பதும் நமக்கு நன்றாகத் தெரியும். சுயநலமாயிரு என்றே மூச்சுக்கு மூச்சு நமது இதயம் துடிக்கிறது. அதேவேளையில் நம்மை மீறிய சக்தி ஒன்று, சுயநலமின்மை மட்டுமே நன்மை தரும் என்பதை நம்மிடம் கூறிக்கொண்டே இருக்கிறது.
ஒவ்வொரு குழந்தையும் இன்பநோக்குடன்தான் பிறக்கிறது. பொற்கனவுகளையே காண்கிறது. வாலிபத்தில் அவன் மேலும் இன்பநோக்குக் கொண்டவனாகிறான். மரணம் என்ற ஒன்று உள்ளது என்பதை ஒரு வாலிபன் நம்புவதே இல்லை. தோல்வி, தாழ்வு போன்ற சொற்களுக்கு இளைஞனின் அகராதியில் இடமில்லை. வயதாகும்போதே அவனது வாழ்வே நரகமாகி விடுகிறது. கனவுகள் எல்லாம் காற்றில் கரைந்துவிடுகின்றன. அவன் துன்பநோக்குக் கொண்டவனாகி விடுகிறான்.
இவ்வாறு இயற்கையின் சுழற்சியில் சிக்கிச் சுழன்று எங்கே போகிறோம் என்பது தெரியாமல் இந்த எல்லைக்கும் அந்த எல்லைக்குமாக அல்லாடுகிறோம். புத்தரின் வரலாறான லலித விஸ்தாரம் என்று நூலிலுள்ள ஒரு புகழ்பெற்ற பாடலையே எனக்கு இது நினைவூட்டுகிறது. அது சொல்கிறது.
புத்தர் மனித குலத்தை உய்விப்பதற்காகப் பிறந்தார். ஆனால் அரச போகத்தில் தன்னையே மறந்துவிட்டார். சில தேவதைகள் வந்து அவரை விழிப்புணர்த்துவதற்காக ஒரு பாட்டுப் பாடின. இடையீடற்று மாறியவாறே ஓடிக் கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கை ஆற்றில், அதன் போக்கிலேயே நாம் மிதந்து சென்று கொண்டிருக்கிறோம் என்பதே அந்தப் பாட்டின் சாரம். நம்முடையவாழ்க்கையும் இப்படி எந்த ஓய்வுமே இல்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.
நாம் செய்ய வேண்டியது என்ன? உண்ணவும் உடுக்கவும் போதிய வசதி படைத்தவன் இன்பநோக்கு உள்ளவனாக இருக்கிறான். துன்பத்தைப் பற்றிய பேச்சு அவனை நடுங்கச் செய்கிறது. அத்தகைய பேச்சைக் கேட்கவே அவன் விரும்புவதில்லை. உலகத்தின் துன்பங்களையும் கஷ்டங்களையும் அவனிடம் பேசவே கூடாது. எல்லாம் இன்பமே என்றுதான் அவனிடம் சொல்ல வேண்டும். நான் பத்திரமாகவே இருக்கிறேன். என்னைப் பாருங்கள்! எனக்கு அழகான வீடுவாசல் இருக்கிறது. குளிரையும் பசியையும் எண்ணி நான் பயப்படுவதில்லை. இந்த மாதிரியான பயங்கரச் செய்திகளை என்னிடம் கொண்டு வராதீர்கள் என்கிறான் அவன்.
ஆனால் மறுபக்கமோ குளிராலும் பசியாலும் எத்தனையோ பேர் செத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களிடம் போய் உலகம் இன்பமானது என்று சொன்னால், அவர்கள் அந்தப் பேச்சிற்கு மதிப்புக் கொடுக்க மாட்டார்கள். தாங்கள் துன்பத்தில் உழன்றுகொண்டிருக்கும்போது, மற்றவர்கள் இன்பமாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் எப்படி விரும்ப முடியும்? இவ்வாறு இன்பநோக்கிற்கும் துன்பநோக்கிற்கும் இடையே நாம் ஊசலாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்.
பிறகு மரணம் என்னும் மகத்தான உண்மை இருக்கிறது. உலகமே மரணத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. எல்லாமே அழிந்துகொண்டிருக்கின்றன. நமது முன்னேற்றங்கள், நமது கர்வங்கள், நமது சீர்திருத்தங்கள், நமது ஆடம்பரங்கள், நமது செல்வங்கள், நமது அறிவு எல்லாவற்றிற்கும் ஒரே முடிவுதான். அது மரணம். அது ஒன்றுதான் சர்வ நிச்சயமானது. நகரங்கள் தோன்றி மறைகின்றன. பேரரசுகள் எழுகின்றன, வீழ்கின்றன, கிரகங்கள் உடைந்து தூள்தூளாகி, மற்றக் கிரகங்களின் ஈர்ப்புச் சக்தியால் அங்குமிங்கும் அலைக்கழிக்கப்படுகின்றன. இவ்வாறு அனாதி காலம் முதல் நடந்துகொண்டே இருக்கிறது. மரணமே எல்லாவற்றிற்கும் முடிவு. வாழ்க்கையின், அழகின், செல்வத்தின், அதிகார பலத்தின், ஏன், நற்பண்பின் முடிவுகூடமரணம் தான். மகான்கள் இறப்பார்கள், பாவிகளும் இறப்பார்கள்; அரசர்கள் இறப்பார்கள், ஆண்டிகளும் இறப்பார்கள். எல்லோருமே மரணத்தை நோக்கித்தான் போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனாலும் அவர்கள் வாழ்க்கையில் வைத்திருக்கும் உடும்புப்பிடியை மட்டும் விடுவதே இல்லை. காரணம் தெரியாமலேயே வாழ்க்கையை நாம் இறுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அந்தப் பிடியை நாம் விட முடிவதில்லை, இதுதான் மாயை.
தாய் குழந்தையைப் போற்றி வளர்க்கின்றாள். உயிரையே அந்தக் குழந்தையின்மீது வைத்திருக்கிறாள். குழந்தை வளர்கிறான், பெரியவனாகிறான்; சந்தர்ப்ப வசத்தால் தீயவனாக கொடியவனாக மாறுகிறான். தாயையே தினமும் அடித்து உதைக்கிறான். ஆனாலும் அவள் தன் மகன்மீது வைத்துள்ள பாசத்தை விடுவதில்லை.அவளது அறிவு விழித்துக் கொள்ளும்போது, அன்பு என்ற போர்வையால் அதை மறைத்துவிடுகிறாள். அது அன்பு அல்ல. அது அவளது நாடிநரம்புகளைப் பற்றிக் கொண்டுள்ள ஏதோ ஒன்று. உதறித் தள்ள முடியாத உணர்ச்சி அது என்பதை அவள் நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை. எவ்வளவுதான் முயன்றாலும் அந்தப் பந்தத்திலிருந்து அவளால் விடுபட முடிவதில்லை. இதுதான் மாயை.
பகலும் இரவும் நமது இந்தப் பூமியின்மீது மரணம் பீடுநடை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. அதேவேளையில் நாமோ நிரந்தரமாக வாழப் போகிறோம் என்றே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ஒருமுறை யுதிஷ்டிரரிடம் கேள்வியொன்று கேட்கப்பட்டது. இந்த உலகத்தில் மிகவும் அதிசயமானது எது? என்பதே அந்தக் கேள்வி. தினந்தோறும் நம்மைச் சுற்றி மக்கள் இறந்துகொண்டே இருக்கிறார்கள். என்றாலும் மனிதர்கள் தங்களுக்கு மரணமே வராது என்றே நினைக்கிறார்கள். என்பதே அந்தக் கேள்விக்கான விடை. இதுதான் மாயை.
நமது புத்தியிலும் அறிவிலும் என்று மட்டுமல்ல. வாழ்க்கையின் ஒவ்வோர் அம்சத்திலும் இத்தகைய முரண்பாடுகளை நாம் சந்திக்கிறோம். சீர்திருத்தவாதி ஒருவர் தோன்றுகிறார். நாட்டிலுள்ள தீமைகளைக்களைய அவர் விரும்புகிறார். அந்தத் தீமைகளைச் சரிசெய்வதற்கு முன்னால், வேறோரிடத்தில் ஆயிரம் வேறு சீர்கேடுகள் தோன்றிவிடுகின்றன. இடிந்து விழுந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பழைய வீட்டைப் போன்ற நிலை இது. ஓரிடத்தில் அதைச் சரிசெய்தால் மற்றோரிடத்தில் இடிந்து விழுகிறது.
இந்தியாவில் எங்கள் சீர்திருத்தவாதிகள், கட்டாயமாகத் திணிக்கப்படும் விதவை வாழ்க்கையை எதிர்த்துத் தீவிரமாகப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாமல் இருப்பதே மேலைநாடுகளில் பெரிய தீமையாகும். ஒரு பக்கம் மணமாகாதவர்களுக்கு உதவி செய்ய வேண்டும், அவர்கள் கஷ்டப்படுகிறார்கள். மறுபக்கம் விதவைகளுக்கு உதவ வேண்டும், அவர்களும் கஷ்டப்படுகிறார்கள். இந்த நிலை, குணப்படுத்த முடியாத வாதநோய் போன்றது. தலையிலிருந்து விரட்டினால் அது உடம்பிற்குப் போகிறது. உடம்பிலிருந்து விரட்டினால் பாதங்களுக்குப் போகிறது.
சீர்திருத்தவாதிகள் தோன்றி, கல்வியும் செல்வமும் பண்பாடும் குறிப்பிட்ட சிலரிடம் மட்டுமே இருப்பது சரியல்ல என்று பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். இவை எல்லோருக்கும் கிடைப்பதற்காகத் தங்களாலான முயற்சிகளைச் செய்கிறார்கள். இதனால் ஒருவேளை ஏதோ சிலருக்கு அதிக இன்பம் கிடைக்கலாம், ஆனால் பண்பாடு உதிக்கும்போது லவுகீக இன்பம் குறைகிறது.
இன்பத்தைப் பற்றிய அறிவும், துன்பத்தைப் பற்றிய அறிவும் சேர்ந்தே தோன்றுகின்றன. அப்படியானால் நாம் எந்த வழியில் போவது? நாம் அனுபவிக்கும் குறைந்த அளவு லவுலீக இன்பம் கூட, வேறோர் இடத்தில் அதே அளவு துன்பம் ஏற்படுவதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது இதுதான் நியதி. இளைஞர்களுக்கு இது புரியாமல் இருக்கலாம், ஆனால் வெகுநாள் வாழ்ந்தவர்களுக்கும், வெகுநாள் வாழ்க்கையில் போராடியவர்களுக்கும் இந்த உண்மை நன்கு புரியும். இது தான் மாயை.
இவை இரவும்பகலும் நிகழ்ந்துகொண்டே இருக்கின்றன. இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பது முடியாத காரியம். ஏன் இவ்வாறு இருக்க வேண்டும்? இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் காண முடியாது. இது தர்க்கரீதியானது அல்ல. எனவே ஏன், எப்படி என்ற கேள்விகளுக்குச் சாத்தியமே இல்லை. இவை இருக்கின்றன, இவற்றை நாம் தவிர்க்க முடியாது இதுதான் நமக்குத் தெரிந்தது. இதைப் புரிந்துகொள்வதும், இதைப் பற்றிய தெளிவான கருத்தை நம் மனத்தில் உருவாக்கிக் கொள்வதும் நம் சக்திக்கு மீறியதாகும். அப்படியானால் இந்தப் பிரச்சினைக்கு எப்படித்தான் தீர்வு காண்பது?
இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள நிஜங்களின் ஒரு சித்திரமே மாயை. இது போன்ற விஷயங்களைச் சொன்னாலே மனிதர்களுக்குப் பயம் ஏற்படுகிறது. நாம் தைரியத்தைக் கைவிடக் கூடாது. நிஜங்களை மறைப்பது தீர்வு காணும் வழியல்ல. நாய்கள் ஒரு முயலைத் துரத்தும்போது முயல் தன் முகத்தைத் தரையோடு தரையாக வைத்துக் கொண்டு, தான் பாதுகாப்பாக இருப்பதாக நினைத்துக் கொள்கிறது. மனிதர்கள் இன்பநோக்குக் கொண்டவர்களாக இருக்கும்போது, இந்த முயலைப் போலவே இருக்கிறார்கள். ஆனால் அது ஒரு பரிகாரம் ஆகாது.
இந்தக் கருத்திற்கு எதிர்க் கருத்துக்களும் உள்ளன. வாழ்க்கையில் சுகத்தை அனுபவிப்பவர்கள் மட்டுமே இந்த எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கிறார்கள் என்று நீங்கள் சொல்லலாம். இந்த நாட்டில் (இங்கிலாந்தில்) துன்ப நோக்கு உடையவர்களாக ஆவது கடினம். உலகம் மிகவும் அற்புதமாக இருக்கிறது என்றும், வேகமாக முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறது என்றும் எல்லோரும் என்னிடம் சொல்கிறார்கள். ஆனால் ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் எதுவோ அதையே தங்கள் உலகமாக நினைக்கிறார்கள். பழைய கேள்விகள் திரும்பவும் எழுகின்றன. கிறிஸ்தவ நாடுகள் செழிப்பாக இருப்பதால், கிறிஸ்தவ மதம் மட்டுமே உலகின் உண்மையான மதமாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் இந்த வாதம் முரணானது. ஏனெனில் கிறிஸ்தவரல்லாத நாடுகளில் செழிப்பிற்குக் காரணமாக இருக்கிறது! அனுபவிப்பவனுக்கு, தான் அனுபவிக்க ஏதாவது வேண்டும். உலகம் முழுவதுமே கிறிஸ்தவ நாடுகளாக மாறிவிட்டால், கொள்ளையடிப்பதற்குக் கிறிஸ்தவர் அல்லாதவர்கள் வசிக்கும் நாடுகள் இல்லாததால், எல்லா கிறிஸ்தவ நாடுகளும் ஏழை நாடுகளாகிவிடும். ஆகவே இந்த வாதம் தன்னையே அழித்துக் கொள்வதாகிறது.
மிருகங்கள் தாவரங்களை அழித்து வாழ்கின்றன. மனிதர்கள் மிருகங்களை அழித்து வாழ்கிறார்கள். இன்னும் மோசமானது எதுவென்றால் வலியவர் எளியவரை அழித்து வாழ்வதுதான். இது உலகம் முழுவதும் நடைபெறுகிறது. இதுதான் மாயை.
இந்தப் பிரச்சினைக்கு நீங்கள் என்ன தீர்வு காண்கிறீர்கள்? காலப்போக்கில் எல்லாம் நன்மையாகவே இருக்கும் என்றெல்லாம் எத்தனையோ விளக்கங்கள் தினந்தோறும் நம் காதில் விழுகின்றன. இது சரி என்றே வைத்துக் கொண்டாலும், நல்லது செய்வதற்கு இதைப் போன்ற காட்டுமிராண்டித்தனமான வழி ஏன் இருக்க வேண்டும்? இதைப் போன்ற கொடூரமான வழிகளை விட்டு, நல்ல வழியிலேயே நன்மை செய்ய ஏன் முடியாது? இன்றைய மக்களின் பரம்பரை இன்பமாக இருக்கும். அதற்காக இப்பொழுது இந்தப் பரம்பரை ஏன் கஷ்டப்பட வேண்டும்? இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வே இல்லை. இதுதான் மாயை.
