மனிதனின் உண்மை இயல்பு
மனிதனின் உண்மை இயல்பு
மனிதன் தன் புலன்களை மிகவும் இறுக்கமாகப் பற்றிப் பிடித்திருக்கிறான். தான் வாயும் இந்தப் புறவுலகம் உண்மை என்று எவ்வளவுதான் அவன் நினைத்தாலும், தனி மனிதர்கள் மற்றும் இனங்களின் வாழ்க்கையில் அவர்கள் தங்களை அறியாமலேயே, இது உண்மை தானா? என்று கேட்கும் காலம் ஒன்று வரவே செய்கிறது. புலன்கள் நம்பத் தகுந்தவைதானா என்று எண்ண ஒரு நொடிநேரம்கூட அவகாசம் இல்லாத கணந்தோறும் ஏதாவது புலனின்பத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கும் மனிதனுக்குக்கூட மரணம் வந்துவிடுகிறது. அப்போது அவனும் இது உண்மைதானா? என்று கேட்க வேண்டிய அவனும் இது உண்மைதானா? என்று கேட்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்படுகிறது. மதம் இந்தக் கேள்வியில் ஆரம்பிக்கிறது. இதன் பதிலில் முடிகிறது. வரலாறுகூட நமக்கு உதவ முடியாத மிகப் புராதன காலத்தில், புராணங்களின் மர்மமான ஒளியில், நாகரீகத்தின் மங்கலமான அந்தி வெளிச்சத்தில் இதே கேள்விதான் கேட்கப்பட்டது. இது என்ன ஆகிறது? எது உண்மை?
கவிதை நயம் செறிந்ததான கடோபநிடதம் இந்தக் கேள்வியுடன் தொடங்குகிறது. இறக்கின்ற மனிதனைப் பற்றி விவாதம் ஒன்று எழுகிறது. அவன் அடியோடு மறைந்துவிட்டான் என்று ஒரு சாராரும், அவன் இன்னும் உயிரோடிருக்கிறான் என்று இன்னொரு சாராரும் அடித்துச் சொல்கிறார்கள். இதில் எது உண்மை? பல பதில்கள் சொல்லப்பட்டுள்ளன. மனஇயல், தத்துவம், மதம் இவை மூன்றும் உண்மையில் இந்தக் கேள்விக்கான பதில்களால்தான் நிரம்பியுள்ளன. அதேவேளையில் இந்தக் கேள்வியே எழாமல் தடுக்கவும், எல்லாவற்றையும் கடந்தது எது? எது உண்மை என்று கேட்பதான மனத்தின் அமைதியின்மையைத் தடுத்து நிறுத்தவும் முயற்சிகள் நடந்துள்ளன. ஆனால் மரணம் என்பது இருக்கும் வரையில், இந்த அடக்கு முறைகளெல்லாம் தோல்வியிலேயே முடியும்.
மரணத்திற்கு அப்பால் ஒன்றுமே இல்லையென்று நாம் பேசலாம். நம் எதிர்பார்ப்புகள் ஆசைகள் எல்லாவற்றையும் நிகழ்காலத்திற்குள் அடக்கிவிட்டு, புலன்களால் அனுபவிக்கப்படுகின்ற இந்த உலகிற்கு அப்பால் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று நினைக்காமல் இருப்பதற்குக் கடுமையாகப் போராடலாம். வெளியில் இருக்கும் எல்லாமே, நம்மை இந்தப் புலன் அனுபவத்தின் குறுகிய எல்லைக்குள் கட்டுப்படுத்துவதற்கே ஒருவேளை உதவலாம். நாம் இந்த எல்லையை விட்டு, விரிவடைந்து, அப்பால் போகாமல் தடுப்பதற்கு இந்த உலகம் முழுவதுமே ஒன்று சேரலாம். ஆனாலும் மரணம் என்பது இருக்கும்வரையில் இந்தக் கேள்வி மறுபடியும் மறுபடியும் எழவே செய்யும். உண்மைகளிலெல்லாம் சிறந்த உண்மை, பொருட்களிலெல்லாம் சிறந்த பொருள் என்றெண்ணி நாம் பற்றிப்பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த எல்லா பொருட்களின் முடிவு மரணம் என்பதுதானா? கண நேரத்தில் உலகம் கரைந்து மறைந்து விடுகிறது. செங்குத்துப் பாறை ஒன்றின் விளம்பில் நின்றுகொண்டு, விரிந்து பரந்து கிடக்கின்ற எல்லையற்ற வெளியைக் காணும் எந்த மனமும், எவ்வளவுதான் கல்லாக இருந்தாலும் பயந்து பின்வாங்கி, இது உண்மைதானா? என்று கேட்கும் நிலை வந்தே தீரும். மனித மனம் தன் சக்திகளையெல்லாம் திரட்டிச் சிறிதுசிறிதாக வாழ்க்கை முழுவதும் வளர்த்த எதிர்பார்ப்புகள் எல்லாம் கண நேரத்தில் மறைந்துவிடுகின்றன. அவை உண்மைதானா? இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்லியே தீரவேண்டும் காலம் இந்தக் கேள்வியின் வலிமையைக் குறைப்பதில்லை. மாறாக அதிகரிக்கவே செய்கிறது.
இன்பமாக வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை எல்லோருக்குமே இருக்கிறது. இன்பத்தை நாடி ஒவ்வொன்றின் பின்னாலும் ஓடுகிறோம். புலன்களால் அனுபவிக்கின்ற புற உலகில் பைத்தியக்காரத்தனமாக நாம் தொடர்ந்து செயல்பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறோம்.
வாழ்க்கையே வெற்றிமேல் வெற்றியாக இருக்கின்ற ஓர் இளைஞனைக் கேட்டால், வாழ்க்கை உண்மையானது என்று அடித்துச் சொல்கிறான். அதை நிச்சயமாக நம்பவும் செய்கிறான். ஒருவேளை அதே இளைஞனுக்கு வயதாகி அதிர்ஷ்டம் தன்னிடம் இருந்து விலகிவிலகிச் செல்வதை அவன் உணரும்போது, இது விதி என்று அவனே சொல்வான். தன்னுடைய ஆசைகள் நிறைவேற முடியாது என்பதை முடிவில் உணர்ந்து கொள்கிறான் அவன். அவன் எங்கே சென்றாலும், கடக்க முடியாத வலிமைவாய்ந்த ஒரு சுவர் அவனுக்கு முன் தடையாக எழுகிறது.
புலன்களால் நடைபெறும் எந்தச் செயலுக்கும் ஓர் எதிர்ச் செயல் உண்டு. எல்லாமே கண நேரத்தில் மறைவதுதான், இன்பம், துன்பம், ஆடம்பரம், செல்வம், அதிகாரம், வறுமை எல்லாமே, ஏன், வாழ்க்கையேகூடக் கணநேரத்தில் மறைவதுதான்.
மனிதகுலத்திற்கு இரண்டு வழிகள் இருக்கின்றன சூன்யவாதிகளுடன் சேர்ந்துகொண்டு, எதுவுமே இல்லை, நமக்கு ஒன்றுமே தெரியாது, எதிர்காலத்தைப் பற்றியோ, கடந்தகாலத்தைப் பற்றியோ, ஏன் நிகழ்காலத்தைப் பற்றியோகூட நம்மால் எதையும் எப்பொழுதும் அறிந்துகொள்ள முடியாது என்று நம்புவது ஒரு வழி. இறந்தகாலம் எதிர்காலம் இவற்றை மறுத்து, நிகழ்காலத்தை மட்டுமே ஒப்புகொள்ள விரும்புபவன், பைத்தியக்காரனே என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். இது ஒருவன் தாய்தந்தையை மறுத்து, குழந்தையை மட்டும் ஒப்புக்கொள்வது போன்ற வாதமே. இறந்தகாலத்தøயும் எதிர்காலத்தையும் மறுக்க வேண்டுமானால், நிகழ்காலத்தையும் மறுத்தேயாக வேண்டும். இது ஒரு வழி அதாவது சூன்யவாதிகளின் வழி. உண்மையிலேயே சூன்யவாதியாக ஒரு நிமிடமேனும் இருந்த மனிதனை நான் இதுவரை பார்த்ததில்லை பேசுவது மிகவும் சுலபம்.
இப்போது அடுத்த வழியைப் பார்க்கலாம். விளக்கம் தேடுவது. உண்மையைத் தேடுவது, எப்பொழுதும் மாறிக்கொண்டும் கண நேரத்தில் மறைந்தும் போகக் கூடிய இந்த உலகத்தில் எது உண்மை என்று கண்டுபிடிப்பது இதுவே அடுத்த வழி.
ஜடப்பொருளின் மூலக்கூறுகள் சேர்ந்து உருவாகியுள்ள இந்த உடம்பில் உண்மையானது என்று ஏதாவது இருக்கிறதா? சரித்திரத்தின் ஆரம்பத்திலிருந்தே இந்தக் கேள்விக்கு விடைதேடும் முயற்சி மனித மனத்தில் இருந்துவந்திருக்கிறது. மிகவும் பழங்காலத்திலேயே மனிதர்களின் மனத்தில் இதைப் பற்றிய சிந்தனை வெளிச்சங்கள் அவ்வப்போது தோன்றியிருப்பதையும் நாம் காண்கிறோம், அழிந்து போகக்கூடிய இந்த உடலுக்கு அப்பால் போய், இந்த உடலைப் போலவே இருந்தாலும் இன்னும் நிறைவு பெற்றதாக, குறைகள் அற்றதாக, இந்த உடல் அழிந்த பின்னும் நிலைத்திருப்பதாகவுள்ள ஒன்றைப்பற்றி அந்தக் காலத்திலேயே மனிதன் அறிந்திருந்ததைக் காண்கிறோம், ரிக்வேதத்தில் ஒரு பாடல் வருகிறது. இறந்த உடலை எரிக்கும் அக்கினி தேவனைப் பார்த்து ஓ அக்கினியே! இவனை உன்னுடைய கரங்களில் மென்மையாக ஏந்திச் செல், நிறைவுள்ள, ஒளிமிக்க உடலை இவனுக்குக் கொடு. துன்பமும் மரணமும் அறவே இல்லாத முன்னோர்களின் உலகத்திற்கு இவனை எடுத்துச் செல் என்று பிரார்த்திப்பதாக அதில் காணப்படுகிறது. அதே கருத்தில் எல்லா மதங்களிலும் நீங்கள் காண முடியும்.