பரிணாமத்தின் ஓர் அம்சம் தீமைகளை ஒழிப்பதே என்றும், கடைசியில் தீமைகள் எல்லாம் அழிந்து, நன்மையே மிஞ்சும் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. கேட்பதற்கு நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. உலகில் இன்று சுகமாக வாழும் சிலர் பெருமைப்பட்டுக் கொள்வதற்கு மட்டுமே இது உதவும். வாழ்க்கையுடன் ஒவ்வொரு நாளும் போராடும் அவசியம் அவர்களுக்கு இல்லை. பரிணாமம் என்று சொல்லப்படும் சக்கரத்திற்கு அடியில் அவர்கள் நசுக்கப்படுவதில்லை. அத்தகைய அதிர்ஷ்டக்காரர்களுக்கு இந்தக் கருத்து நல்லதுதான். ஆறுதல் அளிப்பதுதான், மற்றவர்கள் நசுங்கிக் கசங்கட்டுமே அவர்களுக்கென்ன கவலை! மற்றவர்கள் இருந்தாலும் இறந்தாலும் இவர்கள் அதைப்பற்றி கவலைப்படுவதில்லை. மிகவும் சரி, ஆனால் இந்த வாரம் ஆரம்பம் முதல் முடிவுரை தவறாகவே இருக்கிறது.
உலகில் நாம் காணும் நன்மையும் தீமையும், வேறுபட்ட இரண்டு தனி உண்மைகள் என்பதே இந்த வாதத்தின் அடிப்படை, இரண்டாவதாக, இதைவிட மோசமான ஊகம் என்னவென்றால், நன்மைகள் அதிகரித்துக்கொண்டே போகின்றன. தீமைகள் குறைந்து கொண்டே போகின்றன என்பதுதான். அப்படியானால் பரிணாமம் என்று அவர்கள் சொல்லும் தத்துவத்தால் இவ்வுலகிலுள்ள தீமைகள் எல்லாம் அழிந்து, நன்மை மட்டுமே மிஞ்சும் காலம் ஒன்று வரும். சொல்வது மிகவும் எளிது. ஆனால் தீமை குறைந்துகொண்டே போகிறது என்பதை நிரூபிக்க முடியுமா? ஒரு காட்டு மனிதனை எடுத்துக் கொள்வோம். அவனுக்கு மனத்தைப் பண்படுத்தத் தெரியாது. அவனால் ஒரு புத்தகத்தைப் படிக்க முடியாது. எழுதுவது என்ற ஒரு சமாச்சாரத்தையே அவன் கேள்விப்பட்டதில்லை. கடுமையாகக் காயப்பட்டாலும் அவன் சீக்கிரமாகக் குணமடைந்து விடுகிறான். ஆனால் நாம் சாவதற்கு ஒரு சிராய்ப்பு போதும்.
எந்திரங்கள் பொருட்களை மலிவாக்குகின்றன. முன்னேற்றத்திற்கும் பரிணாம வளர்ச்சிக்கும் இவை உதவுகின்றன. ஒருவன் பணக்காரனாவதற்குக் கோடிக் கணக்கானோர் நசுக்கிப் பிழியப்படுகிறார்கள். ஒருவன் பணக்காரனாகும் அதேசமயத்தில், பல்லாயிரக்கண்கானோர் ஏழைகள் ஆகிறார்கள்; பல்லாயிரக் கணக்கானோர் அடிமைகளாக்கப் படுகிறார்கள்; இப்படித் தான் உலகம் சென்று கொண்டிருக்கிறது.
மிருக குணம் கொண்ட மனிதன் புலன் வாழ்க்கை வாழ்கிறான். போதுமான உணவு கிடைக்காவிட்டால் அவன் நிலைகுலைந்து விடுகிறான். உடம்புக்கு ஒன்று நேர்ந்துவிட்டால் அவன் துன்பத்தில் மூழ்குகிறான். அவனுடைய இன்பதுன்பங்கள் புலன்களில் ஆரம்பித்துப் புலன்களிலேயே முடிவடைகின்றன. இந்த மனிதன் முன்னேற ஆரம்பித்த உடனே, அவனது இன்பங்கள் அதிகரிக்கத் தொடங்கிய உடனே, அதே விகிதத்தில் அவனுடைய துன்பங்களும் அதிகரிக்கின்றன.
பொறாமை, நீதிமன்றங்களில் ஏறி இறங்குவது, வரிகள் செலுத்துவது, சமூகத்தில் பழிச்சொல் ஏற்பது, கொடூரமான கொடுங்கோலாட்சியின் கீழ் நசுக்கப்படுவது மனிதனின் காட்டுமிராண்டித்தனம் இதுவரை கண்டுபிடித்துள்ள கொடுமைகளுள் மிகவும் கொடியதாகிய பிறரது உள்ளத்து ரகசியங்களை அறிவதில் நாளைச் செலவிடுவது இதெல்லாம் காட்டுமனிதனுக்குத் தெரியாது. பயனற்ற அறியும் தற்பெருமையும் உடையவனாய். வேறு எந்த மிருகத்தையும்விட எப்படி மனிதனால் ஆயிரம் மடங்கு கொடூரமாக மாறிவிட முடிகிறது என்பதும் அவனுக்குப் புரிவதில்லை.
இவ்வாறு நாம் புலனின்பங்களிலிருந்து விடுபட்டு, உயர்ந்த இன்பங்களை அனுபவிக்கும் சக்தியைப் பெறும் பொழுது, அதே விகிதத்தில் துன்பங்களை அனுபவிக்கும் சக்தியையும் பெற வேண்டியுள்ளது. நம் நரம்புகள் நுண்மை பெறுந்தோறும் அவை துன்பத்தை அனுபவிக்கும் அளவும் அதிகமாகிறது. எந்தச் சமுதாயத்தில் ஆனாலும், கல்வியறிவற்ற பாமரனை எவ்வளவு திட்டினாலும் அவன் அதிகமாக உணர்ச்சிவசப் படுவதில்லை. ஆனால் அவனை நையப்புடைத்தால் வேதனையடைகிறான். பண்பட்ட மனிதனால், ஒரு சாதாரண வசை மொழியைக் கூடப் பொறுக்க முடியாது, அவனுடைய நரம்புகள் அவ்வளவு நுண்மையாகிவிட்டன. அவனுடைய இன்ப அனுபவம் அதிகரித்துவிட்டதால், துன்ப அனுபவமும் அதிகரித்துவிடுகிறது. பரிணாமவாதிகளின் கூற்றை நிரூபிக்க, இந்த உண்மைகள் பயன்படுவதில்லை. நம் இன்ப அனுபவசக்தி அதிகமாகும் விகிதத்தில், துன்ப அனுபவசக்தியும் அதிகரிக்கிறது. நம் இன்ப அனுபவசக்தி கூட்டல் விகிதத்தில் அதிகரித்தால், துன்ப அனுபவசக்தி பெக்கல் விகிதத்தில் அதிகமாகிறதோ, என்று சிலவேளைகளில் நான் நினைக்கிறேன். நாம் முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறோம். நமது முன்னேற்றம் அதிகமாக அதிகமாக, துன்ப அனுபவசக்தியும், அதுபோலவே இன்ப அனுபவசக்தியும் அதிகரிக்கிறது என்பது நமக்குத் தெரியும். இதுதான் மாயை.
ஆகவே மாயை என்பது பிரபஞ்சத்தின் விளக்கத்திற்கான கொள்கையல்ல என்பதை நாம் அறிந்து கொள்கிறோம். நம் வாழ்வின் அடிப்படையே முரண்பாடுகள் நிறைந்தது. இந்தத் தீவிர முரண்பாடுகளின் ஊடே தான் நாம் செயல்பட வேண்டியிருக்கிறது. நன்மை இருக்குமிடத்தில் தீமையும் இருந்தேயாக வேண்டும். தீமை இருக்குமிடத்தில் நன்மையும் சிறிதாவது இருக்க வேண்டும். வாழ்க்கை இருக்குமிடத்தில் மரணம் அதை நிழல்போல் தொடர வேண்டும். சிரிப்பவர்கள் அழ வேண்டும். அழுபவர்கள் சிரிக்க வேண்டும். இந்த நிலைமையை மாற்ற முடியாது. இப்படி உள்ளதை உள்ளபடித் தெரிவிக்கின்ற நிஜங்களின் ஒரு சித்திரமே மாயை.
நன்மையைத் தவிர தீமையே இல்லாத, சிரிப்பைத் தவிர அழுகையே இல்லாத ஓர் இடம் இருப்பதாக நாம் வேண்டுமானால் கற்பனை செய்து கொள்ளலாம். இயற்கையில் அப்படி இருக்கவே முடியாது. ஏனெனில் இவற்றை உண்டுபண்ணும் சூழ்நிலைகள் ஒன்றாகத் தான் இருக்கின்றன. சிரிப்பை உண்டுபண்ணும் சக்தி எங்கே இருக்கிறதோ, அங்கே அழுகையை உண்டாக்கும் சக்தியும் மறைந்திருக்கிறது. இன்பத்தை உண்டாக்கும் சக்தி இருக்குமிடத்தில் துன்பத்தை உண்டாக்கும் சக்தியும் இருக்கிறது.
இவ்வாறு, வேதாந்தத் தத்துவம் இன்பநோக்கு, துன்பநோக்கு இரண்டுமே அற்றதாக இருக்கிறது; இரண்டு நிலைகளையும் பற்றிப் பேசுகிறது. உள்ளதை உள்ளபடியே ஏற்றுக்கொள்கிறது. நன்மை, தீமை இன்பம், துன்பம் இவற்றின் கலப்பே உலகம் என்பதையும் ஒன்று அதிகரித்தால் இன்னொன்றும் அதிகமாகியே தீரும் என்பதையும் வேதாந்தம் ஒப்புக்கொள்கிறது.
முழுவதும் நன்மை அல்லது தீமை மட்டுமே நிறைந்த உலகம் ஒன்று இருக்க முடியாது. அப்படி இருக்கிறது என்று சொல்வதே முரண்பாடானது. நன்மை, தீமை இரண்டும் ஒன்றுக்கொன்று எதிரான, தனித்தனியான குணங்கள் அல்ல என்ற உன்னதமான ரகசியத்தை இந்த ஆராய்ச்சி வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் உள்ள எதையுமே முற்றிலும் நல்லது என்றோ, முற்றிலும் தீயது என்றோ நம்மால் சொல்ல முடியாது. இன்று நல்லது என்றுபடுவது நாளைக்குத் தீமையாகப் படலாம். ஒருவனுக்குத் துன்பத்தை அளிக்கின்ற அதே பொருள் மற்றொருவனுக்கு இன்பத்தை அளிக்கலாம். ஒரு குழந்தையை எரித்துக் கொல்லும் அதே நெருப்பு, பட்டினியால் வாடும் ஒருவனுக்கு நல்ல உணவைச் சமைத்துக் கொடுக்கலாம். துன்ப உணர்ச்சிகளை மூளைக்கு எடுத்துச் செல்லும் அதே நரம்புகள்தான் இன்ப உணர்ச்சிகளையும் எடுத்துச் செல்கின்றன. ஆகவே தீமையை ஒழிக்க ஒரே வழி நன்மையையும் ஒழிப்பதே ஆகும். இதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லை. மரணத்தைத் தடுக்க வேண்டுமானால் வாழ்வையும் தடுத்தாக வேண்டும். மரணமற்ற வாழ்வு, துன்பமற்ற இன்பம் என்பவை முரண்பாடுகள். இவற்றுள் எதையும் தனித்துக் காண முடியாது. ஏனெனில் இவை ஒரே தத்துவத்தின் வெவ்வேறு வெளிப்பாடுகள்.
நேற்று நல்லது என்று நினைத்தததையே இன்று நல்லதல்ல என்று நினைக்கிறேன். நான் எனது வாழ்க்கையைத் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, எனக்கு ஒவ்வொரு சமயத்தில் ஒவ்வொரு குறிக்கோள் இருந்தது தெரியவருகிறது. வலிமை வாய்ந்த ஒரு ஜோடிக் குதிரைகள் பூட்டிய வண்டியை நானே ஓட்டிச் செல்ல வேண்டும் என்பதே ஒரு காலத்தில் என் லட்சியமாக இருந்தது. வேறொரு சமயத்தில், ஒரு குறிப்பிட்ட இனிப்புப் பண்டத்தைச் செய்ய முடிந்தால், நான் பூரண மகிழ்ச்சியில் திளைப்பேன் என்று எண்ணினேன். இன்னொரு சமயத்தில், மனைவி, குழந்தைகள், அளவற்ற செல்வம் இவை இருந்தால் திருப்தி அடைவேன் என்று நான் கற்பனை செய்து கொண்டேன். அந்த லட்சியங்கள் எல்லாம் சிறுபிள்ளைத் தனமானவை என்று அவற்றை எண்ணி இன்று நான் சிரிக்கிறேன்.
நம் தனித்துவத்தைக் கைவிடுவதைப்பற்றி நினைத்த போது நம்மைப் பயப்படச் செய்த லட்சியங்களைப் பார்த்து, நாம் சிரிக்கும் நாள் வரும் என்று வேதாந்தம் கூறுகிறது. எல்லையில்லாத ஆயுளைப் பெற்றால் இன்பமாக இருப்போம் என்று நாம் ஒவ்வொருவரும் நினைக்கிறோம். ஆனால் இந்த எண்ணத்தை நினைத்து நாம் சிரிக்கும் நாள் வரும். உண்மை இதுவானால், நாம் முரண்பாடுகளில் சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது தான் பொருள். இந்த நிலை இருப்பும் அல்ல, இல்லாமையும் அல்ல இன்பமும் அல்ல, துன்பமும் அல்ல இவை இரண்டும் கலந்த ஒரு கலப்பே ஆகும்.
அப்படியானால் வேதாந்தத்தாலும் பிற தத்துவங்களாலும் மதங்களாலும் என்ன பயன்? எல்லாவற்றிற்கும மேலாக நல்ல காரியங்களைச் செய்வதால் ஏற்படும் பயன் என்ன? இந்தக் கேள்விதான் மனத்தில் எழுகிறது.
தீமை செய்யாமல் நன்மை செய்ய முடியாது என்பதும், இன்பத்தை உண்டாக்க முயலும்போது துன்பமும் கூடவே தோன்றும் என்பதும் உண்மையானால், நல்ல காரியங்களைச் செய்வதால் என்ன பயன்? என்று கேட்கலாம். முதலாவதாக, நாம் இன்பமாக இருப்பதற்கு ஒரே வழி துன்பத்தைக் குறைப்பதற்குப் பாடுபடுவதே. இந்த உண்மையை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்க்கையில் ஏதாவது ஒரு சமயத்தில் புரிந்துகொள்கிறோம். அறிவாளிகள் சீக்கிரமாகவும், மந்தமானவர்கள் சற்றுத் தாமதமாகவும் புரிந்து கொள்கிறார்கள். மந்தமானவர்கள் பல கஷ்டங்களை அனுபவித்த பின்னர் இதை உணர்கிறார்கள். அறிவாளிகள் அவ்வளவு கஷ்டப்படாமலே உணர்கிறார்கள். இரண்டாவதாக நாம் நமது கடமைகளைச் செய்ய வேண்டும். அதுதான் இந்த முரண்பாடான வாழ்க்கையிலிருந்து தப்பிப்பதற்கு ஒரே வழி.
கனவுகளையும் மணல்வீடு கட்டுவதையும் விட்டுவிட்டு நாம் விழித்துக் கொள்ளும் வரையில் நன்மை, தீமை ஆகிய இரண்டு சக்திகளும் பிரபஞ்சத்தை நமக்காக இயக்கிக் கொண்டிருக்கும். நாம் அந்தப் பாடத்தைக் கற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். ஆனால் அதற்கு வெகுகாலம் பிடிக்கும்.
எல்லையற்றது எல்லைக்கு உட்பட்டதாக ஆகி விட்டது என்ற அடிப்படையில் ஒரு புதிய தத்துவத்தை உருவாக்குவதற்கு ஜெர்மானியர்கள் முயன்று வருகின்றனர். இங்கிலாந்திலும் இத்தகைய முயற்சிகள் நடைபெறுகின்றன. எல்லையற்றது, பிரபஞ்சத்தின் மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள முயன்று கொண்டிருக்கிறது. அந்த முயற்சியில் அது வெற்றி பெறும் நாள் வந்தே தீரும் என்பது அந்தத் தத்துவ அறிஞர்களின் கருத்து, இவையெல்லாம் கேட்பதற்கு நன்றாக இருக்கின்றன. எல்லையற்றது. வெளிப்பாடு, தோற்றம் போன்ற சொற்றொடர்களை நாம் பயன்படுத்தியிருக்கிறோம். ஆனால் எல்லைக்கு உட்பட்ட ஒன்றால் எல்லையற்றதை முழுவதுமாக வெளிப்படுத்த முடியும் என்பதற்கு நியாயபூர்வமான அடிப்படை என்ன என்று தத்துவ மேதைகள் கேட்பது இயல்பே.