அத்துடன் வேறொரு கருத்தும் இருப்பது தெரிகிறது. எல்லாத மதங்களும், ஒரு முக்கியமான உண்மையைச் சொல்கின்றன. மனிதன் ஓர் உயர்ந்த நிலையிலிருந்து தாழ்ந்த நிலையை அடைந்தவன் என்பதே அது உலகில் தோன்றிய அத்தனை மதங்களும் ஒன்றுவிடாமல் இந்த உண்மையை ஒப்புக் கொண்டிருக்கின்றன. இதனைப் புராணங்களின் கதை மொழியிலோ, தத்துவத்தின் தெளிவான மொழியிலோ, அழகிய கவிதை நடையிலோ பலவிதமாகச் சொல்லியிருக்கலாம். மனிதன் முன்பிருந்த உயர்வான நிலையிலிருந்து தாழ்வடைந்தவனே என்ற உண்மையை எல்லா சாஸ்திரங்களும் புராணங்களும் வலியுறுத்துகின்றன. யூதர்களின் மத நூலில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் ஆதாமின் வீழ்ச்சி பற்றிய கதையின் சாரம் இதுவே, இந்துமத சாஸ்திரங்களில் இந்த உண்மை மீண்டும்மீண்டும் சொல்லப்படுகிறது. இது அவர்கள் சத்திய யுகம் என்று அழைக்கும் காலத்தைப் பற்றிய கனவாகும்.
சத்திய யுகம் எனப்படும் அந்த பொற்காலத்தில் ஒருவன், தான் விரும்பும்வரை மரணத்தைத் தள்ளிப் போடலாம். விருப்பப்படி உடலை எவ்வளவு நாள் வேண்டுமானாலும் உயிருடன் வைத்துக் கொள்ளலாம். அவனது மனம் எப்போதும் தூய்மையாகவும் உறுதியாகவுமே இருக்கும். அங்கே தீமை, துன்பம் இவையெல்லாம் இல்லவே இல்லை. இப்போதைய யுகம் அந்த அப்பழுக்கற்ற சத்திய யுகத்தின் வீழ்ச்சியே. கூடவே பிரளயக் கதையையும் நாம் காண்கிறோம். இப்போதைய யுகம் முந்தைய யுகத்தின் வீழ்ச்சியே என்று எல்லா மதங்களுக்கும் சொல்வதற்கு இந்தப் பிளயக் கதையே சான்று. இந்த உலகம் சிறிதுசிறிதாக வீழ்ச்சியடைய ஆரம்பித்து மிகவும் தாழ்ந்த நிலையை அடைந்தவுடன், ஜலப்பிரளயம் தோன்றி மனித குலத்தின் பெரும்பகுதியை அழித்துவிட்டது. பின்னர் மறுபடியும் உயர்வடையும் முயற்சி ஆரம்பித்தது. அந்தத் தூய நிலையை நோக்கி உலகம் மறுபடியும் சிறிதுசிறிதாக முன்னேறுகிறது.
இதேபோல் பழைய ஏற்பாட்டில் உள்ளபிரளயக் கதையைப்பற்றி உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரியும். பழங்கால பாபாலோனியர்கள், எகிப்தியர்கள், சீனர்கள் இந்துக்கள் இவர்களிடையேயும் இதே கதை நிலவுவதைக் காண்கிறோம்.
மனு என்ற பண்டைய முனிவர் கங்கைக் கரையில் தவம் செய்து கொண்டிருந்தபோது ஒரு சிறிய மீன் அவரிடம் வந்து அடைக்கலம் புகுந்தது. அவர் அதைத் தம்மிடம் இருந்த கமண்டல நீரில் விட்டார். பின்னர் மீனிடம், உனக்கு என்ன வேண்டும்? என்று கேட்டார். தன்னை ஒரு பெரிய மீன் துரத்துவதாகவும், தனக்குப் பாதுகாப்பு வேண்டுமென்றும் அந்த மீன் மனுவிடம் கேட்டுக் கொண்டது. மனு அந்தச் சிறிய மீனைத் தம் வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்றார். காலையில் பார்த்தால், அந்த மீன் கமண்டலம் அளவுக்குப் பெரிதாக வளர்ந்திருந்தது. அதற்கு மேலும் அந்தக் கமண்டலத்தில் தான் வாழ முடியாது என்று அது கூறியது.
மனு அந்த மீனை ஒரு குளத்தில் விட்டார். அடுத்த நாள் அது குளத்தளவு வளர்ந்து, தான் இனிமேல் அந்தக் குளத்தில் வாழ முடியாது என்று கூறியது. ஆகவே மனு அந்த மீனை ஓர் ஆற்றிற்கு எடுத்துச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. அதை அவர் ஆற்றில் விட்டார். மறுநாள் காலை மீன் ஆறளவு வளர்ந்துவிட்டது.
பிறகு மனு அதைக் கடலில் விட்டார். அப்போது அந்த மீன் ஓ மனு நான்தான் இந்தப் பிரபஞ்சத்தைப் படைத்தவன். இந்த உலகத்தைப் பெருவெள்ளத்தால் நிரப்பப் போகிறேன். உன்னை எச்சரிப்பதற்காகவே நான் இந்த உருவத்தில் வந்திருக்கிறேன். நீ ஒரு பெரிய கப்பல் செய்து ஒவ்வொரு வகை மிருகத்திலும் ஆர் ஆண் ஒரு பெண் இவற்றை அதில் பாதுகாத்து வை.உன் குடும்பத்தையும் கப்பலில் ஏற்றிக் கொள். என்னுடைய கொம்பு தண்ணீரிலிருந்து வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருக்கும். கப்பலை அந்தக் கொம்பில் கட்டிவிடு பிரளயம் அடங்கியவுடன் கப்பலைவிட்டு வெளியே வந்து உலகில் மனித இனத்தைப் பெருக்கு என்று கூறியது. உலகம் பெரு வெள்ளத்தில் மூழ்கியது. மனு, அந்த மீன் சொன்னபடியே தன் குடும்பத்தையும், எல்லா வகை மிருகங்களின் இணைகளையும் எல்லாவிதமான செடி கொடிகளின் விதைகளையும் வைத்துப் பாதுகாத்தார். பிரளயம் அடங்கியவுடன் வெளியே வந்து உயிர்வகை பெருக வழி செய்தார். மனுவிலிருந்து தோன்றியதால் நாம் மனிதன் ஆனோம்.
மனிதர்களின் மொழி என்பது அகத்தில் இருக்கும் உண்மையை வெளிப்படுத்துவதற்கான முயற்சியே. ஒரு குழந்தையின் மழலை மொழிகூட மிகவுயர்ந்த தத்துவத்தை வெளிப்படுத்துவதற்காகச் செய்யும் முயற்சியே என்பதை நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். அதை வெளிப்படுத்துவதற்கு வேண்டிய உறுப்புகளோ வழியோ குழந்தைக்கு இல்லை. அவ்வளவுதான். மிக வுயர்ந்த தத்துவஞானியரின் மொழிக்கும், குழந்தைகளின் மழலை மொழிக்கும் உள்ள வேறுபாடு. அளவில்தான் இருக்கிறதே தவிர, தன்மையில் இல்லை. மிகவும் சரியானது. தவறே இல்லாதது. ஒழுங்குமுறைக்கு உட்பட்டது என்று தற்கால மொழியைப்பற்றி நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள். அவ்விதம் மிகவும் சிறந்ததாக நீங்கள் கருதும் மொழிக்கும், பழங்காலத்தினரின் தெளிவில்லாத மர்மமான, புராண மொழிகளுக்கும் அளவில் மட்டும்தான் வித்தியாசம் இருக்கிறது.
இந்த எல்லா மொழிகளுக்கும் பின்னால் ஓர் உன்னதமான கருத்து இருக்கிறது. அந்தக் கருத்து தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்வதற்காகப் போராடுகிறது. பண்டைய புராணக் கருத்துக்களுக்குப் பின்னால் ஒளிவிடும் உண்மை மறைந்திருக்கிறது. அதேவேளையில் தற்காலத்தவரின் அழகான பளபளப்பான வார்த்தை ஜாலங்களுக்குப் பின்னால் வெறும் குப்பைதான் இருக்கிறது. இதனைக் கூற நான் மிகவும் வருந்துகிறேன்.
ஆகவே புராணங்களில் இருக்கிறது என்பதற்காகவோ தற்காலத்தைச் சேர்ந்த திருவாளர் இன்னார் அல்லது திருமதி இன்னாரின் கருத்துக்களுக்கு ஒத்துவரவில்லை. என்பதற்காகவோ எந்தக் கருத்தையும் நாம் ஒதுக்க வேண்டியதில்லை. தங்கள் மதங்களைத் தோற்றுவித்தவர்கள் கற்பித்த புராணங்களில் நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும் என்று பல மதங்கள் சொல்வதற்காக, மதங்களைப் பார்த்து யாரேனும் கேலி செய்து சிரிப்பார்களே யானால், தற்காலத்தவர்களின் கருத்தைப் பார்த்து அவர்கள் இன்னும் அதிகமாகச் சிரிக்க வேண்டும். தற்காலத்தில், மோஸஸ், புத்தர், ஏசு போன்ற சமயச் சான்றோர்களின் கருத்தை ஒருவன் எடுத்துச் சொன்னால், அவனைக் கேலி செய்கிறார்கள். அதே மனிதன். ஹக்ஸ்லி, டிண்டால், டார்வின் இவர்களின் கருத்துக்களைச் சொன்னால், கண்ணை மூடிக்கொண்டு அவற்றை ஏற்றுக்கொள்ளப் பலர் இருக்கிறார்கள். ஹக்ஸ்லி சொல்லியிருக்கிறார் என்றால் போதும். அதுவே பலருக்கு வேதவாக்கு. நாம் மூடநம்பிக்கைகளிலிருந்து விடுபட்டிருக்கும் அழகைப் பாருங்கள்! அது மதத்தின் மூடநம்பிக்கை, இது விஞ்ஞானத்தின் மூடநம்பிக்கை, அவ்வளவுதான் வித்தியாசம். மதத்தின் மூடநம்பிக்கையிலிருந்து வாழ்வளிக்கும் உன்னதமான ஆன்மீகக் கருத்துக்கள் தோன்றின. விஞ்ஞானத்தின் மூடநம்பிக்கையிலிருந்தோ காமமும் பேராசையும்தான் ஏற்பட்டுள்ளன. அந்த மூடநம்பிக்கை கடவுளை வழிபடுவது இந்த மூடநம்பிக்கையோ பணம், புகழ், அதிகாரம் போன்ற விஷயங்களைப் பற்றியது. வித்தியாசம் அவ்வளவுதான்.