தனிப்பொருளும் எல்லையற்றதும் ஆன ஒன்று எல்லைக்கு உட்படும்போதுதான் பிரபஞ்சமாக வெளிப்பட முடியும். புலன்கள், மனம், புத்தி இவற்றின் மூலமாக வருவது எல்லைக்கு உட்பட்டதாகத்தான் இருக்கமுடியும். எல்லைக்கு உட்பட்டதை எல்லையற்றது என்று சொல்வது அறிவுக்குப் பொருந்தாததும் சாத்தியமற்றதும் ஆகும். எல்லைக்கு அப்பாற்பட்டது எல்லைக்கு உட்பட்டதன்மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள முயற்சி செய்கிறது என்பது உண்மைதான்; ஆனால் அது முடியாது என்று அது உணர்ந்து கொள்ளும் நாள் வரும். அப்பொழுது அந்த முயற்சியில் பின்வாங்க நேர்கிறது என்றும், அந்தப் பின்வாங்குதலே துறவு என்றும், அது தான் மத உணர்வின் உண்மையான ஆரம்பம் என்றும் வேதாந்தம் கூறுகிறது.
இந்தக் காலத்தில் துறவு என்பதைப்பற்றி பேசுவதே கடினமாகிவிட்டது. ஐயாயிரம் வருடங்களாகப் புதைந்து கிடந்த ஒரு நாட்டிலிருந்து வந்து துறவைப்பற்றிப் பேசியவன் என்று என்னைப்பற்றி அமெரிக்காவில் பேசிக் கொண்டார்கள். ஆங்கிலத் தத்துவ அறிஞர்களும் ஒருவேளை அப்படித்தான் பேசிக் கொள்வார்களோ என்னவோ? ஆனாலும் துறவுதான் மத உணர்வுக்கு ஒரே வழி என்பது உண்மை. துறவு பூணுங்கள்; பற்றை விடுங்கள். ஏசு என்ன சொன்னார். எனக்காக வாழ்க்கையைத் துறப்பவன் அதை அடைவான் என்றுதானே! நிறை நிலையை அடைவதற்கு ஒரே வழி துறவுதான் என்று அவர் அடிக்கடி வலியுறுத்தியிருக்கிறார்.
இந்த நீண்ட துன்பமிக்க வாழ்க்கைக் கனவிலிருந்து மனம் விழித்தெழும் நாள் ஒன்று வரும். குழந்தை, தன் விளையாட்டை விட்டுவிட்டுத் தாயை நாடி ஓடும் நாள் ஒன்று வரும். அனுபவிப்பதால், ஒருபோதும் ஆசைகள் பூர்த்தி அடைவதில்லை. நெருப்பில் நெய் ஊற்றுவதால் நெருப்பு தீவிரமாக எரிவதுபோல். அனுபவிப்பதால் ஆசைகளின் தீவிரம் அதிகரிக்கிறது என்ற உண்மையை மனம் அப்போது புரிந்து கொள்கிறது. மனித மனம் அனுபவிக்கக்கூடிய புலனின்பங்கள், அறிவாற்றல் மூலம் பெறும் இன்பங்கள் மற்றும் எல்லா இன்பங்களுக்கும் இது பொருந்தும், ஆனால் உண்மையில் அவற்றிற்கு எல்லாம் மதிப்பே இல்லை. அவை மாயைக்குக் கட்டுப்பட்டவை. கடக்க முடியாத மாயை என்ற வலைக்குள் அவை சிக்கியிருக்கின்றன. நாம் இந்த நிலையிலேயே முடிவில்லாமல் உழன்று கொண்டிருக்கலாம். எப்போதாவது ஒரு துளி இன்பத்தைப் பெற நாம் போராடினால், மலை போன்ற துன்பம் வந்து நம்மேல் விழுந்து அழுத்துகிறது. இது எவ்வளவு பரிதாபத்திற்கு உரியது! இதை நினைத்துப் பார்க்கும்போது, எல்லாமே மாயை என்ற இந்தச் சித்திரம் ஒன்றுதான் சிறந்த ஒரே விளக்கமாக இருக்க முடியும் என்று தோன்றுகிறது.
இந்த உலகத்தில்தான் எவ்வளவு துன்பம் நிறைந்திருக்கிறது! பல நாடுகளையும் சுற்றிப் பார்த்தீர்களானால் இந்தத் துன்பங்களை ஒழிப்பதற்கு ஒவ்வொரு நாடும் ஒவ்வொரு விதமான முயற்சியைச் செய்கிறது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளலாம். பல இனத்தினர் தீமையைப் போக்குவதற்கு முயல்கிறார்கள். பல வழிகளில் இந்தத் தீமையைத் தடுப்பதற்கு முயற்சிகள் மேல் கொள்ளப்பட்டாலும், எந்த நாடும் இதுவரை வெற்றி பெறவில்லை. ஓர் இடத்தில் தீமை குறைந்தால், மற்றோர் இடத்தில் அதிகமாகத் தலைதூக்குகிறது. இப்படியே நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
தங்கள் இனத்தில் உயர்ந்த கற்புநெறியை நிலைப்படுத்துவதற்காக, இந்துக்கள் இளமை மணத்தை அனுமதித்தனர். நாளடைவில் இந்தப் பழக்கம் அவர்கள் இனத்திற்கே தாழ்வை உண்டாக்கிவிட்டது. அதே வேளையில், ஓர் இனத்தின் கற்புநிலையை இளமை மணம் உயர்த்துகிறது என்பதையும் நான் மறுக்க முடியாது. நீங்கள் எதை விரும்புகிறீர்கள்? நாடு, கற்பில் உயர வேண்டுமானால், மக்களை இளமை மணத்தின் மூலம் பலவீனப்படுத்த வேண்டியது அவசியமாகிறது. இங்கிலாந்திலுள்ள நீங்கள் எந்த விதத்தில் முன்னேறியிருக்கிறீர்கள்? எவ்விதத்திலும் இல்லை. ஏனெனில் கற்புதான் ஒரு நாட்டின் உயிர்நிலை.
ஒரு நாட்டின் வீழ்ச்சிக்கு முதல் அறிகுறி கற்புநெறி நிலைபிறழ்தலே என்பதை வரலாறு காட்டவில்லையா? கற்புநெறி நிலைபிறழத் தொடங்கிவிட்டால் அந்த இனத்தின் அழிவு ஆரம்பித்துவிட்டது. இந்தத் துன்பங்களுக்கு எங்கே போய் நாம் தீர்வு காண்பது? பெற்றோர் பார்த்துச் செய்து வைக்கும் திருமணத்தால் இந்தத் தீமை பெருமளவு குறைகிறது. இந்தியப் பெண்கள் உணர்ச்சி வசப்படுபவர்களாக இருப்பதைவிட செயல்முறை நோக்கு அதிகம் உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். இதனால் அவர்களது வாழ்க்கையில் கற்பனை வளம் குறைவாகத் தான் இருக்கிறது.
இனி, மனிதர்கள் தாங்களே தங்கள் வாழ்க்கைத் துணையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்வதாலும் பெரிய இன்பம் அடைந்துவிடுவதாகத் தெரியவில்லை. இந்தியப் பெண்கள் பொதுவாக மிகவும் மகிழ்ச்சியாகத் தான் இருக்கிறார்கள்; கணவன் மனைவி சண்டையும் மிகவும் குறைவுதான். மாறாக அதிகச் சுதந்திரமுள்ள அமெரிக்காவில் சந்தோஷமில்லாத குடும்பங்களும் திருமணங்களும் அதிகமாக இருக்கின்றன. இங்கே, அங்கே என்று எங்குமே சந்தோஷமின்மை நிலவுகிறது. இது எதைக் காட்டுகிறது? இந்தக் குறிக்கோள்களால் எல்லாம் அதிக இன்பம் கிடைப்பதில்லை என்பதைத்தான் நாம் எல்லோரும் இன்பத்திற்காகத்தான் போராடுகிறோம். ஒரு பக்கம் ஏதோ ஒரு துளி இன்பம் கிடைத்தால் மற்றொரு பக்கம் துன்பம் தோன்றிவிடுகிறது.
அப்படியானால் நல்ல காரியங்களைச் செய்யவே கூடாதா? நிச்சயமாகச் செய்ய வேண்டும். முன்பைவிட ஊக்கத்துடன் செய்ய வேண்டும். இந்த அறிவு நம் கொள்கைவெறியை நீக்க உதவுகிறது. இந்த அறிவால் ஆங்கிலேயன் கொள்கைவெறியை விட்டுவிடுவான். இந்துவைச் சபிக்க மாட்டான்; பல நாடுகளின் பழக்க வழக்கங்களை மதிக்கக் கற்றுக் கொள்வான். கொள்கை வெறி குறைந்து, உண்மையான வேலை நடைபெறும். கொள்கைவெறியர்களால் வேலை செய்ய முடியாது. அவர்கள் தங்கள் சக்தியில் முக்கால் பங்கை வீணடித்து விடுகிறார்கள். நிதான புத்தியுள்ள, அமைதியான செயல்முறை அறிவுள்ள மனிதனால்தான் வேலை செய்ய முடியும். வேலை செய்வதற்கான சக்தி இந்தக் கருத்தினால் அதிகமாகும். நிலைமை இதுதான் என்று புரிந்துகொள்வதால் பொறுமை அதிகரிக்கிறது. துன்பத்தையோ தீமையையோ கண்டாலே நிலைகுலைந்து விடமாட்டோம். வெறும் நிழல்களின் பின்னால் ஓட மாட்டோம். இந்த உலகம் தன் போக்கில்தான் போகும் என்று தெரிந்து கொள்வதால் நம்மிடம் பொறுமை வரும்.
மனிதர்கள் எல்லோரும் நல்லவர்களாகிவிட்டதாக வைத்துக்கொள்வோம். அந்த இடைக்காலத்தில் மிருகங்களும் செடிகொடிகளும் பரிணாம வளர்ச்சியால் மனிதர்களாக மாறியிருக்கும். முன்பு மனிதர்கள் தீயவர்களாக இருந்தபோது இருந்த நிலையை இவை கடக்க வேண்டியிருக்கும். ஆகவே உலகத்தின் போக்கு எப்போதும் ஒரே மாதிரிதான் இருக்கும்.
ஆனால் ஒன்று மட்டும் உறுதி. கம்பீரமான ஆறு கடலை நோக்கியே பாய்ந்து கொண்டிருக்கிறது. காலப் போக்கில், இந்த ஆற்றின் ஒவ்வொரு துளியும் எல்லையற்ற கடலுடன் கலந்தே தீரும். துன்பங்களும் துயரங்களும் இன்பங்களும் சிரிப்புகளும் அழுகைகளும் இவை எல்லாவற்றுடனும் இந்த வாழ்க்கையும் எல்லா பொருட்களுமே தத்தம் குறிக்கோளை நோக்கியே பாய்ந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றன. மனிதர்கள், செடி, கொடிகள், மிருகங்கள், ஏன், உயிர் என்று சொல்லப்படும் அனைத்துமே இன்றோ நாளையோ கடவுள், சுதந்திரம், முக்தி என்று பலவாறாக வழங்கப்படும் அந்த முழுமையான, எல்லையற்ற கடலில்தான் போய்க் கலந்தாக வேண்டும்.
எனவே வேதாந்தத்தின் நிலை, இன்பநோக்கோ துன்பநோக்கோ அல்ல என்பதை மீண்டும் வலியுறுத்திச் சொல்ல நான் விரும்புகிறேன். உலகம் முழுவதுமே தீமையானது என்றோ, இல்லை, உலகம் முழுவதுமே நன்மையானது என்றோ அது சொல்லவில்லை. நமது நல்ல தன்மைகளைவிடத் தீய தன்மைகள் குறைந்த மதிப்பு உள்ளவை அல்ல தீய தன்மைகளைவிட நல்ல தன்மைகள் அதிக மதிப்பு உள்ளவை அல்ல என்கிறது வேதாந்தம். அவை ஒன்றோடொன்று பின்னப்பட்டிருக்கின்றன.
இதுதான் உலகம், இதைத் தெரிந்துகொண்டு, நாம் பொறுமையாக வேலை செய்ய வேண்டும். எதற்காக நாம் வேலை செய்ய வேண்டும்? இதுதான் உலகின் நிலை என்றால், நாம் என்னதான் செய்வது? ஏன் பேசாமல் ஆஜ்ஞேயவாதிகளாகக் கூடாது? நாம் மாயை என்று சொல்லும் இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு இல்லை என்பது தற்கால ஆஜ்ஞேயவாதிகளுக்கும் நன்றாகத் தெரியும். ஆகவே இந்த உலக வாழ்க்கையிலேயே திருப்தியடைந்து அதை அனுபவிக்கும்படி அவர்கள் சொல்கிறார்கள். இப்படிச் சொல்வதிலும் ஒரு தவறு, மிகப் பெரிய தவறு இருக்கிறது; நியாயத்திற்கு ஒவ்வாத தவறு அது. இது தான் அந்தத் தவறு. வாழ்க்கை என்பதற்கு நீங்கள் கொள்ளும் பொருள் என்ன? புலனின்ப வாழ்க்கையைத் தான் நீங்கள் குறிப்பிடுகிறீர்களா? அப்படியானால் மிருகங்களுக்கும் நமக்கும் வேறுபாடு மிகக் குறைவே. புலன்களைச் சார்ந்த வாழ்வை மட்டுமே வாழ்க்கையாகக் கொண்ட யாருமே இங்கே இல்லை என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். நாம் வாழும் வாழ்க்கை. புலன்வாழ்க்கையை விட உயர்ந்த நோக்கம் கொண்டதாகத்தான் இருக்க வேண்டும், நமது உணர்ச்சிகள், எண்ணங்கள், ஆசைகள் எல்லாமே நம் வாழ்க்கையுடன் பின்னிப் பிணைந்துதான் இருக்கின்றன. ஆகவே பூரணத்துவம் என்ற உயர்ந்த குறிக்கோளை அடைவதற்காக நாம் மேற்கொள்ளும் போராட்டம், வாழ்க்கை என்று நாம் கூறுவதன் முக்கிய அம்சங்களுள் ஒன்றே அல்லவா? சந்தேகவாதிகளின் கொள்கைப்படி வாழ்க்கையை உள்ளது உள்ளபடிதான் நாம் அனுபவிக்க வேண்டும். ஆனால் இந்த வாழ்க்கை என்பது மற்ற எல்லாவற்றையும்விட உயர்ந்த குறிக்கோளைத் தேடுவதே அல்லவா! பூரணத்துவத்தை நோக்கிப் போவதே அல்லவா. வாழ்க்கையின் சாரம்! அந்தக் குறிக்கோளை நாம் மேற்கொண்டேயாக வேண்டும். எனவே நாம் ஆஜ்ஞேயவாதிகளாகவும் முடியாது, உலகத்தை அது உள்ளவாறே அனுபவிக்கவும் முடியாது.
உயர்ந்த குறிக்கோள் நீங்கலாக நாம் காணும் அனைத்தும்தான் வாழ்க்கை என்பது ஆஜ்ஞேயவாதிகளின் வாதம். இந்தக் குறிக்கோளை அடைய முடியாது. ஆகவே அதைத் தேடுவதை விட்டுவிட வேண்டும் என்று அவர்கள் சொல்கிறார்கள். இந்த இயற்கை, இந்தப் பிரபஞ்சம், இதுதான் மாயை.