இப்போது புராணத்திற்குத் திரும்புவோம். எல்லா புராணக் கதைகளுக்கும் பின்னால் ஓர் உன்னதமான கருத்து இருப்பதை நாம் காண்கிறோம். மனிதன் தனது மேலான நிலையிலிருந்து வீழ்ச்சி அடைந்துவிட்டான் என்பதே அது. தற்கால ஆராய்ச்சி இந்த நிலையை முற்றிலும் மறுப்பதுபோல் தெரிகிறது. பரிணாம வாதிகள் புராணக் கருத்துக்களுக்கு முற்றிலும் முரணான கருத்துக்கள் உடையவர்கள்போல் தெரிகிறார்கள். சிப்பி-பிராணிகளிலிருந்தே மனிதன் தோன்றினான் என்று பரிணாமவாதிகள் கருதுகிறார்கள். எனவே புராணங்கள் சொல்வது உண்மையாக இருக்க முடியாது என்பது அவர்கள் வாதம்.
இந்தியாவில் நிலவும் ஒரு புராணக் கருத்து மற்ற நாடுகளில் நிலவும் புராணங்களின் கருத்தையும் தற்கால ஆராய்ச்சியையும் இணைக்கும் பாலமாக இருக்கிறது. இந்தியப் புராணங்களில் ஒரு சுழற்சிக் கொள்கையைக் காண்கிறோம். எல்லா முன்னேற்றங்களும் அலைகள் வடிவத்தில் இருப்பதாக அது சொல்கிறது. ஒரு வீழ்ச்சி, தொடர்ந்து ஓர் எழுச்சி, பின்னர் வீழ்ச்சி, தொடர்ந்து எழுச்சி, இவ்வாறு செல்கிறது இயக்கம் என்பது சழற்சியாக உள்ளது.
தற்கால ஆராய்ச்சியின்படிப் பார்த்தால்கூட, மனிதன் பரிணமித்துக் கொண்டே செல்கிறான் என்பது சரியாகாது. ஒவ்வொரு விரிவுக்கும் முன்னால் ஓர் ஒடுக்கம் இருக்க வேண்டும். எந்திரத்திற்குள் எவ்வளவு சக்தியைச் செலுத்துகிறோமோ அதே அளவு சக்தியைத்தான் நாம் அதிலிருந்து பெற முடியும் என்று தற்கால விஞ்ஞானிகள் சொல்கிறார்கள். இல்லாததிலிருந்து இருப்பதை உண்டாக்க முடியாது.
மனிதன், சிப்பி-பிராணிகளிடமிருந்துதான் தோன்றினான் என்பது உண்மையானால், புத்தர், கிறிஸ்து போன்ற பூரணமான மனிதர்கள் இந்தப் பிராணிகளுக்குள் ஒடுங்கியிருந்திருப்பார்கள் என்பதும் உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அப்படி இல்லையென்றால் இந்த மகாபுருஷர்கள் எங்கிருந்து தோன்றினார்கள்? சூன்யத்திலிருந்து எதுவும் தோன்ற முடியாது. இவ்வாறு சாஸ்திரங்களைத் தற்கால ஆராய்ச்சிகளோடு இணைத்துப் பார்க்கும் நிலையில் நாம் இருக்கிறோம். சிறிதுசிறிதாகத் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு, கடைசியில் பூரணமான மனிதனாக ஆகும் அந்தச் சக்தி, சூன்யத்திலிருந்து தோன்றியிருக்க முடியாது. அது எங்கேயாவது இருந்திருக்க வேண்டும். அந்தச் சக்தி உயிரின் முதல் கருப்போருளிலிருந்தோ முதுகில் ஓடுள்ள பிராணிகளிலிருந்தோதான் வளர ஆரம்பித்தது என்றால், அது எப்படியாவது அந்த முதல்பொருளுக்குள் ஒடுங்கித்தான் இருந்திருக்க வேண்டும்.
மனம் என்றும் உயிர் என்றும் நாம் பலவிதமாகக் கூறுகின்ற சக்தியின் தோற்றத்திற்கு, உடல் என்று நாம் அழைக்கின்ற மூலக்கூறுகளின் கூட்டுப் பொருட்கள் காரணமா அல்லது உடலின் தோற்றத்திற்கு மனம் காரணமா என்று பெரிய விவாதமே நடந்து கொண்டிருக்கிறது. உலக மதங்கள் எல்லாம் மனம்தான் உடலின் தோற்றத்திற்குக் காரணம், மனத்தின் தோற்றத்திற்கு உடல் காரணமல்ல என்று கூறுகின்றன. உடல் என்று நாம் அழைக்கும் எந்திரத்தின் பல பாகங்களின் இயக்கத்தால் தோன்றுவதே மனம் என்று கருதுகின்ற நவீனப் பிரிவுகளும் உள்ளன.
இரண்டாவது கருத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். இதன்படி பவுதீக மற்றும் ரசாயனப் பொருட்களால் ஆக்கப்பட்டுள்ள இந்த எந்திரத்திலிருந்தே, அதாவது உடல் மற்றும் மூளையின் தொகுதியிலிருந்தே எண்ணத் தொகுதி தோன்றியுள்ளது. ஆனால் இந்தக் கூற்று கேள்விக்குப் பதிலளிக்கவில்லை. கேள்வி அப்படியே இருக்கிறது. உடலை ஆக்குவது எது? மூலக்கூறுகளை ஒருங்கிணைத்து உடலை உருவாக்குவது எந்தச் சக்தி? சுற்றியுள்ள ஜடப்பொருள் தொகுதியிலிருந்து மூலக்கூறுகளை எடுத்து எனது உடலை ஒருவிதமாகவும், வேறு உடல்களை வேறு விதமாகவும் உருவாக்குவது எந்தச் சக்தி? இந்த எல்லையற்ற வேறுபாடுகளை எது உண்டாக்குகிறது? மூலக்கூறுகளின் சேர்க்கையான உடலிலிருந்தே மனம் எனப்படும் சக்தி தோன்றியுள்ளது என்று சொல்வது, குதிரைக்கு முன்னால் வண்டியை இணைப்பது போலாகும். இந்தச் சேர்கைகள் எங்கிருந்து வந்தன? இவற்றைச் சேர்க்கின்ற சக்தி எங்கே இருந்தது?
இந்தச் சேர்க்கைக்குக் காரணம் வேறு ஏதோ ஓர் ஆற்றல் என்றும், அந்த ஆற்றலே மூலக்கூறுகளைத் திரட்டி உடலை உண்டாக்கியதென்றும் கொள்வோம். அப்படியானால், அவ்வாறு உண்டாக்கப்பட்ட உடலில் இருந்தே ஆற்றல் உண்டாகிறது என்றாகும். இது சரியான பதிலல்ல.
எல்லா உண்மைகளையும் விளக்காவிட்டாலும், மிக அதிகமான உண்மைகளை விளக்குவதாகவும், ஏற்கனவே இருக்கும் கருத்துக்களுக்கு முரண்படாததாகவும் உள்ள கருத்தைத்தான் நாம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஜடப்பொருளைக் கொண்டு உடலை ஆக்கும் சக்தி எதுவோ, அதுவேதான் உடல் மூலமாக வெளிப்படவும் செய்கிறது. என்று சொல்வது நியாயமாக உள்ளது. ஆகவே உடலின் மூலக்கூறுகளுடைய சேர்க்கையாலேயே மனம் உண்டாகியதென்றும், மனம் அல்லது எண்ணத் தொகுதிக்கென்று தனியான இருப்பு இல்லை என்றும் சொல்வது பொருள்ளது. அது மட்டுமல்ல, ஜடப் பொருளிலிருந்து சக்தி பிறக்க முடியாது. மாறாக, ஜடப் பொருள் என்று நாம் சொல்லும் ஒன்று இல்லவே இல்லை என்று நிரூபிக்க முடியும். ஜடப்பொருள் என்பது சக்தியின் ஒரு நிலையே. திடத்தன்மை. கடினத்தன்மை, அல்லது ஜடப் பொருட்களின் வேறு எந்த நிலையும், இயக்கத்தின் பலனே என்று நிரூபிக்க முடியும். திரவப் பொருட்களின் சுழற்சிச் சக்தியைப் அதிகப்படுத்துவதால் அவை திடப் பொருட்களின் சக்தியைப் பெறுகின்றன.
சூறாவளியைப் போன்று சுழன்று கொண்டிருக்கும் ஒரு காற்றுத் திரட்சி, திடப் பொருளின் ஆற்றலைப் பெறுகிறது. அது திடப் பொருட்களைத் துளைக்கவும் உடைக்கவும் வல்லதாகிறது. சிலந்திவலையின் ஒரு நுண்ணிய இழையை, எல்லையற்ற வேகத்தில் செலுத்த முடிந்தால் அது ஓர் இரும்புச் சங்கிலியின் உறுதியைப் பெற்று, தேக்கு மரத்ததைக்கூட அறுத்துச் சென்றுவிடும். இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், ஜடப் பொருள் என்று நாம் கூறுவது இல்லவே இல்லை என்று நிரூபிப்பது எளிது ஆனால் ஆற்றல் என்பது ஜடப் பொருளின் ஒரு நிலை என்று நிரூபிக்க இயலாது.
உடலின் மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ளும் சக்தி எது? அது எந்தச் சக்தியாக இருந்தாலும் மூலக் கூறுகளின் வாயிலாக மனிதஉடல் போன்ற உருவங்களை அது படைக்கிறது என்பது தெளிவு. உங்களுக்காகவும் எனக்காகவும் வேறு யாரும் வந்து உடல்களைப் படைப்பதில்லை. எனக்காக வேறு ஒருவர் உண்பதை நான் பார்த்ததில்லை. நான் சாப்பிடும் உணவை ஜீரணம் செய்து, அதிலிருந்து என் உடம்பிற்கு வேண்டிய ரத்தம், எலும்பு போன்ற தாதுப் பொருட்களை நான்தான் பெற வேண்டும். இந்த மர்மமான சக்தி எது?
எதிர்காலம் மற்றும் இறந்தகாலத்தைப் பற்றிய கருத்துக்கள் பலருக்குப் பயத்தை உண்டாக்குகின்றன. பலருக்கு இந்தக் கருத்துக்கள் வெறும் ஊகங்களாக மட்டுமே தோன்றுகின்றன.