ஏறக்குறைய மதங்கள் எல்லாமே இந்த இயற்கையைக் கடந்து செல்லும் முயற்சிதான். அவை வளர்ச்சி அடையாதவையாகவோ மிகவும் வளர்ச்சி அடைந்தவையாகவோ இருக்கலாம். புராணங்கள், சின்னங்கள், வழிபாடு, தேவாசுரர்களைப் பற்றிய கதைகள், பக்தர்கள், ரிஷிகள், மகான்கள், ஆச்சாரியர்கள், தீர்க்கதரிசிகள் இவர்களைப் பற்றிய கதைகள், அல்லது நுட்பமான வேதாந்தத் தத்துவங்கள் இவற்றுள் எதன்மூலமாகவும் வெளிப்பட்டவையாக இருக்கலாம். ஆனால் அனைத்தின் நோக்கமும் ஒன்றே, எல்லைகளைக் கடந்து செல்லவே இவையனைத்தும் முயல்கின்றன. ஒரே வார்த்தையில் செல்வதானால், இவை எல்லாம் முக்திக்காகவே போராடுகின்றன.
அறிந்தோ அறியாமலோ தான் கட்டுப்பட்டிருப்பதை மனிதன் உணர்கிறான். அவன் என்னவாக இருக்க விரும்புகிறானோ, அப்படி அவன் இல்லை. தன்னைச் சுற்றிப் பார்க்கத் தொடங்கிய உடனேயே, அது அவனுக்குத் தெரிந்துவிடுகிறது. அந்தக் கணத்திலேயே தான் கட்டுப்பட்டிருப்பதை அவன் உணர்கிறான், தன் உடல் போக முடியாத எல்லையற்ற நிலைக்கு, தனக்கு உள்ளே உள்ள ஏதோ ஒன்று பறந்து போக விரும்புகிறது என்பதையும் அதன்கூடவே உணர்கிறான். அந்த ஏதோ ஒன்று, உடல் என்ற எல்லைக்குள் உட்பட்டிருப்பதும் அவனுக்குத் தெரிகிறது.
முன்னோர் வழிபாடு உள்ளது. அதனுடன் ஆவி வழிபாட்டையும் காண்கிறோம். ஆவிகள் மிகவும் கொடூரமானவை, தீங்கிழைக்கும் நோக்கம் கொண்டவை. உற்றார் உறவினரின் வீடுகளை எப்போதும் சுற்றிக் கொண்டிருப்பவை, ரத்தத்தையும் மதுவகைகளையும் மிகவும் விரும்புபவை என்றெல்லாம் கருதி, அவற்றையும் வழிபட்டனர். மதக் கருத்துக்களில், மிகத் தாழ்ந்த இவற்றில் கூட முக்தி, சுதந்திரம் பெறுவது என்ற நோக்கமே அடிப்படையாக இருப்பதை நாம் காண்கிறோம்.
தேவதைகளை வழிபட விரும்பும் மனிதன், தன்னைவிட அந்தக் தேவதைகள் அதிக சுதந்திரம் பெற்றிருப்பதைக் காண்கிறான். மூடிய கதவுகளும் சுவர்களும்கூட அவர்களைத் தடை செய்ய முடியாது என்று கருதுகிறான். சுதந்திரத்தைப் பற்றிய கருத்து வளர்ந்து கொண்டே போய் சகுணக்கடவுள் லட்சியத்தில் நிறைவடைகிறது. இயற்கையின் எல்லைகளைக் கடந்து நிற்பவர், மாயைக்கு அப்பாலுள்ள ஒருவர் அவரே சகுனக் கடவுள்.
இந்தியாவின் அடர்ந்த காடுகளுக்கு நடுவே பழங்கால ரிஷிகள் இந்தப் பிரச்சினையை அலசி ஆராய்வதை என் கண்முன் காண்பதுபோல் காண்கிறேன். அப்படிப்பட்ட ஓரிடத்தில், கூடியிருந்த ரிஷிகள் கூட்டத்தில், மிகவும் வயதானவர்களாலும் புனிதமானவர்களாலும்கூடக் கண்டுபிடிக்க முடியாத தீர்வை ஓர் இளைஞன் கண்டுபிடித்து விடுகிறான். அவன் எழுந்து மரணமிலாப் பெருநிலையின் குழந்தைகளே உயர்ந்த உலகங்களில் வசிப்பவர்களே! கேளுங்கள். நான் வழியைக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். இருளுக்கு அப்பால் ஒளிவீசும் அவனை அறிவதன் மூலம் மரணத்தை நாம் வென்றுவிடலாம் என்று முழங்குகிறான்.
இந்த மாயை எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது. இது மிகவும் பயங்கரமானது. அதற்கிடையில்தான் நாம் இயங்கியாக வேண்டும். உலகம் முழுவதும் நன்மையால் நிறைந்த பிறகுதான் நான் வேலை செய்வேன்; இன்பம் அடைவேன் என்று ஒரு மனிதன் சொல்வதாக வைத்துக் கொள்வோம். கங்கைக் கரையில் அமர்ந்துகொண்டு கங்கை முழுவதும் கடலை அடைந்த பிறகுதான் நான் அதைக் கடந்து போவேன் என்று சொல்வதைப் போன்றதுதான் அது.
நமது வழி மாயையை அனுசரித்துப் போவதல்ல. அதை எதிர்த்துப் போவதே. இதுவும் நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய மற்றோர் உண்மையாகும். இயற்கைக்குத் துணைபுரிய நாம் பிறக்கவில்லை இயற்கையுடன் போட்டியிடவே நாம் பிறந்திருக்கிறோம். நாம் இயற்கையின் எஜமானர்கள்; ஆனால் இயற்கைக்குக் கட்டுப்பட்டுக் கிடக்கிறோம். இந்த வீடு எப்படி இங்கு வந்தது? இயற்கை இதைக் கட்டவில்லை. போ, போய் காட்டில் வாழ் என்றுதான் இயற்கை சொல்கிறது. ஆனால் மனிதனோ, நான் ஒரு வீட்டைக் கட்டி, இயற்கையுடன் போராடுவேன் என்கிறான்; அப்படியே செய்யவும் செய்கிறான்; மனித வரலாறே இயற்கையின் விதிகள்என்று கூறப்படுபவைகளோடு, மனிதன் நடத்தும் தொடர்ந்த போராட்டம்தான், கடைசியில் மனிதனே வெல்லவும் செய்கிறான்.
அகவுலகிற்கு வந்தால், அங்கேயும் போராட்டமே நடந்துகொண்டு இருக்கிறது. மிருக மனிதனுக்கும் ஆன்மீக மனிதனுக்கும், இருளுக்கும் ஒளிக்கும் தொடர்ந்து போராட்டம் நடைபெறுகிறது. இங்கும் மனிதன்தான் வெற்றி பெறுகிறான். இயற்கையின் வழியாகவே பாதையை ஏற்படுத்தி அவன் முக்தி பெற்று விடுவது போலுள்ளது.
ஆகவே மாயைக்குக் கட்டுப்படாமல் மாயையைக் கடந்து நிற்கும் ஏதோ ஒன்றை வேதாந்தத் தத்துவ ஞானிகள் உணர்ந்திருக்கிறார்கள். நாமும் அந்த நிலையை அடைய முடிந்தால், மாயையில் கட்டுப்பட மாட்டோம். இந்தக் கருத்து ஏதோ ஒருவகையில் எல்லா மதங்களுக்கும் பொதுவானது. வேதாந்தத்தைப் பொறுத்தவரை இந்தக் கருத்து, மதத்தின் ஆரம்பமே தவிர முடிவு அல்ல. இந்தப் பிரபஞ்சத்தைப் படைத்து, இதை ஆட்சிபுரிபவரான, மாயை அல்லது இயற்கையின் தலைவர் என்று நாம் கூறுகின்ற சகுணக் கடவுள்கருத்து வேதாந்தத்தின் முடிவல்ல. அது வெறும் ஆரம்பமே. இந்தக் கருத்து வளரவளர, யார் வெளியே இருக்கிறார் என்று நினைத்தோமோ, அவர் உண்மையில் நமக்குள்ளேயே இருக்கிறார். அவரே நாம் என்பதை உணர்வோம். நாம் எல்லைக்கு உட்பட்டுவிட்டதால் கட்டுப்பாட்டிருப்பதாக நினைக்கிறோம். நாம் உண்மையில் முக்த புருஷர்களே, சுதந்திரர்களே.
மாயைபற்றி வேதங்களில் நாம் காணும் கருத்து, மனமயக்கம் என்ற பொருளில் அது பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதுதான். அப்பொழுது மாயையைப் பற்றிய உண்மையான கருத்து உருவாகவில்லை. இந்திரன் தனது மாயையின் மூலம் பல உருவங்களை எடுத்துக் கொண்டான் என்பது போன்ற செய்திகளையே காண்கிறோம். இந்த இடத்தில் மாயாஜாலம் போன்ற ஒரு பொருளில்தான் அது பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பது உண்மைதான். வேறு பல இடங்களிலும் மாயை இதே பொருளில் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.
பிறகு மாயை என்ற சொல், இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்துவிட்டது. ஆனால் அந்தக் கோட்பாடு உருவாகிக் கொண்டே வந்தது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் ரகசியத்தை நாம் ஏன் அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை? என்ற கேள்வி பின்பு எழுந்தது. இதற்குக் கிடைத்த பதில் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தன. ஏனெனில் நாம் வீண்பேச்சுப் பேசுகிறோம். புலனின்பத்தில் திருப்தி அடைகிறோம். ஆசைகளைப் பின்தொடர்ந்து ஓடுகிறோம். எனவே ஒரு பனிப்படலத்தால் மறைப்பது போல் உண்மையை மறைத்துவிடுகிறோம் என்பதே அந்தப் பதில். இந்த இடத்தில் மாயை என்ற சொல்லே பயன்படவில்லை. நம் அறியாமைக்குக் காரணம் நமக்கும் உண்மைக்கும் இடையே தோன்றியுள்ள ஒரு படலமே என்ற கருத்து நமக்கு இதிலிருந்து கிடைக்கிறது.
மிகவும் பிற்கால உபநிடதம் ஒன்றில் மாயை என்ற சொல் மறுபடியும் தோன்றுவதைக் காண்கிறோம். இப்பொழுது இந்தச் சொல்லிற்கே ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டுவிட்டது. அதற்கு எத்தனையோ அர்த்தங்களும் உண்டாகிவிட்டன. அதைப் பற்றிய பல கொள்கைகளும் தோன்றி அவை மீண்டும்மீண்டும் சொல்லப்பட்டன. வேறு கொள்கைகளும் தோன்றின. கடைசியில், மாயை என்பதற்கு நிச்சயமான ஒரு பொருள் நிர்ணயமாயிற்று. இயற்கையே மாயை என்பதையும், அதை ஆள்பவன் பரம்பொருளே என்பதையும் அறிந்துகொள் என்று சுவேதாஸ்வர உபநிடதத்தில் காண்கிறோம். நமது தத்துவ ஞானிகளை எடுத்துக்கொண்டால் ஆதி சங்கரர் காலம்வரை மாயை என்ற இந்தச் சொல்லைப் பலர் பலவிதமாகப் பொருள்படுத்தி வந்ததைக் காண்கிறோம்.
பவுத்தர்களும், மாயைக்கொள்கையைக் கையாண்டார்கள். அவர்கள் பெருமளவில் இதனை, லட்சிய வாதத்தைப் போன்ற ஒரு கருத்தாகவே பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். இப்பொழுதும் மாயை என்ற சொல்லிற்குப் பொதுவாக இந்தப் பொருள்தான் நிலவுகிறது.
உலகம் மாயை என்று இந்துக்கள் சொல்லும் போது இந்த உலகம் ஒரு பொய்த் தோற்றம் என்று அவர்கள் குறிப்பிடுவதாகவே மற்றவர்கள் நினைக்கிறார்கள். பவுத்தர்கள் கொண்ட பொருளே இந்தக் கருத்திற்கு ஓரளவு அடிப்படையாகும். ஏனென்றால் பவுத்தத் தத்துவ ஞானிகளும் ஒரு பிரிவினர் புறவுலகம் என்பதே இல்லை என்று நம்புபவர்களாக இருந்தார்கள்.
வேதாந்தத்தில் மாயை என்ற சொல்லின் பொருள் இறுதிப் பரிணாமத்தை அடைந்துள்ளது. இங்கே மாயை என்பது லட்சிய வாதமோ. பிரத்தியட்ச வாதமோ அல்ல அது ஒரு கொள்கையும் அல்ல. அது நிஜங்களின் ஒரு தெளிவான சித்திரம்; நம்மையும் நம்மைச் சுற்றி நாம் காண்பவற்றையும் பற்றிய ஒரு சித்திரமே அது.
வேதங்களை வெளிப்படுத்திய ரிஷிகளின் மனத்தில், கோட்பாடுகளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், அவற்றைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பலமாக வேரூன்றி இருந்தது என்பதை நான் உங்களுக்கு ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கிறேன். கருத்துக்களின் விளக்கத்திற்காகக் காத்திருக்கவோ, அவற்றை ஆராய்ச்சி செய்யவோ அவர்களுக்கு நேரம் இருக்கவில்லை. அவர்கள் பொருட்களின் மையத் தத்துவத்திற்கே செல்லும் விருப்பம் உடையவர்களாக இருந்தார்கள். அப்பாலுள்ள ஏதோ ஒன்று அவர்களை அழைப்பதுபோல் அவர்கள் உணர்ந்தார்கள். வேறு எதற்காகவும் காத்திருக்க அவர்களால் முடியவில்லை.
தற்காலத்தில் விஞ்ஞானம் என்று நாம் கூறுகின்ற துறையில் காணப்படும் விவரங்களை உபநிடதங்களில் நாம் காணவே செய்கிறோம். ரிஷிகள் இந்த விளக்கங்களைப்பற்றிக் கவலைப்படாததால் பல இடங்களில்இவை தவறாக இருக்கின்றன. ஆனால் அவற்றின் மையத் தத்துவங்கள் சரியாகவே இருக்கின்றன. உதாரணமாக, ஆகாசத் தத்துவம். இது தற்கால விஞ்ஞானக் கண்டு பிடிப்புக்களில் புதிய ஒன்றாகும். இந்தத் தத்துவத்தைப் பற்றி இன்றைய விஞ்ஞானிகள் கண்டுபிடித்திருப்பதைவிட அதிக வளர்ச்சியுற்ற நிலையை உபநிடதங்களில் நாம் காண்கிறோம். இங்கே அது கருத்தளவில் இருக்கிறது. அதன் செயல்முறை விளக்கங்களைக் காட்ட முயன்றபோது, அவர்கள் தவறு செய்துவிட்டார்கள்.
எங்கும் நிறைந்துள்ள உயிர்ச்சக்தியைப் பற்றிய கருத்தும் அதுபோல்தான். எங்கும் உயிர்ச்சக்தி ஒன்று நிறைந்திருக்கிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள உயிர்கள் எல்லாமே அந்தச் சக்தியின் பல்வேறு வெளிப்பாடுகளே. இதனையும் வேதகால ரிஷிகள் அறிந்திருந்தார்கள். பிராம்மணங்களில் இது காணப்படுகிறது. இதனை அவர்கள் பிராணன் என்று அழைத்தார்கள். உயிர்கள் எல்லாம் பிராணனின் வேறுபட்ட வெளிப்பாடுகளே என்பதைக் கூறி, இந்தப் பிராணனைப் புகழும் நீண்டதொரு துதிப் பாடல், சம்ஹிதைகளில் இருக்கிறது.
இதற்கிடையில் ஒரு வார்த்தை, ஐரோப்பிய விஞ்ஞானிகளுள் சிலர், பூமியில் உயிர் எவ்வாறு உண்டாயிற்று என்பதைப்பற்றிக் கொண்டுள்ள கோட்பாடுகளைப் போன்ற கருத்துக்கள், வேதகால தத்துவங்களில் உள்ளன என்பதை அறிவதில் உங்களால் சிலருக்கு விருப்பம் இருக்கலாம். உயிர், வேறு கிரகங்களிலிருந்து வந்தது என்ற ஒரு கொள்கை இருப்பது உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரியும். சந்திரனிலிருந்தே உயிர்கள் வந்தன என்பது சில வேத தத்துவ ஞானியரின் உறுதியான கொள்கை.