நாம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் கருத்தை இப்பொழுது ஆராய்வோம். நம் மூலமாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்தச் சக்தி எது? பண்டைய சாஸ்திரங்கள் இந்தச் சக்தியைப்பற்றி, இந்தச் சக்தியின் வெளிப்பாட்டைப்பற்றி, இந்தச் சக்தி ஒளி மிக்கது, இந்த உடலைப் போலவே உருவம் கொண்டது, இந்த உடல் அழிந்த பின்னும் நிலைத்திருக்கக் கூடியது என்ற கூறுகின்றன. பிற்காலத்தில் வேறு ஓர் உயர்ந்த கருத்து தோன்றுவதைக் காண்கிறோம். இந்த ஒளியுடல் அந்தச் சக்தியின் பிரதிநிதி அல்ல என்பதே அந்தக் கருத்து.
உருவமுள்ள எதுவுமே மூலக்கூறுகளின் சேர்க்கையால் தோன்றியதாகத்தான் இருக்க முடியும். அந்த உருவம் இயங்க, அதன் பின்னால் ஒரு சக்தியும் இரு 35க்க வேண்டும். இந்த உடலை இயக்குவதற்கு உடலல்லாத ஒன்று தேவைப்படுகிறது என்றால், இதே கருத்துப்படி, அந்த ஒளியுடலை இயக்குவதற்கும், அதுவல்லாத வேறொன்று இருக்க வேண்டும். அந்த ஒன்றைத்தான் ஆன்மா என்று சம்ஸ்கிருத மொழியில் கூறினார்கள். ஒளியுடல் மூலமாகத் தூலவுடலை இயக்குவது இந்த ஆன்மாவே இந்த ஒளியுடலே மனத்தின் இருப்பிடம். ஆன்மா இதற்கும் அப்பாற்பட்டது. ஆன்மா மனமும் அல்ல அதுவே மனத்தை இயக்கி மனத்தின் மூலம் உடலையும் இயக்குகிறது. உங்களுக்கு ஓர் ஆன்மா உள்ளது, எனக்கு ஒன்று உள்ளது. ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாக நுண்ணுடலும் உள்ளது. அதன் மூலமாகவே நாம் தூல உடலை இயக்குகிறோம்.
பிறகு, இந்த ஆன்மாவைப் பற்றியும் அதன் இயல்பைப் பற்றியும் கேள்விகள் எழுந்தன. மனிதனின் இந்த ஆன்மா உடலும் அல்ல; மனமும் அல்ல. அப்படியானால் அது என்ன? பெரிய வாதங்கள் தொடர்ந்தன, ஊகங்கள் எழுந்தன. பலவகையான தத்துவ ஆராய்ச்சிகள் எழுந்தன. இந்த ஆன்மாவைப் பற்றிய பல்வேறு முடிவுகளுள் சிலவற்றை உங்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல நான் முயற்சி செய்கிறேன்.
இந்த ஆன்மா எதுவாக இருந்தாலும் சரி, அது உருவமற்றது. எது உருவமற்றதோ, அது எங்கும் நிறைந்ததாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை எல்லா தத்துவ பிரிவுகளும் ஒப்புக் கொள்வதாகத் தெரிகிறது.
மனம் என்பது இருக்கும்போது தான், காலம் இடம் ஆகியவையும் இருக்கும். காரணகாரிய நியதியும் காலத்திற்குக் கட்டுப்பட்டதே. ஒன்றையொன்று தொடர்ந்து வருகிறது என்ற கருத்து இல்லாமல் காரணகாரியத் தொடர்பு இருக்க முடியாது. எனவே காலம், இடம், காரணகாரியங்கள் எல்லாம் மனத்தில்தான் உள்ளன. ஆன்மா மனத்தைக் கடந்தது. உருவமற்றது. எனவே அது காலம், இடம் மற்றும் காரண காரியங்களைக் கடந்ததாக இருக்க வேண்டும். அது காலம், இடம், காரணகாரியங்களைக் கடந்ததானால் எல்லையற்றதாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.
இந்தக் கருத்திற்குப் பிறகுதான் நமது தத்துவத்தின் மிக உயர்ந்த ஊகம் வருகிறது. இரண்டு எல்லையற்றவை இருக்க முடியாது. ஆன்மா எல்லையற்றதானால் அது ஒன்றாகத்தான் இருக்க முடியும். எனவே உங்களுக்கு ஓர் ஆன்மா, எனக்கு ஓர் ஆன்மா என்று ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வோர் ஆன்மா இருக்கிறது என்ற கருத்து உண்மையானதாக இருக்க முடியாது. ஆகவே, உண்மையான மனிதன். ஒருவனே, அவன் எல்லையற்றவன் எங்கும் நிறைந்தவன். அந்த உண்மையான மனிதனின் எல்லைக்கு உட்பட்ட வடிவமே, தோன்றும் மனிதன். நோக்கில் பார்த்தால், தோன்றும் மனிதன் எவ்வளவு உயர்ந்தவனாக இருந்தாலும், அவன் எல்லாவற்றையும் கடந்த அந்த உண்மையான தனிமனிதனின் எல்லைக்கு உட்பட்ட பிரதிபலிப்பே என்று புராணங்கள் சொல்வது உண்மையாகிறது.
காரணகாரியங்களைக் கடந்தும், காலம், இடம் ஆகியவற்றிற்குக் கட்டுப்படாமலும் இருப்பதால், ஆன்மாவாகிய அந்த உண்மை மனிதன் சுதந்திரமானவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவன் ஒருபோதும் கட்டுபட்டவனாக இருக்கவில்லை. அவனைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியாது. அவனுடைய பிரதிபலிப்பான இந்தத் தோன்றும் மனிதன், காலம், இடம்ல காரணகாரியம் இவற்றின் எல்லைக்கு உட்பட்டு இருப்பதால் கட்டுப்பட்டவனாக இருக்கிறான். இந்தக் கருத்தையே நமது தத்துவ ஞானியருள் சிலர், மனிதன் கட்டுப்பட்டவனைப் போல் தோன்றுகிறான். உண்மையில் அவன் கட்டுப்பட்டவனல்ல என்று சொல்கிறார்கள்.
இந்த எங்கும் நிறைந்த எல்லையற்ற ஆன்மீகத் தன்மைதான் நம் ஆன்மாவின் உண்மையான இயல்பு, ஒவ்வோர் ஆன்மாவும் எல்லையற்றதே. அதனால் ,பிறப்பு, இறப்பு என்ற கருத்துக்கே இங்கு இடமில்லை. சில சிறுவர் சிறுமியருக்குத் தேர்வு நடைபெற்றது. ஆசிரியர் சற்றுக் கடினமான கேள்விகளைக் கேட்டார். பூமி ஏன் கீழே விழுவதில்லை? என்பது அந்தக் கேள்விகளுள் ஒன்று. ஈர்ப்புச் சக்தியைப் பற்றிய பதிலைப் பெற வேண்டும் என்பது அவர் நோக்கம். சிறுவர்களுள் பலருக்குப் பதிலே தெரியவில்லை. சிலர் ஈர்ப்புச்சக்தி, அது, இது என்றெல்லாம் பதில்களைச் சொன்னார்கள். ஒரு புத்திசாலிச் சிறுமி, அது எங்கே விழும்? விழுவதும் எழுவதும் பூமிக்குக் கிடையாது. எல்லையற்ற விண்வெளியில் மேல், கீழ் என்பது கிடையாது. சார்புநிலையில்தான், இந்தக் கருத்துக்கள் இருக்க முடியும். எல்லையற்றதற்குப் போக்கோ வரவோ கிடையாது. அது எங்கிருந்து வர முடியும்? எங்கே போக முடியும்?
உடலுக்குப் பிறப்பு இறப்பு உண்டு; அது எல்லைக்கு உட்பட்டது. எனவே உடலுணர்வை விட்டு, இறந்தகால, எதிர்கால எண்ணங்களையும் விட்டொழித்தால்தான் உயர்ந்த குறிக்கோளை நோக்கி முன்னேற முடியும். உடல், உண்மையான மனிதன் அல்ல. மனமும் உண்மையான மனிதனாக இருக்க முடியாது. ஏனென்றால் மனம் வளரவும் குறையவும் செய்கிறது. உண்மையான மனிதன் என்பது எல்லாவற்றையும் கடந்த ஆன்மாவாகத்தான் இருக்க முடியும். அது மட்டுமே என்றென்றும் வாழ்வதாக உள்ளது. பார்வைக்கு இடையீடற்ற பிரவாகமாகத் தோற்றம் அளித்தாலும், ஆறுகள் தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டிருக்கும் நீரை உடையனவாக இருக்கின்றன. அதுபோல் உடலும் மனமும் கணம்தோறும்மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன. உண்மையில், உடல் மனம் என்பதெல்லாம் , மாறிக்கொண்டே இருக்கும் நிகழ்ச்சித் தொடர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் பெயர்கள் மட்டுமே.
உடம்பிலிருக்கும் ஒவ்வோர் அணுவும் கணத்திற்குக் கணம் மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது. சில நிமிடங்கள் கூடச் சேர்ந்தாற்போல் யாருக்குமே உடல் ஒரேமாதிரியாக இருப்பதில்லை. ஆனாலும் நாம் அதனை ஒரே உடல் என்று எண்ணுகிறோம். மனமும் அப்படித்தான், ஒரு கணம் இன்பமாக, மறுகணம் துன்பமாக, ஒருகணம் திடமாக, மறுகணம் பலவீனமாக என்று தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டிருக்கும் சுழலாகவே மனம் செயல்படுகிறது. ஆகவே மனம் எல்லையற்ற ஆன்மாவாக இருக்க முடியாது.
எல்லைக்கு உட்பட்டவற்றிற்குத்தான் மாறுதல் உண்டு. எந்த விதத்திலாயினும் சரி, எல்லையற்றதற்கு மாறுதல் உண்டு என்று சொல்வது பொருளற்றது. அப்படி இருக்க முடியாது. எல்லைக்கு உட்பட்ட உடல்கள் என்ற நிலையில் நீங்களும் நானும் இயங்கலாம். அப்படித்தான் இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள ஒவ்வோர் அணுவும் இடைவிடாமல் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் பிரபஞ்சம் முழுவதையும் ஒரே பொருளாக நினைத்துப் பார்த்தால் அதற்கு மாறுதலோ இயக்கமோ இல்லை. இயக்கம் எப்போதும் ஒன்றைச் சார்ந்தது. வேறொரு பொருளைச் சார்ந்துதான் என்னுடைய இயக்கம் இருக்க முடியும். இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள எந்த அணுவின் மாறுதலையும் வேறோர் அணுவோடு ஒப்பிட்டுத்தான் தெரிந்துகொள்ள முடியும், பிரபஞ்சம் முழுவதையும் ஒரே பொருளாக எடுத்துக்கொண்டால், அது எதைச் சார்ந்து இயங்கும்? பிரபஞ்சத்தைத் தவிர வேறு பொருளே இல்லை. ஆகவே இந்த எல்லையற்ற இரண்டற்ற பொருளுக்கு மாறுதலோ இயக்கமோ இல்லை. அது தனியானது அதுதான் உண்மையான மனிதன்.