கொள்கைகளைப் பொறுத்தவரையில், பொதுப்படையான விரிவான கொள்கைகளை உருவாக்குவதில் வேதச் சிந்தனையாளர்கள் துணிவு மிக்கவர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள் என்பது தெரிகிறது. புறவுலக நோக்கிலிருந்து பிரபஞ்சத்தின் மர்மத்தை ஆராயப் புகுந்தால், எவ்வளவு திருப்திகரமான தீர்வு கிடைக்குமோ அவ்வளவு திருப்தியான தீர்வை அவர்கள் கண்டிருக்கவே செய்தார்கள்.
தற்கால விஞ்ஞானங்களின் பிரபஞ்சம் பற்றிய அடிப்படைக் கோட்பாடுகளில் தவறு இருக்கிறது. அதனால் பிரபஞ்சத்தைப் பற்றிய விரிவான விளக்கங்கள் சரியான தீர்வின் அருகில்கூடச் செல்ல முடியவில்லை. பிரபஞ்ச மர்மத்திற்கு, ஆகாசத் தத்துவத்தைப் பற்றிய கொள்கையால் பழங்காலத்தில் தீர்வு காண முடியவில்லை யென்றால், அது பற்றிய தற்கால விளக்கங்களால் மட்டும் உண்மைத் தீர்வை எப்படித் தர முடியும்? எங்கும் நிறைந்திருக்கும் உயிர்ச் சக்தியைப் பற்றிய கொள்கையே ஒரு பிரபஞ்சக் கொள்கையாக ஆகமுடியாதபோது, அதையே விரிவாக விளக்குவதால் எதைச் சாதிக்க முடியும்? விளக்கங்களால் அடிப்படைக் கோட்பாட்டை மாற்ற முடியாது அல்லவா?
தத்துவ ஆராய்ச்சி என்று வரும்போது இந்தச் சிந்தனையாளர்கள் நவீன சிந்தனையாளர்களைப் போல் இருப்பது மட்டுமல்லாமல், சிலவேளைகளில் இவர்களைவிடத் துணிச்சல் மிக்கவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்பதை எடுத்துக்காட்டுவதே எனது நோக்கம். அவர்கள் சில மகத்தான பொதுவிதிகளைக் கண்டு பிடித்திருக்கிறார்கள். அவற்றில் சில இன்னும் கொள்கை அளவிலேயே இருக்கின்றன. அந்தக் கொள்கையளவில்கூட அவற்றைத் தற்கால விஞ்ஞானம் இதுவரை உருவாக்கவில்லை.
உதாரணமாக, இந்துத் தத்துவ ஞானிகள், ஆகாசத் தத்துவத்தைக் கண்டுபிடித்தது மட்டுமல்லாமல் இன்னும் மேலே சென்று மனத்தையே ஒரு நுட்பமான ஆகாசத் தத்துவம் என்று பாகுபடுத்தியிருக்கிறார்கள். இன்னும் மேலே சென்று, மனத்திற்கும் அப்பால் இன்னும் நுட்பமான ஆகாசத் தத்துவம் ஒன்றைக் கண்டுபிடித்தார்கள். அதுவும் முடிவல்ல, பிரச்சினைக்கு அதுவும் தீர்வு காணவில்லை. புறவுலகத்தைப்பற்றி எவ்வளவு அறிவும் இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண முடியாது.
ஆனால் விஞ்ஞானிகள், நாங்கள் இப்போது தானே இந்தப் பிரச்சினையைப்பற்றி ஏதோ சிறிது தெரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்திருக்கிறோம். இன்னும் சில ஆயிரம் வருடங்கள் காத்திருங்கள்; நாங்கள் நிச்சயமாகத் தீர்வு கண்டுவிடுகிறோம் என்று கூறுகிறார்கள். வேதாந்தியோ, அது முடியவே முடியாது என்கிறான். ஏனெனில் மனம் எல்லைக்கு உட்பட்டது, சில குறிப்பிட்ட எல்லைகளுக்கு அப்பால், காலம், இடம், காரணகாரியம் என்ற எல்லைகளைக் கடந்து மனம் செல்ல முடியாது என்பதை அவன் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நிரூபித்துவிட்டான். எப்படித் தன்னைவிட்டு மனிதன் வெளியே குதிக்க முடியாதோ அதைப் போலவே, காலம், இடம் முதலியவை வகுத்துள்ள நியதிகளுக்கு அப்பாலும் யாரும் போக முடியாது. காரணகாரியம், காலம், இடம் இவற்றின் எல்லையை மீறிப் போவதற்காகச் செய்யும் ஒவ்வொரு முயற்சியும் வீணே. ஏனெனில் இந்த மூன்றையும் ஆதாரமாகக் கொண்டுதான் இந்த முயற்சிகளையே ஆரம்பிக்க முடியும்.
அப்படியானால் உலகம் இருக்கிறது என்று கூறுவதற்கு என்ன பொருள்? இந்த உலகம் இல்லை என்பதன் பொருள் என்ன? உலகத்திற்குத் தனியான இருப்பு இல்லை என்பதுதான். என் மனம், உங்கள் மனம் என்று எல்லோருடைய மனங்களையும் சார்ந்துதான் உலகம் இருக்கிறது. நாம் இந்த உலகத்தை ஐம்புலன்களால் அறிகிறோம். நமக்கு ஆறாவது புலன் ஒன்று இருந்தால், நாம் இந்த உலகில் இன்னும் அதிகமான சிலவற்றைக் காண்போம். மேலும் ஒரு புலன் அதிகமாக இருக்குமானால், அது இன்னும் மாறுபட்டுத் தெரியும். ஆகவே அதற்கு உண்மையான இருப்பு ஒன்று இல்லை. மாறுதலற்ற, அசைவற்ற, எல்லையற்ற இருப்பு உலகிற்குக் கிடையாது. அதேவேளையில் அது இல்லை என்றும் சொல்லிவிட முடியாது. ஏனெனில் அது இருப்பதை நாம் பார்க்கிறோம். அதிலும் அதன் வழியாகவும் நாம் இயங்க வேண்டியிருக்கிறது. இருப்பு, இல்லாமை என்ற இரண்டின் கலப்பே உலகம். தத்துவங்களிலிருந்து நமது அன்றாட வாழ்க்கைக்கு வந்தால், வாழ்க்கையே இந்த இருப்பு, இல்லாமை என்ற இரண்டு முரண்பாடுகள் கலந்ததாக இருப்பதைக் காண்கிறோம்.
அறிவிலும் இந்த முரண்பாடு உண்டு. மனிதன் எதை அறிய விரும்பினாலும் அவனால் அதை அறிந்துகொள்ள முடியும் என்று தோன்றுகிறது. ஆனால் சில அடிகள் எடுத்து வைப்பதற்கு முன்பே, தனக்கு முன்னால், கடக்க முடியாதபடி ஒரு பெரிய சுவர் இருப்பதை அவன் காண்கிறான். அவன் ஒரு வட்டத்திற்குள்ளேயே சுழன்று கொண்டிருக்கிறான் அந்த வட்டத்திலிருந்து அவனால் வெளியேற முடிவதில்லை. மிகவும் நெருக்கமான, பிரியமான பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண அவன் இரவும் பகலும் உழைக்க வேண்டியிருக்கிறது. அறிவின் எல்லையைத் தாண்டி அவனால் போக முடியாததால், அந்தப் பிரச்சினைகளுக்கு அவனால் தீர்வு காண முடிவதில்லை. அறிவைக் கடந்து செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசை மட்டும் மனிதனின் மனத்தில் உறுதியாகப் பதிந்திருக்கிறது. அதேவேளையில் அறிவைக் கட்டுப் படுத்துவதாலும் அடக்குவதாலும்தான் நமக்கு நன்மை கிடைக்கும் என்பதும் நமக்கு நன்றாகத் தெரியும். சுயநலமாயிரு என்றே மூச்சுக்கு மூச்சு நமது இதயம் துடிக்கிறது. அதேவேளையில் நம்மை மீறிய சக்தி ஒன்று, சுயநலமின்மை மட்டுமே நன்மை தரும் என்பதை நம்மிடம் கூறிக்கொண்டே இருக்கிறது.
ஒவ்வொரு குழந்தையும் இன்பநோக்குடன்தான் பிறக்கிறது. பொற்கனவுகளையே காண்கிறது. வாலிபத்தில் அவன் மேலும் இன்பநோக்குக் கொண்டவனாகிறான். மரணம் என்ற ஒன்று உள்ளது என்பதை ஒரு வாலிபன் நம்புவதே இல்லை. தோல்வி, தாழ்வு போன்ற சொற்களுக்கு இளைஞனின் அகராதியில் இடமில்லை. வயதாகும்போதே அவனது வாழ்வே நரகமாகி விடுகிறது. கனவுகள் எல்லாம் காற்றில் கரைந்துவிடுகின்றன. அவன் துன்பநோக்குக் கொண்டவனாகி விடுகிறான்.
இவ்வாறு இயற்கையின் சுழற்சியில் சிக்கிச் சுழன்று எங்கே போகிறோம் என்பது தெரியாமல் இந்த எல்லைக்கும் அந்த எல்லைக்குமாக அல்லாடுகிறோம். புத்தரின் வரலாறான லலித விஸ்தாரம் என்று நூலிலுள்ள ஒரு புகழ்பெற்ற பாடலையே எனக்கு இது நினைவூட்டுகிறது. அது சொல்கிறது.
புத்தர் மனித குலத்தை உய்விப்பதற்காகப் பிறந்தார். ஆனால் அரச போகத்தில் தன்னையே மறந்துவிட்டார். சில தேவதைகள் வந்து அவரை விழிப்புணர்த்துவதற்காக ஒரு பாட்டுப் பாடின. இடையீடற்று மாறியவாறே ஓடிக் கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கை ஆற்றில், அதன் போக்கிலேயே நாம் மிதந்து சென்று கொண்டிருக்கிறோம் என்பதே அந்தப் பாட்டின் சாரம். நம்முடையவாழ்க்கையும் இப்படி எந்த ஓய்வுமே இல்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.
நாம் செய்ய வேண்டியது என்ன? உண்ணவும் உடுக்கவும் போதிய வசதி படைத்தவன் இன்பநோக்கு உள்ளவனாக இருக்கிறான். துன்பத்தைப் பற்றிய பேச்சு அவனை நடுங்கச் செய்கிறது. அத்தகைய பேச்சைக் கேட்கவே அவன் விரும்புவதில்லை. உலகத்தின் துன்பங்களையும் கஷ்டங்களையும் அவனிடம் பேசவே கூடாது. எல்லாம் இன்பமே என்றுதான் அவனிடம் சொல்ல வேண்டும். நான் பத்திரமாகவே இருக்கிறேன். என்னைப் பாருங்கள்! எனக்கு அழகான வீடுவாசல் இருக்கிறது. குளிரையும் பசியையும் எண்ணி நான் பயப்படுவதில்லை. இந்த மாதிரியான பயங்கரச் செய்திகளை என்னிடம் கொண்டு வராதீர்கள் என்கிறான் அவன்.
ஆனால் மறுபக்கமோ குளிராலும் பசியாலும் எத்தனையோ பேர் செத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களிடம் போய் உலகம் இன்பமானது என்று சொன்னால், அவர்கள் அந்தப் பேச்சிற்கு மதிப்புக் கொடுக்க மாட்டார்கள். தாங்கள் துன்பத்தில் உழன்றுகொண்டிருக்கும்போது, மற்றவர்கள் இன்பமாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் எப்படி விரும்ப முடியும்? இவ்வாறு இன்பநோக்கிற்கும் துன்பநோக்கிற்கும் இடையே நாம் ஊசலாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்.
பிறகு மரணம் என்னும் மகத்தான உண்மை இருக்கிறது. உலகமே மரணத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. எல்லாமே அழிந்துகொண்டிருக்கின்றன. நமது முன்னேற்றங்கள், நமது கர்வங்கள், நமது சீர்திருத்தங்கள், நமது ஆடம்பரங்கள், நமது செல்வங்கள், நமது அறிவு எல்லாவற்றிற்கும் ஒரே முடிவுதான். அது மரணம். அது ஒன்றுதான் சர்வ நிச்சயமானது. நகரங்கள் தோன்றி மறைகின்றன. பேரரசுகள் எழுகின்றன, வீழ்கின்றன, கிரகங்கள் உடைந்து தூள்தூளாகி, மற்றக் கிரகங்களின் ஈர்ப்புச் சக்தியால் அங்குமிங்கும் அலைக்கழிக்கப்படுகின்றன. இவ்வாறு அனாதி காலம் முதல் நடந்துகொண்டே இருக்கிறது. மரணமே எல்லாவற்றிற்கும் முடிவு. வாழ்க்கையின், அழகின், செல்வத்தின், அதிகார பலத்தின், ஏன், நற்பண்பின் முடிவுகூடமரணம் தான். மகான்கள் இறப்பார்கள், பாவிகளும் இறப்பார்கள்; அரசர்கள் இறப்பார்கள், ஆண்டிகளும் இறப்பார்கள். எல்லோருமே மரணத்தை நோக்கித்தான் போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனாலும் அவர்கள் வாழ்க்கையில் வைத்திருக்கும் உடும்புப்பிடியை மட்டும் விடுவதே இல்லை. காரணம் தெரியாமலேயே வாழ்க்கையை நாம் இறுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அந்தப் பிடியை நாம் விட முடிவதில்லை, இதுதான் மாயை.
தாய் குழந்தையைப் போற்றி வளர்க்கின்றாள். உயிரையே அந்தக் குழந்தையின்மீது வைத்திருக்கிறாள். குழந்தை வளர்கிறான், பெரியவனாகிறான்; சந்தர்ப்ப வசத்தால் தீயவனாக கொடியவனாக மாறுகிறான். தாயையே தினமும் அடித்து உதைக்கிறான். ஆனாலும் அவள் தன் மகன்மீது வைத்துள்ள பாசத்தை விடுவதில்லை.அவளது அறிவு விழித்துக் கொள்ளும்போது, அன்பு என்ற போர்வையால் அதை மறைத்துவிடுகிறாள். அது அன்பு அல்ல. அது அவளது நாடிநரம்புகளைப் பற்றிக் கொண்டுள்ள ஏதோ ஒன்று. உதறித் தள்ள முடியாத உணர்ச்சி அது என்பதை அவள் நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை. எவ்வளவுதான் முயன்றாலும் அந்தப் பந்தத்திலிருந்து அவளால் விடுபட முடிவதில்லை. இதுதான் மாயை.
பகலும் இரவும் நமது இந்தப் பூமியின்மீது மரணம் பீடுநடை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. அதேவேளையில் நாமோ நிரந்தரமாக வாழப் போகிறோம் என்றே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ஒருமுறை யுதிஷ்டிரரிடம் கேள்வியொன்று கேட்கப்பட்டது. இந்த உலகத்தில் மிகவும் அதிசயமானது எது? என்பதே அந்தக் கேள்வி. தினந்தோறும் நம்மைச் சுற்றி மக்கள் இறந்துகொண்டே இருக்கிறார்கள். என்றாலும் மனிதர்கள் தங்களுக்கு மரணமே வராது என்றே நினைக்கிறார்கள். என்பதே அந்தக் கேள்விக்கான விடை. இதுதான் மாயை.
நமது புத்தியிலும் அறிவிலும் என்று மட்டுமல்ல. வாழ்க்கையின் ஒவ்வோர் அம்சத்திலும் இத்தகைய முரண்பாடுகளை நாம் சந்திக்கிறோம். சீர்திருத்தவாதி ஒருவர் தோன்றுகிறார். நாட்டிலுள்ள தீமைகளைக்களைய அவர் விரும்புகிறார். அந்தத் தீமைகளைச் சரிசெய்வதற்கு முன்னால், வேறோரிடத்தில் ஆயிரம் வேறு சீர்கேடுகள் தோன்றிவிடுகின்றன. இடிந்து விழுந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பழைய வீட்டைப் போன்ற நிலை இது. ஓரிடத்தில் அதைச் சரிசெய்தால் மற்றோரிடத்தில் இடிந்து விழுகிறது.
இந்தியாவில் எங்கள் சீர்திருத்தவாதிகள், கட்டாயமாகத் திணிக்கப்படும் விதவை வாழ்க்கையை எதிர்த்துத் தீவிரமாகப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாமல் இருப்பதே மேலைநாடுகளில் பெரிய தீமையாகும். ஒரு பக்கம் மணமாகாதவர்களுக்கு உதவி செய்ய வேண்டும், அவர்கள் கஷ்டப்படுகிறார்கள். மறுபக்கம் விதவைகளுக்கு உதவ வேண்டும், அவர்களும் கஷ்டப்படுகிறார்கள். இந்த நிலை, குணப்படுத்த முடியாத வாதநோய் போன்றது. தலையிலிருந்து விரட்டினால் அது உடம்பிற்குப் போகிறது. உடம்பிலிருந்து விரட்டினால் பாதங்களுக்குப் போகிறது.
சீர்திருத்தவாதிகள் தோன்றி, கல்வியும் செல்வமும் பண்பாடும் குறிப்பிட்ட சிலரிடம் மட்டுமே இருப்பது சரியல்ல என்று பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். இவை எல்லோருக்கும் கிடைப்பதற்காகத் தங்களாலான முயற்சிகளைச் செய்கிறார்கள். இதனால் ஒருவேளை ஏதோ சிலருக்கு அதிக இன்பம் கிடைக்கலாம், ஆனால் பண்பாடு உதிக்கும்போது லவுகீக இன்பம் குறைகிறது.
இன்பத்தைப் பற்றிய அறிவும், துன்பத்தைப் பற்றிய அறிவும் சேர்ந்தே தோன்றுகின்றன. அப்படியானால் நாம் எந்த வழியில் போவது? நாம் அனுபவிக்கும் குறைந்த அளவு லவுலீக இன்பம் கூட, வேறோர் இடத்தில் அதே அளவு துன்பம் ஏற்படுவதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது இதுதான் நியதி. இளைஞர்களுக்கு இது புரியாமல் இருக்கலாம், ஆனால் வெகுநாள் வாழ்ந்தவர்களுக்கும், வெகுநாள் வாழ்க்கையில் போராடியவர்களுக்கும் இந்த உண்மை நன்கு புரியும். இது தான் மாயை.
இவை இரவும்பகலும் நிகழ்ந்துகொண்டே இருக்கின்றன. இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண்பது முடியாத காரியம். ஏன் இவ்வாறு இருக்க வேண்டும்? இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் காண முடியாது. இது தர்க்கரீதியானது அல்ல. எனவே ஏன், எப்படி என்ற கேள்விகளுக்குச் சாத்தியமே இல்லை. இவை இருக்கின்றன, இவற்றை நாம் தவிர்க்க முடியாது இதுதான் நமக்குத் தெரிந்தது. இதைப் புரிந்துகொள்வதும், இதைப் பற்றிய தெளிவான கருத்தை நம் மனத்தில் உருவாக்கிக் கொள்வதும் நம் சக்திக்கு மீறியதாகும். அப்படியானால் இந்தப் பிரச்சினைக்கு எப்படித்தான் தீர்வு காண்பது?
இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள நிஜங்களின் ஒரு சித்திரமே மாயை. இது போன்ற விஷயங்களைச் சொன்னாலே மனிதர்களுக்குப் பயம் ஏற்படுகிறது. நாம் தைரியத்தைக் கைவிடக் கூடாது. நிஜங்களை மறைப்பது தீர்வு காணும் வழியல்ல. நாய்கள் ஒரு முயலைத் துரத்தும்போது முயல் தன் முகத்தைத் தரையோடு தரையாக வைத்துக் கொண்டு, தான் பாதுகாப்பாக இருப்பதாக நினைத்துக் கொள்கிறது. மனிதர்கள் இன்பநோக்குக் கொண்டவர்களாக இருக்கும்போது, இந்த முயலைப் போலவே இருக்கிறார்கள். ஆனால் அது ஒரு பரிகாரம் ஆகாது.
இந்தக் கருத்திற்கு எதிர்க் கருத்துக்களும் உள்ளன. வாழ்க்கையில் சுகத்தை அனுபவிப்பவர்கள் மட்டுமே இந்த எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கிறார்கள் என்று நீங்கள் சொல்லலாம். இந்த நாட்டில் (இங்கிலாந்தில்) துன்ப நோக்கு உடையவர்களாக ஆவது கடினம். உலகம் மிகவும் அற்புதமாக இருக்கிறது என்றும், வேகமாக முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறது என்றும் எல்லோரும் என்னிடம் சொல்கிறார்கள். ஆனால் ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் எதுவோ அதையே தங்கள் உலகமாக நினைக்கிறார்கள். பழைய கேள்விகள் திரும்பவும் எழுகின்றன. கிறிஸ்தவ நாடுகள் செழிப்பாக இருப்பதால், கிறிஸ்தவ மதம் மட்டுமே உலகின் உண்மையான மதமாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் இந்த வாதம் முரணானது. ஏனெனில் கிறிஸ்தவரல்லாத நாடுகளில் செழிப்பிற்குக் காரணமாக இருக்கிறது! அனுபவிப்பவனுக்கு, தான் அனுபவிக்க ஏதாவது வேண்டும். உலகம் முழுவதுமே கிறிஸ்தவ நாடுகளாக மாறிவிட்டால், கொள்ளையடிப்பதற்குக் கிறிஸ்தவர் அல்லாதவர்கள் வசிக்கும் நாடுகள் இல்லாததால், எல்லா கிறிஸ்தவ நாடுகளும் ஏழை நாடுகளாகிவிடும். ஆகவே இந்த வாதம் தன்னையே அழித்துக் கொள்வதாகிறது.
மிருகங்கள் தாவரங்களை அழித்து வாழ்கின்றன. மனிதர்கள் மிருகங்களை அழித்து வாழ்கிறார்கள். இன்னும் மோசமானது எதுவென்றால் வலியவர் எளியவரை அழித்து வாழ்வதுதான். இது உலகம் முழுவதும் நடைபெறுகிறது. இதுதான் மாயை.
இந்தப் பிரச்சினைக்கு நீங்கள் என்ன தீர்வு காண்கிறீர்கள்? காலப்போக்கில் எல்லாம் நன்மையாகவே இருக்கும் என்றெல்லாம் எத்தனையோ விளக்கங்கள் தினந்தோறும் நம் காதில் விழுகின்றன. இது சரி என்றே வைத்துக் கொண்டாலும், நல்லது செய்வதற்கு இதைப் போன்ற காட்டுமிராண்டித்தனமான வழி ஏன் இருக்க வேண்டும்? இதைப் போன்ற கொடூரமான வழிகளை விட்டு, நல்ல வழியிலேயே நன்மை செய்ய ஏன் முடியாது? இன்றைய மக்களின் பரம்பரை இன்பமாக இருக்கும். அதற்காக இப்பொழுது இந்தப் பரம்பரை ஏன் கஷ்டப்பட வேண்டும்? இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வே இல்லை. இதுதான் மாயை.
பரிணாமத்தின் ஓர் அம்சம் தீமைகளை ஒழிப்பதே என்றும், கடைசியில் தீமைகள் எல்லாம் அழிந்து, நன்மையே மிஞ்சும் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. கேட்பதற்கு நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. உலகில் இன்று சுகமாக வாழும் சிலர் பெருமைப்பட்டுக் கொள்வதற்கு மட்டுமே இது உதவும். வாழ்க்கையுடன் ஒவ்வொரு நாளும் போராடும் அவசியம் அவர்களுக்கு இல்லை. பரிணாமம் என்று சொல்லப்படும் சக்கரத்திற்கு அடியில் அவர்கள் நசுக்கப்படுவதில்லை. அத்தகைய அதிர்ஷ்டக்காரர்களுக்கு இந்தக் கருத்து நல்லதுதான். ஆறுதல் அளிப்பதுதான், மற்றவர்கள் நசுங்கிக் கசங்கட்டுமே அவர்களுக்கென்ன கவலை! மற்றவர்கள் இருந்தாலும் இறந்தாலும் இவர்கள் அதைப்பற்றி கவலைப்படுவதில்லை. மிகவும் சரி, ஆனால் இந்த வாரம் ஆரம்பம் முதல் முடிவுரை தவறாகவே இருக்கிறது.
உலகில் நாம் காணும் நன்மையும் தீமையும், வேறுபட்ட இரண்டு தனி உண்மைகள் என்பதே இந்த வாதத்தின் அடிப்படை, இரண்டாவதாக, இதைவிட மோசமான ஊகம் என்னவென்றால், நன்மைகள் அதிகரித்துக்கொண்டே போகின்றன. தீமைகள் குறைந்து கொண்டே போகின்றன என்பதுதான். அப்படியானால் பரிணாமம் என்று அவர்கள் சொல்லும் தத்துவத்தால் இவ்வுலகிலுள்ள தீமைகள் எல்லாம் அழிந்து, நன்மை மட்டுமே மிஞ்சும் காலம் ஒன்று வரும். சொல்வது மிகவும் எளிது. ஆனால் தீமை குறைந்துகொண்டே போகிறது என்பதை நிரூபிக்க முடியுமா? ஒரு காட்டு மனிதனை எடுத்துக் கொள்வோம். அவனுக்கு மனத்தைப் பண்படுத்தத் தெரியாது. அவனால் ஒரு புத்தகத்தைப் படிக்க முடியாது. எழுதுவது என்ற ஒரு சமாச்சாரத்தையே அவன் கேள்விப்பட்டதில்லை. கடுமையாகக் காயப்பட்டாலும் அவன் சீக்கிரமாகக் குணமடைந்து விடுகிறான். ஆனால் நாம் சாவதற்கு ஒரு சிராய்ப்பு போதும்.
எந்திரங்கள் பொருட்களை மலிவாக்குகின்றன. முன்னேற்றத்திற்கும் பரிணாம வளர்ச்சிக்கும் இவை உதவுகின்றன. ஒருவன் பணக்காரனாவதற்குக் கோடிக் கணக்கானோர் நசுக்கிப் பிழியப்படுகிறார்கள். ஒருவன் பணக்காரனாகும் அதேசமயத்தில், பல்லாயிரக்கண்கானோர் ஏழைகள் ஆகிறார்கள்; பல்லாயிரக் கணக்கானோர் அடிமைகளாக்கப் படுகிறார்கள்; இப்படித் தான் உலகம் சென்று கொண்டிருக்கிறது.
மிருக குணம் கொண்ட மனிதன் புலன் வாழ்க்கை வாழ்கிறான். போதுமான உணவு கிடைக்காவிட்டால் அவன் நிலைகுலைந்து விடுகிறான். உடம்புக்கு ஒன்று நேர்ந்துவிட்டால் அவன் துன்பத்தில் மூழ்குகிறான். அவனுடைய இன்பதுன்பங்கள் புலன்களில் ஆரம்பித்துப் புலன்களிலேயே முடிவடைகின்றன. இந்த மனிதன் முன்னேற ஆரம்பித்த உடனே, அவனது இன்பங்கள் அதிகரிக்கத் தொடங்கிய உடனே, அதே விகிதத்தில் அவனுடைய துன்பங்களும் அதிகரிக்கின்றன.
பொறாமை, நீதிமன்றங்களில் ஏறி இறங்குவது, வரிகள் செலுத்துவது, சமூகத்தில் பழிச்சொல் ஏற்பது, கொடூரமான கொடுங்கோலாட்சியின் கீழ் நசுக்கப்படுவது மனிதனின் காட்டுமிராண்டித்தனம் இதுவரை கண்டுபிடித்துள்ள கொடுமைகளுள் மிகவும் கொடியதாகிய பிறரது உள்ளத்து ரகசியங்களை அறிவதில் நாளைச் செலவிடுவது இதெல்லாம் காட்டுமனிதனுக்குத் தெரியாது. பயனற்ற அறியும் தற்பெருமையும் உடையவனாய். வேறு எந்த மிருகத்தையும்விட எப்படி மனிதனால் ஆயிரம் மடங்கு கொடூரமாக மாறிவிட முடிகிறது என்பதும் அவனுக்குப் புரிவதில்லை.
இவ்வாறு நாம் புலனின்பங்களிலிருந்து விடுபட்டு, உயர்ந்த இன்பங்களை அனுபவிக்கும் சக்தியைப் பெறும் பொழுது, அதே விகிதத்தில் துன்பங்களை அனுபவிக்கும் சக்தியையும் பெற வேண்டியுள்ளது. நம் நரம்புகள் நுண்மை பெறுந்தோறும் அவை துன்பத்தை அனுபவிக்கும் அளவும் அதிகமாகிறது. எந்தச் சமுதாயத்தில் ஆனாலும், கல்வியறிவற்ற பாமரனை எவ்வளவு திட்டினாலும் அவன் அதிகமாக உணர்ச்சிவசப் படுவதில்லை. ஆனால் அவனை நையப்புடைத்தால் வேதனையடைகிறான். பண்பட்ட மனிதனால், ஒரு சாதாரண வசை மொழியைக் கூடப் பொறுக்க முடியாது, அவனுடைய நரம்புகள் அவ்வளவு நுண்மையாகிவிட்டன. அவனுடைய இன்ப அனுபவம் அதிகரித்துவிட்டதால், துன்ப அனுபவமும் அதிகரித்துவிடுகிறது. பரிணாமவாதிகளின் கூற்றை நிரூபிக்க, இந்த உண்மைகள் பயன்படுவதில்லை. நம் இன்ப அனுபவசக்தி அதிகமாகும் விகிதத்தில், துன்ப அனுபவசக்தியும் அதிகரிக்கிறது. நம் இன்ப அனுபவசக்தி கூட்டல் விகிதத்தில் அதிகரித்தால், துன்ப அனுபவசக்தி பெக்கல் விகிதத்தில் அதிகமாகிறதோ, என்று சிலவேளைகளில் நான் நினைக்கிறேன். நாம் முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறோம். நமது முன்னேற்றம் அதிகமாக அதிகமாக, துன்ப அனுபவசக்தியும், அதுபோலவே இன்ப அனுபவசக்தியும் அதிகரிக்கிறது என்பது நமக்குத் தெரியும். இதுதான் மாயை.
ஆகவே மாயை என்பது பிரபஞ்சத்தின் விளக்கத்திற்கான கொள்கையல்ல என்பதை நாம் அறிந்து கொள்கிறோம். நம் வாழ்வின் அடிப்படையே முரண்பாடுகள் நிறைந்தது. இந்தத் தீவிர முரண்பாடுகளின் ஊடே தான் நாம் செயல்பட வேண்டியிருக்கிறது. நன்மை இருக்குமிடத்தில் தீமையும் இருந்தேயாக வேண்டும். தீமை இருக்குமிடத்தில் நன்மையும் சிறிதாவது இருக்க வேண்டும். வாழ்க்கை இருக்குமிடத்தில் மரணம் அதை நிழல்போல் தொடர வேண்டும். சிரிப்பவர்கள் அழ வேண்டும். அழுபவர்கள் சிரிக்க வேண்டும். இந்த நிலைமையை மாற்ற முடியாது. இப்படி உள்ளதை உள்ளபடித் தெரிவிக்கின்ற நிஜங்களின் ஒரு சித்திரமே மாயை.
நன்மையைத் தவிர தீமையே இல்லாத, சிரிப்பைத் தவிர அழுகையே இல்லாத ஓர் இடம் இருப்பதாக நாம் வேண்டுமானால் கற்பனை செய்து கொள்ளலாம். இயற்கையில் அப்படி இருக்கவே முடியாது. ஏனெனில் இவற்றை உண்டுபண்ணும் சூழ்நிலைகள் ஒன்றாகத் தான் இருக்கின்றன. சிரிப்பை உண்டுபண்ணும் சக்தி எங்கே இருக்கிறதோ, அங்கே அழுகையை உண்டாக்கும் சக்தியும் மறைந்திருக்கிறது. இன்பத்தை உண்டாக்கும் சக்தி இருக்குமிடத்தில் துன்பத்தை உண்டாக்கும் சக்தியும் இருக்கிறது.