ஆகவே நம் உண்மையான இயல்பு எல்லையற்றதே அன்றி, எல்லைக்கு உட்பட்டது அல்ல. எப்போதும் மாறிக் கொண்டிருக்கின்ற, எல்லைக்குட்பட்ட சிறிய உயிர்களே நாம் என்று நம்மைப்பற்றி எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறோம். இந்த எண்ணம் எவ்வளவுதான் திருப்தி தருவதாக இருந்தாலும் இது காலங்காலமாக இருந்துவரும் மன மயக்கமே.
நீங்களே பரம்பொருள், நீங்கள் எங்கும் நிறைந்தவர்கள் என்று சொன்னால் மனிதர்களுக்குப் பயம் ஏற்படுகிறது, நீங்கள் எல்லா பொருட்களின் மூலமாகவும் செயல்படுகிறீர்கள்; எல்லா கால்களின் மூலமாகவும் நடக்கிறீர்கள்; எல்லா உதடுகளின் மூலமாகவும் பேசுகிறீர்கள்; எல்லா இதயங்களின் மூலமாகவும் உணர்கிறீர்கள். இப்படிச் சொன்னாலே மக்கள் நடுங்குகிறார்கள். தங்கள் தனித்துவம் என்ன ஆவது? என்று அவர்கள் திரும்பத் திரும்பக் கேட்கிறார்கள்.
தனித்துவம் என்றால் என்ன? அதைக் கொஞ்சம் பார்க்க விரும்புகிறேன். குழந்தைக்கு மீசை இல்லை. குழந்தை பெரியவனானவுடன் ஒருவேளை மீசையும் தாடியும் வளரலாம். இந்த உடல்தான் தனித்துவத்தை நிர்ணயிக்கிறது என்றால், வளரும்போது அவன் தனித்துவத்தை இழந்தவனாவான். உடல்தான் தனித்துவத்தை நிர்ணயிக்கிறது என்றால், ஒரு கண்ணையோ ஒரு கையையோ நான் இழந்து விட்டால் என் தனித்துவத்தையும் நான் இழந்துவிடுவேன். இந்த நோக்கில் பார்த்தால் குடிகாரன் குடிப்பதை விடக் கூடாது. குடிப்பதை விட்டால் அவன் தனித்துவத்தை இழந்து விடுவான். திருடன் நல்லவனாகவே கூடாது, நல்லவனானால் அவனுடைய தனித்துவம் போய்விடும்! இப்படிப் பயந்துபோய், ஒருவரும் தங்கள் பழக்க வழக்கங்களை மாற்றிக் கொள்ளக் கூடாது. எல்லையற்றதைத் தவிர வேறு எதற்கும் தனித்துவம் கிடையாது. அந்த நிலைக்கு மட்டும்தான் மாற்றமே இல்லை. மற்றவையெல்லாம் இடைவிடாமல் மாறிக் கொண்டே இருக்கின்றன.
நினைவிலும்கூட தனித்துவம் இருக்க முடியாது. உதாரணத்திற்கு, என் தலையில் ஓர் அடிபட்டதால் நான் என் கடந்தகால நினைவுகளை இழந்துவிடுகிறேன் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்போது என் தனித்துவத்தை நான் இழந்துவிடுவேன். அதாவது நானே இல்லாமல் போய்விடுவேன். என் மூன்று வயதுவரை நடந்த நிகழ்ச்சிகள் என் நினைவில் இல்லை. நினைவும் வாழ்க்கையும் ஒன்றுதான் என்றால், எனக்கு நினைவில்லாத காலம் என் வாழ்க்கை அல்ல. வாழ்க்கையின் எந்தப் பகுதி எனக்கு நினைவில்லையோ அந்தப் பகுதியில் நான் வாழவில்லை என்று ஆகிவிடும். இது தனித்துவத்தைப் பற்றிய மிகவும் குறுகிய கருத்து.
நாம் இன்னும் தனித்துவம் பெறவில்லை. அதை அடையத்தான் போராடிக் கொண்டிருக்கிறோம். அது எல்லையற்றது. அதுதான் மனிதனின் உண்மை இயல்பு. இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் வாழ்க்கை முழுவதையுமே தன் வாழ்க்கையாகப் பெற்றவன்தான் உண்மையில் வாழ்கிறான். நம் வாழ்க்கையின் முழுக் கவனத்தையும் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு எல்லைக்குட்பட்ட பொருட்களின் மீது செலுத்துகிறோமோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு விரைவாக நாம் மரணத்தைநோக்கிச் செல்வோம். நம் வாழ்க்கையை, மற்றவர்களின் வாழ்க்கையோடும் பிரபஞ்ச வாழ்க்கையோடும் ஐக்கியப்படுத்திக் கொள்ளும்போது தான் நாம் உண்மையில் வாழ்கிறோம். நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்த எல்லைக்கு உட்பட்ட அற்பமான வாழ்க்கை மரணம், மரணமேதான், இதனால்தான் நமக்கு மரண பயம் ஏற்படுகிறது. இவ்வுலகில் ஒரேஓர் உயிர் வாழ்ந்திருக்கும்வரை நானும் வாழ்வேன் என்று உணரும் போதுதான் மனிதனால் மரண பயத்தை வெல்ல முடியும். எல்லாவற்றிலும் நான் இருக்கிறேன். எல்லோருள்ளும் நான் இருக்கிறேன். எல்லா ஜீவராசிகளுக்குள்ளும் நான் இருக்கிறேன். பிரபஞ்சமே நான்தான் என்று எப்போது ஒரு மனிதன் உணர்கிறானோ அப்போதுதான் பயமற்ற நிலை அவனுக்கு வருகிறது.
இடைவிடாமல் மாறிக்கொண்டே இருக்கும் பொருட்களுக்கு அழிவற்ற நிலை உண்டு என்று சொல்வது பொருளற்றது. எல்லையற்றதாக இருக்கும் காரணத்தால் ஆன்மா மட்டுமே தனித்துவம் பெற்றது என்று பழங்கால சம்ஸ்கிருதத் தத்துவஞானி ஒருவர் கூறுகிறார் எல்லையற்ற எதையும் பகுக்க முடியாது. எல்லையற்ற எதையும் துண்டுகளாக உடைக்க முடியாது. அது எப்பொழுதும் ஒரே மாதிரியானது. இரண்டற்றது அதுதான் தனித்துவம் உள்ள மனிதன். உண்மையான மனிதன் தோன்றும் மனிதனோ, கடந்து நிற்கும் இந்தத் தனித்துவத்தை வெளிப்படுத்த முயற்சி செய்யும் போராட்டத்தின் உருவமாக இருப்பவன் மட்டுமே, ஆன்மாவிற்குப் பரிணாம வளர்ச்சி கிடையாது. கெட்டவன் நல்லவனாவது, மிருகம் மனிதனாவது, இதைப்போன்ற மாறுதல்களெல்லாம் ஆன்மாவிற்கு இல்லை. இந்த மாறுதல்களெல்லாம் இயற்கையின் பரிணாம வளர்ச்சியும் ஆன்மாவின் வெளிப்பாடுமே ஆகும்.
உங்களை என்னிடமிருந்து மறைக்கின்ற ஒரு திரை இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம். அந்தத் திரையில் ஒரு சிறு துவாரம் இருக்கிறது. அந்தத் துவாரம் மூலமாக உங்களில் சிலரின் முகத்தை மட்டுமே என்னால் பார்க்க முடியும். இப்போது அந்தத் துவாரம் பெரிதாக ஆரம்பிக்கிறது. உடனே, என் முன்னால் உள்ள காட்சியும் விரிவடைய ஆரம்பிக்கிறது. கடைசியாகத் திரையே மறைந்து போகும் நிலை வந்தவுடன், நான் உங்கள் எல்லோரையும் பார்க்க முடிகிறது. இந்த உதாரணத்தில், நீங்கள் யாருமே மாறுதல் அடையவில்லை. விரிவடைந்தது துவாரம் மட்டும்தான் நீங்கள் உங்களைச் சிறிதுசிறிதாக வெளிப்படுத்திக் கொண்டே வந்தீர்கள். ஆன்மாவின் நிலையும் இதுதான். நீங்கள் எந்த நிறைநிலையையும் அடையப் போவதில்லை. நீங்கள் ஏற்கனவே சுதந்திரமாகவும் பூரணமாகவும்தான் இருக்கிறீர்கள்.
மதம், கடவுள், மறுவுலகைத் தேடுதல் என்பதற்கெல்லாம் என்ன பொருள்? மனிதனுக்கு ஏன் கடவுள் தேவைப்படுகிறார்? ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஒவ்வொரு சமுதாயத்திலும் மனிதன் ஒரு பூரண லட்சியத்தை மனிதனிடமோ கடவுளிடமோ வேறு எங்கேயோ ஏன் தேடுகிறான்? எனென்றால் பூரணத்துவம் பற்றிய கருத்து மனிதனுள இருக்கிறது. உங்கள் இதயத் துடிப்பே அது தான். அது உங்களுக்குத் தெரியவில்லை. அந்த முழுமை எங்கோ வெளியில் இருப்பதாக நீங்கள் தவறாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்.
தன்னைத் தேடும்படியும் உணரும்படியும் உங்களைத் தூண்டுவது, உங்களுக்கு உள்ளே இருக்கும் கடவுள்தான் கோயில்களிலும் சர்ச்சுகளிலும் மண்ணிலும் விண்ணிலும் மற்றெல்லா இடங்களிலும் பல காலமாகக் கடவுளைத் தேடிவிட்டு, ஆரம்பித்த இடத்திற்கே அதாவது உங்கள் ஆன்மாவிற்கே கடைசியில் வந்து சேருகிறீர்கள். இந்த ஆன்மாவைத் தான் நீங்கள் உலகமெல்லாம் தேடினீர்கள். இந்த ஆன்மாவை உணர்வதற்காகத்தான் கோயில்களிலும் சர்ச்சுகளிலும் அழுதீர்கள். பிரார்த்தனை செய்தீர்கள். இந்த ஆன்மாவைத்தான் மேகங்களுக்குமேல் மறைந்திருக்கும் மர்மங்களுக்குள் மர்மம் என்று நினைத்தீர்கள். இந்த ஆன்மா உங்கள் உயிருக்கு உயிராக, அருகிலுள்ள அனைத்திலும் மிக அருகில் இருக்கிறது. உங்கள் உடல், பொருள், ஆவி இவற்றின் உண்மையான உருவம் இந்த ஆன்மாதான். இதுதான் உங்கள் உண்மையான இயல்பு. இதை உறுதிப்படுத்துங்கள்ல, வெளிப்படுத்துங்கள் இவ்வாறு செய்வது நீங்கள் தூய்மை அடைவதற்காக அல்ல. நீங்கள் ஏற்கனவே தூய்மையாகத்தான் இருக்கிறீர்கள். ஏற்கனவே நிறைநிலையை அடைந்தவர்களாகத்தான் இருக்கிறீர்கள்.