இவ்வாறு, வேதாந்தத் தத்துவம் இன்பநோக்கு, துன்பநோக்கு இரண்டுமே அற்றதாக இருக்கிறது; இரண்டு நிலைகளையும் பற்றிப் பேசுகிறது. உள்ளதை உள்ளபடியே ஏற்றுக்கொள்கிறது. நன்மை, தீமை இன்பம், துன்பம் இவற்றின் கலப்பே உலகம் என்பதையும் ஒன்று அதிகரித்தால் இன்னொன்றும் அதிகமாகியே தீரும் என்பதையும் வேதாந்தம் ஒப்புக்கொள்கிறது.
முழுவதும் நன்மை அல்லது தீமை மட்டுமே நிறைந்த உலகம் ஒன்று இருக்க முடியாது. அப்படி இருக்கிறது என்று சொல்வதே முரண்பாடானது. நன்மை, தீமை இரண்டும் ஒன்றுக்கொன்று எதிரான, தனித்தனியான குணங்கள் அல்ல என்ற உன்னதமான ரகசியத்தை இந்த ஆராய்ச்சி வெளிப்படுத்துகிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் உள்ள எதையுமே முற்றிலும் நல்லது என்றோ, முற்றிலும் தீயது என்றோ நம்மால் சொல்ல முடியாது. இன்று நல்லது என்றுபடுவது நாளைக்குத் தீமையாகப் படலாம். ஒருவனுக்குத் துன்பத்தை அளிக்கின்ற அதே பொருள் மற்றொருவனுக்கு இன்பத்தை அளிக்கலாம். ஒரு குழந்தையை எரித்துக் கொல்லும் அதே நெருப்பு, பட்டினியால் வாடும் ஒருவனுக்கு நல்ல உணவைச் சமைத்துக் கொடுக்கலாம். துன்ப உணர்ச்சிகளை மூளைக்கு எடுத்துச் செல்லும் அதே நரம்புகள்தான் இன்ப உணர்ச்சிகளையும் எடுத்துச் செல்கின்றன. ஆகவே தீமையை ஒழிக்க ஒரே வழி நன்மையையும் ஒழிப்பதே ஆகும். இதைத் தவிர வேறு வழியே இல்லை. மரணத்தைத் தடுக்க வேண்டுமானால் வாழ்வையும் தடுத்தாக வேண்டும். மரணமற்ற வாழ்வு, துன்பமற்ற இன்பம் என்பவை முரண்பாடுகள். இவற்றுள் எதையும் தனித்துக் காண முடியாது. ஏனெனில் இவை ஒரே தத்துவத்தின் வெவ்வேறு வெளிப்பாடுகள்.
நேற்று நல்லது என்று நினைத்தததையே இன்று நல்லதல்ல என்று நினைக்கிறேன். நான் எனது வாழ்க்கையைத் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, எனக்கு ஒவ்வொரு சமயத்தில் ஒவ்வொரு குறிக்கோள் இருந்தது தெரியவருகிறது. வலிமை வாய்ந்த ஒரு ஜோடிக் குதிரைகள் பூட்டிய வண்டியை நானே ஓட்டிச் செல்ல வேண்டும் என்பதே ஒரு காலத்தில் என் லட்சியமாக இருந்தது. வேறொரு சமயத்தில், ஒரு குறிப்பிட்ட இனிப்புப் பண்டத்தைச் செய்ய முடிந்தால், நான் பூரண மகிழ்ச்சியில் திளைப்பேன் என்று எண்ணினேன். இன்னொரு சமயத்தில், மனைவி, குழந்தைகள், அளவற்ற செல்வம் இவை இருந்தால் திருப்தி அடைவேன் என்று நான் கற்பனை செய்து கொண்டேன். அந்த லட்சியங்கள் எல்லாம் சிறுபிள்ளைத் தனமானவை என்று அவற்றை எண்ணி இன்று நான் சிரிக்கிறேன்.
நம் தனித்துவத்தைக் கைவிடுவதைப்பற்றி நினைத்த போது நம்மைப் பயப்படச் செய்த லட்சியங்களைப் பார்த்து, நாம் சிரிக்கும் நாள் வரும் என்று வேதாந்தம் கூறுகிறது. எல்லையில்லாத ஆயுளைப் பெற்றால் இன்பமாக இருப்போம் என்று நாம் ஒவ்வொருவரும் நினைக்கிறோம். ஆனால் இந்த எண்ணத்தை நினைத்து நாம் சிரிக்கும் நாள் வரும். உண்மை இதுவானால், நாம் முரண்பாடுகளில் சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது தான் பொருள். இந்த நிலை இருப்பும் அல்ல, இல்லாமையும் அல்ல இன்பமும் அல்ல, துன்பமும் அல்ல இவை இரண்டும் கலந்த ஒரு கலப்பே ஆகும்.
அப்படியானால் வேதாந்தத்தாலும் பிற தத்துவங்களாலும் மதங்களாலும் என்ன பயன்? எல்லாவற்றிற்கும மேலாக நல்ல காரியங்களைச் செய்வதால் ஏற்படும் பயன் என்ன? இந்தக் கேள்விதான் மனத்தில் எழுகிறது.
தீமை செய்யாமல் நன்மை செய்ய முடியாது என்பதும், இன்பத்தை உண்டாக்க முயலும்போது துன்பமும் கூடவே தோன்றும் என்பதும் உண்மையானால், நல்ல காரியங்களைச் செய்வதால் என்ன பயன்? என்று கேட்கலாம். முதலாவதாக, நாம் இன்பமாக இருப்பதற்கு ஒரே வழி துன்பத்தைக் குறைப்பதற்குப் பாடுபடுவதே. இந்த உண்மையை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்க்கையில் ஏதாவது ஒரு சமயத்தில் புரிந்துகொள்கிறோம். அறிவாளிகள் சீக்கிரமாகவும், மந்தமானவர்கள் சற்றுத் தாமதமாகவும் புரிந்து கொள்கிறார்கள். மந்தமானவர்கள் பல கஷ்டங்களை அனுபவித்த பின்னர் இதை உணர்கிறார்கள். அறிவாளிகள் அவ்வளவு கஷ்டப்படாமலே உணர்கிறார்கள். இரண்டாவதாக நாம் நமது கடமைகளைச் செய்ய வேண்டும். அதுதான் இந்த முரண்பாடான வாழ்க்கையிலிருந்து தப்பிப்பதற்கு ஒரே வழி.
கனவுகளையும் மணல்வீடு கட்டுவதையும் விட்டுவிட்டு நாம் விழித்துக் கொள்ளும் வரையில் நன்மை, தீமை ஆகிய இரண்டு சக்திகளும் பிரபஞ்சத்தை நமக்காக இயக்கிக் கொண்டிருக்கும். நாம் அந்தப் பாடத்தைக் கற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். ஆனால் அதற்கு வெகுகாலம் பிடிக்கும்.
எல்லையற்றது எல்லைக்கு உட்பட்டதாக ஆகி விட்டது என்ற அடிப்படையில் ஒரு புதிய தத்துவத்தை உருவாக்குவதற்கு ஜெர்மானியர்கள் முயன்று வருகின்றனர். இங்கிலாந்திலும் இத்தகைய முயற்சிகள் நடைபெறுகின்றன. எல்லையற்றது, பிரபஞ்சத்தின் மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள முயன்று கொண்டிருக்கிறது. அந்த முயற்சியில் அது வெற்றி பெறும் நாள் வந்தே தீரும் என்பது அந்தத் தத்துவ அறிஞர்களின் கருத்து, இவையெல்லாம் கேட்பதற்கு நன்றாக இருக்கின்றன. எல்லையற்றது. வெளிப்பாடு, தோற்றம் போன்ற சொற்றொடர்களை நாம் பயன்படுத்தியிருக்கிறோம். ஆனால் எல்லைக்கு உட்பட்ட ஒன்றால் எல்லையற்றதை முழுவதுமாக வெளிப்படுத்த முடியும் என்பதற்கு நியாயபூர்வமான அடிப்படை என்ன என்று தத்துவ மேதைகள் கேட்பது இயல்பே.
தனிப்பொருளும் எல்லையற்றதும் ஆன ஒன்று எல்லைக்கு உட்படும்போதுதான் பிரபஞ்சமாக வெளிப்பட முடியும். புலன்கள், மனம், புத்தி இவற்றின் மூலமாக வருவது எல்லைக்கு உட்பட்டதாகத்தான் இருக்கமுடியும். எல்லைக்கு உட்பட்டதை எல்லையற்றது என்று சொல்வது அறிவுக்குப் பொருந்தாததும் சாத்தியமற்றதும் ஆகும். எல்லைக்கு அப்பாற்பட்டது எல்லைக்கு உட்பட்டதன்மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள முயற்சி செய்கிறது என்பது உண்மைதான்; ஆனால் அது முடியாது என்று அது உணர்ந்து கொள்ளும் நாள் வரும். அப்பொழுது அந்த முயற்சியில் பின்வாங்க நேர்கிறது என்றும், அந்தப் பின்வாங்குதலே துறவு என்றும், அது தான் மத உணர்வின் உண்மையான ஆரம்பம் என்றும் வேதாந்தம் கூறுகிறது.
இந்தக் காலத்தில் துறவு என்பதைப்பற்றி பேசுவதே கடினமாகிவிட்டது. ஐயாயிரம் வருடங்களாகப் புதைந்து கிடந்த ஒரு நாட்டிலிருந்து வந்து துறவைப்பற்றிப் பேசியவன் என்று என்னைப்பற்றி அமெரிக்காவில் பேசிக் கொண்டார்கள். ஆங்கிலத் தத்துவ அறிஞர்களும் ஒருவேளை அப்படித்தான் பேசிக் கொள்வார்களோ என்னவோ? ஆனாலும் துறவுதான் மத உணர்வுக்கு ஒரே வழி என்பது உண்மை. துறவு பூணுங்கள்; பற்றை விடுங்கள். ஏசு என்ன சொன்னார். எனக்காக வாழ்க்கையைத் துறப்பவன் அதை அடைவான் என்றுதானே! நிறை நிலையை அடைவதற்கு ஒரே வழி துறவுதான் என்று அவர் அடிக்கடி வலியுறுத்தியிருக்கிறார்.
இந்த நீண்ட துன்பமிக்க வாழ்க்கைக் கனவிலிருந்து மனம் விழித்தெழும் நாள் ஒன்று வரும். குழந்தை, தன் விளையாட்டை விட்டுவிட்டுத் தாயை நாடி ஓடும் நாள் ஒன்று வரும். அனுபவிப்பதால், ஒருபோதும் ஆசைகள் பூர்த்தி அடைவதில்லை. நெருப்பில் நெய் ஊற்றுவதால் நெருப்பு தீவிரமாக எரிவதுபோல். அனுபவிப்பதால் ஆசைகளின் தீவிரம் அதிகரிக்கிறது என்ற உண்மையை மனம் அப்போது புரிந்து கொள்கிறது. மனித மனம் அனுபவிக்கக்கூடிய புலனின்பங்கள், அறிவாற்றல் மூலம் பெறும் இன்பங்கள் மற்றும் எல்லா இன்பங்களுக்கும் இது பொருந்தும், ஆனால் உண்மையில் அவற்றிற்கு எல்லாம் மதிப்பே இல்லை. அவை மாயைக்குக் கட்டுப்பட்டவை. கடக்க முடியாத மாயை என்ற வலைக்குள் அவை சிக்கியிருக்கின்றன. நாம் இந்த நிலையிலேயே முடிவில்லாமல் உழன்று கொண்டிருக்கலாம். எப்போதாவது ஒரு துளி இன்பத்தைப் பெற நாம் போராடினால், மலை போன்ற துன்பம் வந்து நம்மேல் விழுந்து அழுத்துகிறது. இது எவ்வளவு பரிதாபத்திற்கு உரியது! இதை நினைத்துப் பார்க்கும்போது, எல்லாமே மாயை என்ற இந்தச் சித்திரம் ஒன்றுதான் சிறந்த ஒரே விளக்கமாக இருக்க முடியும் என்று தோன்றுகிறது.
இந்த உலகத்தில்தான் எவ்வளவு துன்பம் நிறைந்திருக்கிறது! பல நாடுகளையும் சுற்றிப் பார்த்தீர்களானால் இந்தத் துன்பங்களை ஒழிப்பதற்கு ஒவ்வொரு நாடும் ஒவ்வொரு விதமான முயற்சியைச் செய்கிறது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளலாம். பல இனத்தினர் தீமையைப் போக்குவதற்கு முயல்கிறார்கள். பல வழிகளில் இந்தத் தீமையைத் தடுப்பதற்கு முயற்சிகள் மேல் கொள்ளப்பட்டாலும், எந்த நாடும் இதுவரை வெற்றி பெறவில்லை. ஓர் இடத்தில் தீமை குறைந்தால், மற்றோர் இடத்தில் அதிகமாகத் தலைதூக்குகிறது. இப்படியே நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
தங்கள் இனத்தில் உயர்ந்த கற்புநெறியை நிலைப்படுத்துவதற்காக, இந்துக்கள் இளமை மணத்தை அனுமதித்தனர். நாளடைவில் இந்தப் பழக்கம் அவர்கள் இனத்திற்கே தாழ்வை உண்டாக்கிவிட்டது. அதே வேளையில், ஓர் இனத்தின் கற்புநிலையை இளமை மணம் உயர்த்துகிறது என்பதையும் நான் மறுக்க முடியாது. நீங்கள் எதை விரும்புகிறீர்கள்? நாடு, கற்பில் உயர வேண்டுமானால், மக்களை இளமை மணத்தின் மூலம் பலவீனப்படுத்த வேண்டியது அவசியமாகிறது. இங்கிலாந்திலுள்ள நீங்கள் எந்த விதத்தில் முன்னேறியிருக்கிறீர்கள்? எவ்விதத்திலும் இல்லை. ஏனெனில் கற்புதான் ஒரு நாட்டின் உயிர்நிலை.
ஒரு நாட்டின் வீழ்ச்சிக்கு முதல் அறிகுறி கற்புநெறி நிலைபிறழ்தலே என்பதை வரலாறு காட்டவில்லையா? கற்புநெறி நிலைபிறழத் தொடங்கிவிட்டால் அந்த இனத்தின் அழிவு ஆரம்பித்துவிட்டது. இந்தத் துன்பங்களுக்கு எங்கே போய் நாம் தீர்வு காண்பது? பெற்றோர் பார்த்துச் செய்து வைக்கும் திருமணத்தால் இந்தத் தீமை பெருமளவு குறைகிறது. இந்தியப் பெண்கள் உணர்ச்சி வசப்படுபவர்களாக இருப்பதைவிட செயல்முறை நோக்கு அதிகம் உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். இதனால் அவர்களது வாழ்க்கையில் கற்பனை வளம் குறைவாகத் தான் இருக்கிறது.
இனி, மனிதர்கள் தாங்களே தங்கள் வாழ்க்கைத் துணையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்வதாலும் பெரிய இன்பம் அடைந்துவிடுவதாகத் தெரியவில்லை. இந்தியப் பெண்கள் பொதுவாக மிகவும் மகிழ்ச்சியாகத் தான் இருக்கிறார்கள்; கணவன் மனைவி சண்டையும் மிகவும் குறைவுதான். மாறாக அதிகச் சுதந்திரமுள்ள அமெரிக்காவில் சந்தோஷமில்லாத குடும்பங்களும் திருமணங்களும் அதிகமாக இருக்கின்றன. இங்கே, அங்கே என்று எங்குமே சந்தோஷமின்மை நிலவுகிறது. இது எதைக் காட்டுகிறது? இந்தக் குறிக்கோள்களால் எல்லாம் அதிக இன்பம் கிடைப்பதில்லை என்பதைத்தான் நாம் எல்லோரும் இன்பத்திற்காகத்தான் போராடுகிறோம். ஒரு பக்கம் ஏதோ ஒரு துளி இன்பம் கிடைத்தால் மற்றொரு பக்கம் துன்பம் தோன்றிவிடுகிறது.