முன் சொன்ன உதாரணத்திலுள்ள திரையைப் போன்றதுதான் இயற்கை. இதற்கு அப்பாலுள்ள ஆன்மாவைப் பற்றிய உண்மையை இதுதான் மறைக்கிறது. நீங்கள் நினைக்கும் ஒவ்வொரு நல்லெண்ணமும் செய்யும் ஒவ்வொரு நல்ல செயலும் இந்தத் திரையைச் சிறிதுசிறிதாகக் கிழிப்பதுபோல் செயல்படுகிறது. அதனால் திரைக்கு அப்பாலுள்ள தூயவரான, எல்லையற்றவரான இறைவன் சிறிதுசிறிதாகத் தம்மை வெளிப்படுத்துகிறார்.
இதுவே மனிதனின் முழுச் சரித்திரம். திரை நுண்ணியதாக மாற மாற அதற்குப் பின்னாலிருக்கும் உண்மை மேலும்மேலும் பிரகாசிக்கிறது. ஏனெனில் பிரகாசிப்பதே அந்த உண்மையின் இயல்பாகும். அது அறிய முடியாதது. அதை அறிய முயல்வது வீணே அது அறியப்படக்கூடியதாக இருந்தால் அது அதுவாக இருந்திருக்காது. ஏனெனில் அது என்றென்றுமே அறியும் பொருளாகும். அறிவு நம்மை எல்லைக்கு உட்படுத்துகிறது. நம்மைப் புறச் சார்புடையவர்களாக ஆக்குகிறது. ஆன்மாவே நிரந்தரமாக எல்லாவற்றையும் அறிபவன். பிரபஞ்சத்திலுள்ள நிரந்தர சாட்சியாக இருப்பவன். அறிவு என்பது அந்த நிலையின் வீழ்ச்சி, ஒரு தாழ்ந்தபடி போன்றதே. நாம் ஏற்கனவே அந்த நிலையான அறிபவனாகத்தான் இருக்கிறோம். அதை எப்படி அறிவது? ஒவ்வொரு மனிதனின் உண்மை இயல்பும் அதுதான். அவன் அதை வெளிப்படுத்த பல வழிகளில் முயல்கிறான்; இல்லாவிட்டால் இவ்வளவு வகையான நீதிநெறிக் கோட்பாடுகள் ஏன் இருக்க வேண்டும். இந்தக் கோட்பாடுகளுக்கு விளக்கம் எங்கே?
பல்வேறு வகையான நீதிநெறிக் கோட்பாடுகளுள் பல்வேறு விதங்களில் வெளிப்பட்டு நிற்கின்ற ஒரு கருத்து உள்ளது. அது மற்றவர்களுக்கு நன்மை செய்ய வேண்டும் என்பதுதான் மனிதர்களிடம் அன்பாயிருப்பது. எல்லா பிராணிகளிடமும் அன்பாயிருப்பது குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டும். இதெல்லாம் நான்தான் பிரபஞ்சம் இந்தப் பிரபஞ்சம் இரண்டற்றது. ஒன்றேதான் என்ற நிலையான உண்மையின் பல்வேறு வெளிப்பாடுகள். அப்படி இல்லாவிட்டால் இந்தச் செயல்களுக்கெல்லாம் காரணம் என்ன? நான் எதற்காக என்னைச் சுற்றியிருப்பவர்களிடம் அன்பு பாராட்ட வேண்டும்? ஏன் மற்றவர்களுக்கு நன்மை செய்ய வேண்டும்? என்னைக் கட்டாயப்படுத்துவது எது? அதுதான் இரக்கம். எங்கும் ஒரே பொருள் உள்ளது என்ற உணர்ச்சி.
கல்லான இதயங்கள்கூடச் சிலவேளைகளில் மற்றவர்களுக்காகக் கனிவதுண்டு. நீ பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்ற இந்தத் தனித்துவம் வெறும் மனமயக்கம் அதை இப்படிக் கெட்டியாகப் பற்றிக்கொண்டிருப்பது பாராட்டத் தக்கதல்ல என்று சொன்னால் மனிதன் பயப்படுகிறான். ஆனால் அவனே, முழுத் தன்னல மறுப்பு தான் எல்லா நன்னெறிக்கும் அடிப்படை என்றும் கூறுகிறான்.
இந்த முழுத் தன்னல மறுப்பு என்பது என்ன? ஆன்மாபோல் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்ற தோன்றும் மனிதனை விடுவதே அது. எல்லா சுயநலத்தையும் விடுவதே அது நான் எனது என்ற அகங்கார மமகாரங்கள் பழைய மூடநம்பிக்கையிலிருந்து பிறந்தவை, இந்தப் போலி ஆன்மா மறையும் அளவிற்கு உண்மை ஆன்மா வெளிப்பட்டுத் தோன்றுகிறது. இதுவே உண்மையான தன்னல மறுப்பு. இதுவே எல்லா அறநெறி உபதேசங்களின் மையமும் அடிப்படையும் சாரமும் ஆகும். தெரிந்தோ தெரியாமலோ உலகம் முழுவதும் இந்தக் குறிக்கோளை நோக்கியே சென்று கொண்டிருக்கிறது. நடைமுறையிலும் ஓரளவு இதை அனுசரிக்கிறது. பெரும்பாலானோர் தாங்கள் உணராமலேயே இதைச் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் உணர்வுபூர்வமாகச் செய்யட்டும், நான் எனது என்பவை உண்மையான ஆன்மாவல்ல. ஆன்மாவின் தடைகளே என்று அவர்கள் உணர்ந்து அவற்றை விடட்டும். இந்தத் தோன்றும் மனிதன் அகத்தேயுள்ள எல்லையற்ற உண்மையின் ஒரு மின்னல் தோற்றம் மட்டுமே. எல்லாமாக இருக்கும் எல்லையற்ற நெருப்பின் ஒரு பொறியே. அவனது உண்மையான இயல்பு எல்லையற்றது.
இந்த அறிவினால் ஏற்படும் பயன் என்ன? இது மனிதர்களை எப்படிப் பாதிக்கிறது? இதனால் கிடைப்பது என்ன? இந்தக் காலத்தில் எல்லாவற்றையும் லாபக் கண்ணோட்டத்திலேயே அளவிட வேண்டியுள்ளது லாபம் எத்தனை ரூபாய், எத்தனை பைசா? இதுதான் கணக்கு. ஆனால் பணத்தையோ லவுகீக லாபத்தையோ அளவாகக் கொண்டே உண்மையை மதிப்பிட வேண்டும் என்று சொல்ல மனிதனுக்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது? ஓர் உண்மையால் பலன் இல்லாவிட்டால் அதன் உண்மைத் தன்மை குறைந்துவிடுமா? உண்மையை மதிப்பிடுவதற்கு லவுகீக லாபம் என்ற பயன்நோக்கு முறை தகுந்ததல்ல ஆனால் மிகவுயர்ந்த பலன் உள்ளது. எல்லோரும் தேடி அலைவது இன்பத்தைத்தான் ஆனால் பெரும்பாலோர் உண்மைப் பொருளில் அல்லாமல் நிலையில்லாத பொருட்களில் அதைத் தேடுகிறார்கள். புலன்களின்மூலம் ஒருபோதும் இன்பம் கிடைப்பதில்லை. புலன்களின் மூலமாகவோ, புலன் அனுபவங்களின் மூலமாகவோ இன்பம் கண்டவர் யாருமில்லை. ஆன்மாவில் மட்டுமே இன்பம் இருக்கிறது. ஆகவே ஆன்மாவில் இன்பம் காண்பதுதான் மனித குலத்திற்கு உயர்ந்த பலனைக் கொடுக்கும்.
அடுத்த கருத்து, அறியாமையிலிருந்தே எல்லா துன்பங்களும் பிறக்கின்றன என்பதாகும் எல்லையற்ற ஆன்மா அழுகிறது கதறுகிறது. அது எல்லைக்கு உட்பட்டது என்றெல்லாம் நினைப்பதுதான் அறியாமையின் மூல அடிப்படை, அழிவற்ற எப்போதும் தூய்மையான முழுமையான ஆன்மாவாகிய நம்மை, சிறிய மனம், சிறிய உடல் என்று நாமே நினைக்கச் செய்வதுதான் எல்லா அறியாமையின் மூலகாரணம் இதிலிருந்தே எல்லா சுயநலமும் பிறக்கிறது. நான் இந்தச் சிறிய உடம்பு என்று நினைத்த உடனேயே, மற்ற உடல்களுக்குக் கேடு செய்தாவது இந்த உடம்பைப் பாதுகாக்கவும் காப்பாற்றவும் அழகாக வைத்துக் கொள்ளவும் விரும்புகிறேன். அப்போதே நீங்கள் வேறு, நான் வேறு என்றாகி விடுகிறது. இந்தப் பிரிவுணர்ச்சியே எல்லா தீமைகளுக்கும் துன்பங்களுக்கும் காரணமாகிறது.
உலகில் இன்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மனிதர்களில் ஒரு சிறு பகுதியினரேனும் தங்கள் சுயநலம், குறுகிய மனப்பான்மை, அற்பத்தனம் இவற்றையெல்லாம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டால்கூட நாளையே இந்த உலகம் முழுவதும் சொர்க்கமாக மாறிவிடும். இதுதான் பலன். ஆனால் எந்திரங்களாலும் லவுகீக அறிவின் முன்னேற்றத்தாலும் இந்த நிலை நிச்சயமாக வராது. எரியும் நெருப்பில் ஊற்றும் எண்ணெய் அந்த நெருப்பின் தீவிரத்தை அதிகமாக்குவது போல், இவைகளால் துன்பமே பெருகுகிறது. ஆன்மீக அறிவு இல்லாத எல்லா லவுகீக அறிவும், எரியும் நெருப்பில் எண்ணெயை ஊற்றுவது போலாகும். லவுகீக அறிவு, சுயநலமுள்ள மனிதனின் கையில், மற்றவர்களுக்குத் தீமை செய்யும் இன்னுமோர் ஆயுதம் போலாகிவிடுகிறது. இதனால் அவன் தன்னைப் பிறர்நலத்திற்காகத் தியாகம் செய்வதை மறந்து வாழ்வை அழித்து, தான் வாழ்கிறான்.
ஆன்மீக அறிவைச் செயல்முறைப்படுத்த முடியுமா என்பது இன்னொரு கேள்வி, அது இன்றைய சமுதாயமாக இருந்தாலும் சரி, புதிய சமுதாயதமாக இருந்தாலும் சரி, உண்மை அதன்முன் பணிந்து கைகட்டி நிற்பதில்லை. சமுதாயம்தான் உண்மையை மதித்து நடக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் அந்தச் சமுதாயத்திற்கு அழிவு நிச்சயம். உண்மையின் அடிப்படையில் தான் சமுதாயங்களை அமைக்க வேண்டும். சமுதாயத்தின் தேவைக்கேற்ப உண்மை மாற முடியாது. சுயநலமின்மையைப் போன்ற ஓர் உயர்ந்த உண்மையைச் சமுதாயத்தில் பின்பற்ற முடியவில்லையென்றால், மனிதன் சமுதாயத்தை விட்டுவிட்டுக் காட்டிற்குப் போய்விடுவதே நல்லது. அவ்வாறு செய்பவன்தான் துணிவுள்ளவன்.
துணிச்சலில் இரண்டு வகை உண்டு. ஒன்று பீரங்கியை எதிர்க்கும் துணிச்சல். மற்றொன்று ஆன்மீக விஷயங்களில் ஏற்படும் திடசித்தம். இந்தியாவின்மீது படையெடுத்து வந்த ஒரு சக்கரவர்த்தியின் ஆசிரியர், அவரிடம் இந்தியாவில் உள்ள முனிவர்களைப்போய்ப் பார்க்குமாறு சொன்னார். வெகுநேரம் தேடிய பிறகு,. ஒரு தொண்டு கிழவர் பாறை ஒன்றின்மீது உட்கார்ந்திருப்பதைச் சக்கரவர்த்தி பார்த்தார். சிறிதுநேரம் அவருடன் பேசியபோது, அந்த முனிவரின் அறிவுத்திறன் சக்கரவர்த்தியை மிகவும் கவர்ந்தது. தம்முடன் தமது நாட்டிற்கு வருமாறு அவர் அந்த முனிவரை அழைத்தார்.
அதற்கு அந்த முனிவர், நான் வர விரும்பவில்லை. இந்தக் காட்டிலேயே நான் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன் என்று சொன்னார். நான் உங்களுக்குச் செல்வம், பதவி எல்லாவற்றையும் அளிக்கிறேன் நான் இந்த உலகத்திற்கே அதிபதி என்றார் சக்கரவர்த்தி. அந்த பொருட்களிலெல்லாம் எனக்கு ஆசை கடையாது. என்று அந்த முனிவர் பதிலளித்தார். உடனே அந்தச் சக்கரவர்த்தி, என்னுடன் வரவில்லை என்றால் உம்மைக் கொன்று விடுவேன் என்று கூறினார். அந்த முனிவர் அமைதியாகப் புன்னகை செய்துவிட்டு, சக்கரவர்த்தியே நீ பேசியவற்றுள், வடிகட்டிய முட்டாள்தனமான பேச்சு இதுதான். உன்னால் என்னைக் கொல்ல முடியாது. சூரியனால் என்னைக் காயச் செய்ய முடியாது. நெருப்பு என்னை எரிக்க முடியாது. வாள் என்னைக் கொல்ல முடியாது. பிறப்பு இறப்பற்ற எப்போதும் நிலைத்திருக்கின்ற சர்வ வல்லமை படைத்த, எங்கும் நிறைந்த ஆன்மா நான் என்று சொன்னார். இதுதான் ஆன்மீக வீரம். மற்றது ஒரு புலி அல்லது சிங்கத்திடம் காணப்படும் வீரம்.
1875-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற சிப்பாய்க் கலகத்தின்போது, முகமதிய வீரன் ஒருவன், மகாத்மாவான ஒரு துறவியைப் பலமாகக் கத்தியால் குத்திவிட்டான். இந்து விடுதலை வீரர்கள். குத்தியவனைப் பிடித்து அந்தத் துறவியிடம் கொண்டுவந்து அவனைக் கொல்வதற்கு அனுமதி கேட்டார்கள். ஆனால் அந்தத் துறவி அமைதியாக முகமதியனைப் பார்த்து, சகோதரா, நீ பரம்பொருளே நீ அவனே! என்று சொல்லியபடியே இறந்துவிட்டார். இது ஆன்மீக வீரத்திற்கு இன்னோர் உதாரணமாகும்.
உங்களால் உங்கள் சமுதாயத்தை உண்மையுடன் பிணைக்க முடியாவிட்டால் மிகவுயர்ந்த உண்மையைக் கடைப்பிடிக்கத் தக்க விதத்தில் சமுதாயத்தை உருவாக்க முடியாவிட்டால் உங்கள் உடல்பலத்தைப் பற்றியோ, உங்கள் மேலை நாகரீகத்தின் உயர்வைப் பற்றியோ பேசுவதால் என்ன பயன்? இந்த வீரம் நடைமுறைக்கு ஒத்துவராது. என்று நீங்கள் சொன்னால், உங்களுடைய இந்த உயர்வான சிறப்பான வாழ்க்கையைப்பற்றி நீங்கள் தற்பெருமை அடித்துக் கொள்வதில் என்ன பயன்? காசுபணத்தைத் தவிர வேறு எதுவும் நடைமுறைக்கு ஒத்து வரவேவராதா? ஒத்து வராதென்றால் உங்கள் சமுதாயத்தைப்பற்றி ஏன் இவ்வளவு ஜம்பம்? உயர்ந்த உண்மைகளைச் செயல்முறைப்படுத்தும் சமுதாயமே மிகவும் உன்னதமான சமுதாயம். இதுதான் எனது கருத்து.
மிகவுயர்ந்த உண்மையை ஏற்றுக்கொள்வதற்குச் சமுதாயம் தயாராக இல்லாவிட்டால், அதைத் தயார்ப்படுத்துங்கள். இதை எவ்வளவு சீக்கிரம் செய்கிறீர்களோ அவ்வளவு நல்லது. சகோதர சகோதரிகளே, இந்தத் தீர்மானத்துடன் வீறு கொண்டெழுங்கள்! துணிவோடு இந்த உண்மையில் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள்! ஆற்றலோடு இதை நடைமுறைக்குக் கொண்டு வாருங்கள்! இந்த உலகத்திற்கு இப்போது தேவைப்படுவது அஞ்சா நெஞ்சம் படைத்த சில நூறு ஆண்களும் பெண்களுமே. இந்த உண்மையை உணர்ந்துகொள்ளவும் நடைமுறையில் பின்பற்றவும் தேவையான துணிவைப் பழகிக் கொள்ளுங்கள். இந்தத் துணிவு மரணத்தைக் கண்டு நடுங்காது. மாறாக அது மரணத்தை வரவேற்கிறது; தன்னை ஆன்மா என்று உணரும் சக்தியை மனிதனுக்குக் கொடுக்கிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் யாரும் தன்னைக் கொல்ல முடியாது என்று மனிதனுக்கு உணர்த்துகிறது. அந்த நிலை வந்தால்தான் நீங்கள் முக்தி பெற்றவர்கள். அப்பொழுது தான் உங்கள் உண்மை ஆன்மாவை உணர்வீர்கள். இந்த ஆன்மாவைப்பற்றி முதலில் கேட்க வேண்டும். பிறகு அதைப்பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டும். பின்னர் அதை தியானம் செய்ய வேண்டும்.
செயலை உயர்த்தியும் சிந்திப்பதைத் தாழ்த்தியும் மதிப்பிடுகின்ற ஒரு போக்கு தற்காலத்தில் நிலவுகிறது. செயல் சிறந்ததுதான் ஆனால் சிந்தனைதான் அதன் அடிப்படை. உடல் தசைகளின் மூலம் வெளிப்படும் சாதாரணமான சக்தியையே செயல் என்கிறோம். ஆனால் சந்தனையின்றிச் செயலில்லை. ஆகவே சிறந்த எண்ணங்களால் மூளையை நிரப்புங்கள். சிறந்த லட்சியங்களையே கொள்ளுங்கள், அவற்றை உங்களிடமிருந்து ஒருபோதும் விலக விடாதீர்கள். இத்தகைய ஈடுபாட்டினால் அரிய செயல்களைச் செய்ய முடியும், தூய்மையின்மையைப் பற்றிப் பேசாதீர்கள். நாம் எப்போதும் தூய்மையானவர்களே என்று சொல்லுங்கள். நாம் சிறியவர்கள். நாம் பிறந்துள்ளோம். இறக்கப் போகிறோம் என்றெல்லாம் நம்மை நாமே சுய மயக்கத்தில் ஆழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறோம். எப்போதும் பயத்திலேயே சிக்கியிருக்கிறோம்.
ஒரு பெண் சிங்கத்தைப் பற்றிய கதை உண்டு. அது கருவுற்ற ஒரு சிங்கம். அது ஒருசமயம் இரையைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தபோது ஓர் ஆட்டு மந்தையைப் பார்த்தது. உடனே அதன்மேல் பாய்ந்தது. அந்த முயற்சியில் அது இறந்துவிட்டது. இறப்பதற்கு முன் அது ஒரு குட்டியை ஈன்றது.
தாயற்ற அந்தச் சிங்கக்குட்டியை ஆடுகள் வளர்த்தன. அந்தச் சிங்கக்குட்டி ஆடுகளுடனேயே வளர்ந்தது. புல்லைத் தின்றது, ஆடுகளைப் போலவே கத்தியது. காலப்போக்கில் அந்தச் சிங்கக்குட்டி நன்கு வளர்ந்து ஒரு பெரி சிங்கமாக மாறியது. ஆனால் அது தன்னை ஓர் ஆடு என்றே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது.
ஒருநாள் வேறொரு சிங்கம் இரை தேடிக்கொண்டு அங்கு வந்தது. அங்கே ஆடுகளுக்கு நடுவில் ஒரு சிங்கம் இருப்பதையும், அது ஆபத்துச் சமயத்தில் ஆடுகளைப் போலவே பயந்து ஓடுவதையும் கண்டு வியப்படைந்தது. அது அந்த ஆட்டுச் சிங்கத்தை நெருங்கி, நீ ஆடல்ல. சிங்கம் என்று சொல்ல முயன்றது. புதிய சிங்கம் தன்னை நெருங்கும்போதே ஆட்டுச் சிங்கம் பயந்து ஓடியது. ஆகவே புதுச் சிங்கம் ஒரு நல்ல வாய்ப்பை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது.