அப்படியானால் நல்ல காரியங்களைச் செய்யவே கூடாதா? நிச்சயமாகச் செய்ய வேண்டும். முன்பைவிட ஊக்கத்துடன் செய்ய வேண்டும். இந்த அறிவு நம் கொள்கைவெறியை நீக்க உதவுகிறது. இந்த அறிவால் ஆங்கிலேயன் கொள்கைவெறியை விட்டுவிடுவான். இந்துவைச் சபிக்க மாட்டான்; பல நாடுகளின் பழக்க வழக்கங்களை மதிக்கக் கற்றுக் கொள்வான். கொள்கை வெறி குறைந்து, உண்மையான வேலை நடைபெறும். கொள்கைவெறியர்களால் வேலை செய்ய முடியாது. அவர்கள் தங்கள் சக்தியில் முக்கால் பங்கை வீணடித்து விடுகிறார்கள். நிதான புத்தியுள்ள, அமைதியான செயல்முறை அறிவுள்ள மனிதனால்தான் வேலை செய்ய முடியும். வேலை செய்வதற்கான சக்தி இந்தக் கருத்தினால் அதிகமாகும். நிலைமை இதுதான் என்று புரிந்துகொள்வதால் பொறுமை அதிகரிக்கிறது. துன்பத்தையோ தீமையையோ கண்டாலே நிலைகுலைந்து விடமாட்டோம். வெறும் நிழல்களின் பின்னால் ஓட மாட்டோம். இந்த உலகம் தன் போக்கில்தான் போகும் என்று தெரிந்து கொள்வதால் நம்மிடம் பொறுமை வரும்.
மனிதர்கள் எல்லோரும் நல்லவர்களாகிவிட்டதாக வைத்துக்கொள்வோம். அந்த இடைக்காலத்தில் மிருகங்களும் செடிகொடிகளும் பரிணாம வளர்ச்சியால் மனிதர்களாக மாறியிருக்கும். முன்பு மனிதர்கள் தீயவர்களாக இருந்தபோது இருந்த நிலையை இவை கடக்க வேண்டியிருக்கும். ஆகவே உலகத்தின் போக்கு எப்போதும் ஒரே மாதிரிதான் இருக்கும்.
ஆனால் ஒன்று மட்டும் உறுதி. கம்பீரமான ஆறு கடலை நோக்கியே பாய்ந்து கொண்டிருக்கிறது. காலப் போக்கில், இந்த ஆற்றின் ஒவ்வொரு துளியும் எல்லையற்ற கடலுடன் கலந்தே தீரும். துன்பங்களும் துயரங்களும் இன்பங்களும் சிரிப்புகளும் அழுகைகளும் இவை எல்லாவற்றுடனும் இந்த வாழ்க்கையும் எல்லா பொருட்களுமே தத்தம் குறிக்கோளை நோக்கியே பாய்ந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றன. மனிதர்கள், செடி, கொடிகள், மிருகங்கள், ஏன், உயிர் என்று சொல்லப்படும் அனைத்துமே இன்றோ நாளையோ கடவுள், சுதந்திரம், முக்தி என்று பலவாறாக வழங்கப்படும் அந்த முழுமையான, எல்லையற்ற கடலில்தான் போய்க் கலந்தாக வேண்டும்.
எனவே வேதாந்தத்தின் நிலை, இன்பநோக்கோ துன்பநோக்கோ அல்ல என்பதை மீண்டும் வலியுறுத்திச் சொல்ல நான் விரும்புகிறேன். உலகம் முழுவதுமே தீமையானது என்றோ, இல்லை, உலகம் முழுவதுமே நன்மையானது என்றோ அது சொல்லவில்லை. நமது நல்ல தன்மைகளைவிடத் தீய தன்மைகள் குறைந்த மதிப்பு உள்ளவை அல்ல தீய தன்மைகளைவிட நல்ல தன்மைகள் அதிக மதிப்பு உள்ளவை அல்ல என்கிறது வேதாந்தம். அவை ஒன்றோடொன்று பின்னப்பட்டிருக்கின்றன.
இதுதான் உலகம், இதைத் தெரிந்துகொண்டு, நாம் பொறுமையாக வேலை செய்ய வேண்டும். எதற்காக நாம் வேலை செய்ய வேண்டும்? இதுதான் உலகின் நிலை என்றால், நாம் என்னதான் செய்வது? ஏன் பேசாமல் ஆஜ்ஞேயவாதிகளாகக் கூடாது? நாம் மாயை என்று சொல்லும் இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு இல்லை என்பது தற்கால ஆஜ்ஞேயவாதிகளுக்கும் நன்றாகத் தெரியும். ஆகவே இந்த உலக வாழ்க்கையிலேயே திருப்தியடைந்து அதை அனுபவிக்கும்படி அவர்கள் சொல்கிறார்கள். இப்படிச் சொல்வதிலும் ஒரு தவறு, மிகப் பெரிய தவறு இருக்கிறது; நியாயத்திற்கு ஒவ்வாத தவறு அது. இது தான் அந்தத் தவறு. வாழ்க்கை என்பதற்கு நீங்கள் கொள்ளும் பொருள் என்ன? புலனின்ப வாழ்க்கையைத் தான் நீங்கள் குறிப்பிடுகிறீர்களா? அப்படியானால் மிருகங்களுக்கும் நமக்கும் வேறுபாடு மிகக் குறைவே. புலன்களைச் சார்ந்த வாழ்வை மட்டுமே வாழ்க்கையாகக் கொண்ட யாருமே இங்கே இல்லை என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். நாம் வாழும் வாழ்க்கை. புலன்வாழ்க்கையை விட உயர்ந்த நோக்கம் கொண்டதாகத்தான் இருக்க வேண்டும், நமது உணர்ச்சிகள், எண்ணங்கள், ஆசைகள் எல்லாமே நம் வாழ்க்கையுடன் பின்னிப் பிணைந்துதான் இருக்கின்றன. ஆகவே பூரணத்துவம் என்ற உயர்ந்த குறிக்கோளை அடைவதற்காக நாம் மேற்கொள்ளும் போராட்டம், வாழ்க்கை என்று நாம் கூறுவதன் முக்கிய அம்சங்களுள் ஒன்றே அல்லவா? சந்தேகவாதிகளின் கொள்கைப்படி வாழ்க்கையை உள்ளது உள்ளபடிதான் நாம் அனுபவிக்க வேண்டும். ஆனால் இந்த வாழ்க்கை என்பது மற்ற எல்லாவற்றையும்விட உயர்ந்த குறிக்கோளைத் தேடுவதே அல்லவா! பூரணத்துவத்தை நோக்கிப் போவதே அல்லவா. வாழ்க்கையின் சாரம்! அந்தக் குறிக்கோளை நாம் மேற்கொண்டேயாக வேண்டும். எனவே நாம் ஆஜ்ஞேயவாதிகளாகவும் முடியாது, உலகத்தை அது உள்ளவாறே அனுபவிக்கவும் முடியாது.
உயர்ந்த குறிக்கோள் நீங்கலாக நாம் காணும் அனைத்தும்தான் வாழ்க்கை என்பது ஆஜ்ஞேயவாதிகளின் வாதம். இந்தக் குறிக்கோளை அடைய முடியாது. ஆகவே அதைத் தேடுவதை விட்டுவிட வேண்டும் என்று அவர்கள் சொல்கிறார்கள். இந்த இயற்கை, இந்தப் பிரபஞ்சம், இதுதான் மாயை.
ஏறக்குறைய மதங்கள் எல்லாமே இந்த இயற்கையைக் கடந்து செல்லும் முயற்சிதான். அவை வளர்ச்சி அடையாதவையாகவோ மிகவும் வளர்ச்சி அடைந்தவையாகவோ இருக்கலாம். புராணங்கள், சின்னங்கள், வழிபாடு, தேவாசுரர்களைப் பற்றிய கதைகள், பக்தர்கள், ரிஷிகள், மகான்கள், ஆச்சாரியர்கள், தீர்க்கதரிசிகள் இவர்களைப் பற்றிய கதைகள், அல்லது நுட்பமான வேதாந்தத் தத்துவங்கள் இவற்றுள் எதன்மூலமாகவும் வெளிப்பட்டவையாக இருக்கலாம். ஆனால் அனைத்தின் நோக்கமும் ஒன்றே, எல்லைகளைக் கடந்து செல்லவே இவையனைத்தும் முயல்கின்றன. ஒரே வார்த்தையில் செல்வதானால், இவை எல்லாம் முக்திக்காகவே போராடுகின்றன.
அறிந்தோ அறியாமலோ தான் கட்டுப்பட்டிருப்பதை மனிதன் உணர்கிறான். அவன் என்னவாக இருக்க விரும்புகிறானோ, அப்படி அவன் இல்லை. தன்னைச் சுற்றிப் பார்க்கத் தொடங்கிய உடனேயே, அது அவனுக்குத் தெரிந்துவிடுகிறது. அந்தக் கணத்திலேயே தான் கட்டுப்பட்டிருப்பதை அவன் உணர்கிறான், தன் உடல் போக முடியாத எல்லையற்ற நிலைக்கு, தனக்கு உள்ளே உள்ள ஏதோ ஒன்று பறந்து போக விரும்புகிறது என்பதையும் அதன்கூடவே உணர்கிறான். அந்த ஏதோ ஒன்று, உடல் என்ற எல்லைக்குள் உட்பட்டிருப்பதும் அவனுக்குத் தெரிகிறது.
முன்னோர் வழிபாடு உள்ளது. அதனுடன் ஆவி வழிபாட்டையும் காண்கிறோம். ஆவிகள் மிகவும் கொடூரமானவை, தீங்கிழைக்கும் நோக்கம் கொண்டவை. உற்றார் உறவினரின் வீடுகளை எப்போதும் சுற்றிக் கொண்டிருப்பவை, ரத்தத்தையும் மதுவகைகளையும் மிகவும் விரும்புபவை என்றெல்லாம் கருதி, அவற்றையும் வழிபட்டனர். மதக் கருத்துக்களில், மிகத் தாழ்ந்த இவற்றில் கூட முக்தி, சுதந்திரம் பெறுவது என்ற நோக்கமே அடிப்படையாக இருப்பதை நாம் காண்கிறோம்.
தேவதைகளை வழிபட விரும்பும் மனிதன், தன்னைவிட அந்தக் தேவதைகள் அதிக சுதந்திரம் பெற்றிருப்பதைக் காண்கிறான். மூடிய கதவுகளும் சுவர்களும்கூட அவர்களைத் தடை செய்ய முடியாது என்று கருதுகிறான். சுதந்திரத்தைப் பற்றிய கருத்து வளர்ந்து கொண்டே போய் சகுணக்கடவுள் லட்சியத்தில் நிறைவடைகிறது. இயற்கையின் எல்லைகளைக் கடந்து நிற்பவர், மாயைக்கு அப்பாலுள்ள ஒருவர் அவரே சகுனக் கடவுள்.
இந்தியாவின் அடர்ந்த காடுகளுக்கு நடுவே பழங்கால ரிஷிகள் இந்தப் பிரச்சினையை அலசி ஆராய்வதை என் கண்முன் காண்பதுபோல் காண்கிறேன். அப்படிப்பட்ட ஓரிடத்தில், கூடியிருந்த ரிஷிகள் கூட்டத்தில், மிகவும் வயதானவர்களாலும் புனிதமானவர்களாலும்கூடக் கண்டுபிடிக்க முடியாத தீர்வை ஓர் இளைஞன் கண்டுபிடித்து விடுகிறான். அவன் எழுந்து மரணமிலாப் பெருநிலையின் குழந்தைகளே உயர்ந்த உலகங்களில் வசிப்பவர்களே! கேளுங்கள். நான் வழியைக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். இருளுக்கு அப்பால் ஒளிவீசும் அவனை அறிவதன் மூலம் மரணத்தை நாம் வென்றுவிடலாம் என்று முழங்குகிறான்.
இந்த மாயை எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது. இது மிகவும் பயங்கரமானது. அதற்கிடையில்தான் நாம் இயங்கியாக வேண்டும். உலகம் முழுவதும் நன்மையால் நிறைந்த பிறகுதான் நான் வேலை செய்வேன்; இன்பம் அடைவேன் என்று ஒரு மனிதன் சொல்வதாக வைத்துக் கொள்வோம். கங்கைக் கரையில் அமர்ந்துகொண்டு கங்கை முழுவதும் கடலை அடைந்த பிறகுதான் நான் அதைக் கடந்து போவேன் என்று சொல்வதைப் போன்றதுதான் அது.
நமது வழி மாயையை அனுசரித்துப் போவதல்ல. அதை எதிர்த்துப் போவதே. இதுவும் நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய மற்றோர் உண்மையாகும். இயற்கைக்குத் துணைபுரிய நாம் பிறக்கவில்லை இயற்கையுடன் போட்டியிடவே நாம் பிறந்திருக்கிறோம். நாம் இயற்கையின் எஜமானர்கள்; ஆனால் இயற்கைக்குக் கட்டுப்பட்டுக் கிடக்கிறோம். இந்த வீடு எப்படி இங்கு வந்தது? இயற்கை இதைக் கட்டவில்லை. போ, போய் காட்டில் வாழ் என்றுதான் இயற்கை சொல்கிறது. ஆனால் மனிதனோ, நான் ஒரு வீட்டைக் கட்டி, இயற்கையுடன் போராடுவேன் என்கிறான்; அப்படியே செய்யவும் செய்கிறான்; மனித வரலாறே இயற்கையின் விதிகள்என்று கூறப்படுபவைகளோடு, மனிதன் நடத்தும் தொடர்ந்த போராட்டம்தான், கடைசியில் மனிதனே வெல்லவும் செய்கிறான்.
அகவுலகிற்கு வந்தால், அங்கேயும் போராட்டமே நடந்துகொண்டு இருக்கிறது. மிருக மனிதனுக்கும் ஆன்மீக மனிதனுக்கும், இருளுக்கும் ஒளிக்கும் தொடர்ந்து போராட்டம் நடைபெறுகிறது. இங்கும் மனிதன்தான் வெற்றி பெறுகிறான். இயற்கையின் வழியாகவே பாதையை ஏற்படுத்தி அவன் முக்தி பெற்று விடுவது போலுள்ளது.
ஆகவே மாயைக்குக் கட்டுப்படாமல் மாயையைக் கடந்து நிற்கும் ஏதோ ஒன்றை வேதாந்தத் தத்துவ ஞானிகள் உணர்ந்திருக்கிறார்கள். நாமும் அந்த நிலையை அடைய முடிந்தால், மாயையில் கட்டுப்பட மாட்டோம். இந்தக் கருத்து ஏதோ ஒருவகையில் எல்லா மதங்களுக்கும் பொதுவானது. வேதாந்தத்தைப் பொறுத்தவரை இந்தக் கருத்து, மதத்தின் ஆரம்பமே தவிர முடிவு அல்ல. இந்தப் பிரபஞ்சத்தைப் படைத்து, இதை ஆட்சிபுரிபவரான, மாயை அல்லது இயற்கையின் தலைவர் என்று நாம் கூறுகின்ற சகுணக் கடவுள்கருத்து வேதாந்தத்தின் முடிவல்ல. அது வெறும் ஆரம்பமே. இந்தக் கருத்து வளரவளர, யார் வெளியே இருக்கிறார் என்று நினைத்தோமோ, அவர் உண்மையில் நமக்குள்ளேயே இருக்கிறார். அவரே நாம் என்பதை உணர்வோம். நாம் எல்லைக்கு உட்பட்டுவிட்டதால் கட்டுப்பாட்டிருப்பதாக நினைக்கிறோம். நாம் உண்மையில் முக்த புருஷர்களே, சுதந்திரர்களே.
Comments
Post a Comment