ஒருநாள் ஆட்டுச் சிங்கம் தூங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் புதிய சிங்கம் பார்த்தது. உடனே அதை நெருங்கி, நீ ஒரு சிங்கம் என்று கூறியது. அஞ்சி நடுங்கிய அந்த ஆட்டுச் சிங்கம், புதிய சிங்கம் சொல்வதை நம்பாமல் நான் ஆடுதான். என்று சொல்லிக்கொண்டே ஆட் டைப்போல் கத்தியது. புதிய சிங்கம் ஆட்டுச் சிங்கத்தை ஓர் ஏரிக்கு இழுத்துச் சென்றது. பின்னர் அது ஆட்டுச் சிங்கத்தைப் பார்த்து, தண்ணீரில் பார், நம் இருவருடைய உருவங்களின் பிரதிபலிப்பும் தெரிகிறது என்று கூறியது. ஆட்டுச் சிங்கம் ஏரி நீரில் தென்பட்ட இரண்டு பிரதி பிம்பங்களையும் ஒத்துப் பார்த்தது. பின்னர் புதுச் சிங்கத்தையும் தன்னுடைய பிம்பத்தையும் பார்த்தது. அடுத்த கணமே தான் ஒரு சிங்கம் என்ற எண்ணம் அதற்கு வந்துவிட்டது. உடனே அது கர்ஜித்தது. ஆடுபோல் கத்துவது மறைந்துவிட்டது.
நீங்கள் சிங்கங்கள்; தூய்மையான எல்லையற்ற, முழுமையான ஆன்மாக்கள் பிரபஞ்சத்தின் சக்தி முழுவதும் உங்களுக்குள் இருக்கிறது. நண்பா, நீ ஏன் அழுது புலம்புகிறாய்? உனக்குப் பிறப்போ இறப்போ இல்லை. நீ ஏன் அழ வேண்டும்? உனக்கு நோயோ துன்பமோ கிடையாது. நீ எல்லையற்ற ஆகாயம் போன்றவன் பல வண்ண மேகங்கள் அதன்மீது வருகின்றன. கணநேரம் உலவிவிட்டு மறைந்து விடுகின்றன. ஆனால் ஆகாயம் எப்பொழுதும் மாறாத, மாசற்ற நீல நிறமாகவே இருக்கிறது.
தீமையை நாம் ஏன் காண்கிறோம்? இருட்டில் ஓர் அடிமரம் நிற்கிறது. அந்த வழியே வந்த ஒரு திருடன் அதைப் பார்த்துவிட்டு. அது ஒரு போலீஸ்காரன் என்று நினைத்தான். காதலிக்காகக் காத்துக்கொண்டிருந்த ஓர் இளைஞன். அந்த மரத்தைத் தன் காதலி என்று நினைத்தான். பேய்க் கதைகளைக் கேட்டிருந்த ஒரு குழந்தை, அதே மரத்தைப் பேய் என்று நினைத்துப் பயத்தில் அலற ஆரம்பித்தது, எல்லோரும் பார்த்தது என்னவோ அடிமரத்தைத்தான். அதுபோலவே நம் எண்ணங்களின் படியே உலகம் நமக்குத் தோன்றுகிறது.
ஓர் அறையில் ஒரு குழந்தையும் பொற்காசுகள் நிறைந்த ஒரு பையும் இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம். திருடன் ஒருவன் அங்கே வந்து பொற்காசுகளைத் திருடிச் செல்கிறான். பொற்காசுகள் திருட்டுப் போனது குழந்தைக்குத் தெரியுமா? நம் உள்ளே என்ன இருக்கிறதோ அதையே வெளியிலும் காண்கிறோம். குழந்தையின் உள்ளே திருடன் என்ற எண்ணமே கிடையாது. ஆகவே அது வெளியிலும் திருடனைக் காணவில்லை. எல்லா அறிவும் அதே போன்றுதான். உலகின் தீமைகளையும் பாவங்களையும்பற்றிப் பேசாதீர்கள். உங்கள் கண்களுக்கு இன்னும் தீமை தெரிகிறதே என்பதற்காக அழுங்கள். இன்னும் எங்கும் பாவத்தையே பார்க்கின்ற நிலையில் இருக்கிறீர்களே என்பதை நினைத்து அழுங்கள்.
உலகத்திற்கு உதவி செய்ய விரும்பினால், உலகத்தின் மீது பழிபோடாதீர்கள். உலகை இன்னும் பலவீனப்படுத்தாதீர்கள். பாவம், துன்பம் என்று நீங்கள் இங்கே காணும் எல்லாமே பலவீனத்தின் விளைவுகளே அல்லாமல் வேறு என்ன? இத்தகைய உபதேசத்தால் உலகம் மேன்மேலும் பலவீனம்தான் அடைகிறது. தாங்கள் பாவிகள், பலவீனர்கள் என்றுதான் மனிதர்கள் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே கற்பிக்கப்படுகிறார்கள். மிகவும் பலவீனமானவர்கள் முதல் எல்லோருமே மரணமிலாப் பெருநிலையின் பெருமைமிகு வாரிசுகள் என்றே அவர்களுக்கு உபதேசம் செய்யுங்கள். குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே மனிதர்களின் மனத்தில் நல்ல ஆக்கபூர்வமான, உறுதியான, உதவுகின்ற எண்ணங்களே தோன்றட்டும். இப்படிப்பட்ட உறுதியான, உதவுகின்ற எண்ணங்களே தோன்றட்டு. இப்படிப்பட்ட உறுதியான எண்ணங்களுக்கே உங்கள் மனத்தில் இடம் கொடுங்கள். உங்கள் சக்தியைப் பறித்து உங்களைப் பலவீனமாக்கும் எண்ணங்களுக்கு இடமே கொடுக்காதீர்கள். நானே பரம்பொருள், நானே பரம்பொருள் என்று உங்கள் மனத்திற்கு எப்போதும் சொல்லுங்கள். இரவுபகலாக உங்கள் மனத்தில் அந்த எண்ணம் ஒரு பாடலாக ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கட்டும்.மரணத்தின் தறுவாயில் கூட, நானே பரம்பொருள் என்று முழங்குங்கள் அதுதான் உண்மை. உலகின் எல்லையற்ற சக்தி உங்களுக்கே சொந்தமானது. உங்கள் மனத்தை மறைத்துக் கொண்டிருக்கும் மூடநம்பிக்கைகளை விரட்டி அடியுங்கள். நாம் துணிவுடன் இருப்போம். உண்மையை அறியுங்கள். உண்மையையே கடைப்பிடியுங்கள். குறிக்கோள், தூரத்தில் இருக்கலாம். ஆனால் விழித்திருங்கள். எழுந்திருங்கள் லட்சியத்தை அடையும்வரை நிற்காதீர்கள்.
கவிதை நயம் செறிந்ததான கடோபநிடதம் இந்தக் கேள்வியுடன் தொடங்குகிறது. இறக்கின்ற மனிதனைப் பற்றி விவாதம் ஒன்று எழுகிறது. அவன் அடியோடு மறைந்துவிட்டான் என்று ஒரு சாராரும், அவன் இன்னும் உயிரோடிருக்கிறான் என்று இன்னொரு சாராரும் அடித்துச் சொல்கிறார்கள். இதில் எது உண்மை? பல பதில்கள் சொல்லப்பட்டுள்ளன. மனஇயல், தத்துவம், மதம் இவை மூன்றும் உண்மையில் இந்தக் கேள்விக்கான பதில்களால்தான் நிரம்பியுள்ளன. அதேவேளையில் இந்தக் கேள்வியே எழாமல் தடுக்கவும், எல்லாவற்றையும் கடந்தது எது? எது உண்மை என்று கேட்பதான மனத்தின் அமைதியின்மையைத் தடுத்து நிறுத்தவும் முயற்சிகள் நடந்துள்ளன. ஆனால் மரணம் என்பது இருக்கும் வரையில், இந்த அடக்கு முறைகளெல்லாம் தோல்வியிலேயே முடியும்.
மரணத்திற்கு அப்பால் ஒன்றுமே இல்லையென்று நாம் பேசலாம். நம் எதிர்பார்ப்புகள் ஆசைகள் எல்லாவற்றையும் நிகழ்காலத்திற்குள் அடக்கிவிட்டு, புலன்களால் அனுபவிக்கப்படுகின்ற இந்த உலகிற்கு அப்பால் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று நினைக்காமல் இருப்பதற்குக் கடுமையாகப் போராடலாம். வெளியில் இருக்கும் எல்லாமே, நம்மை இந்தப் புலன் அனுபவத்தின் குறுகிய எல்லைக்குள் கட்டுப்படுத்துவதற்கே ஒருவேளை உதவலாம். நாம் இந்த எல்லையை விட்டு, விரிவடைந்து, அப்பால் போகாமல் தடுப்பதற்கு இந்த உலகம் முழுவதுமே ஒன்று சேரலாம். ஆனாலும் மரணம் என்பது இருக்கும்வரையில் இந்தக் கேள்வி மறுபடியும் மறுபடியும் எழவே செய்யும். உண்மைகளிலெல்லாம் சிறந்த உண்மை, பொருட்களிலெல்லாம் சிறந்த பொருள் என்றெண்ணி நாம் பற்றிப்பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த எல்லா பொருட்களின் முடிவு மரணம் என்பதுதானா? கண நேரத்தில் உலகம் கரைந்து மறைந்து விடுகிறது. செங்குத்துப் பாறை ஒன்றின் விளம்பில் நின்றுகொண்டு, விரிந்து பரந்து கிடக்கின்ற எல்லையற்ற வெளியைக் காணும் எந்த மனமும், எவ்வளவுதான் கல்லாக இருந்தாலும் பயந்து பின்வாங்கி, இது உண்மைதானா? என்று கேட்கும் நிலை வந்தே தீரும். மனித மனம் தன் சக்திகளையெல்லாம் திரட்டிச் சிறிதுசிறிதாக வாழ்க்கை முழுவதும் வளர்த்த எதிர்பார்ப்புகள் எல்லாம் கண நேரத்தில் மறைந்துவிடுகின்றன. அவை உண்மைதானா? இந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்லியே தீரவேண்டும் காலம் இந்தக் கேள்வியின் வலிமையைக் குறைப்பதில்லை. மாறாக அதிகரிக்கவே செய்கிறது.
இன்பமாக வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை எல்லோருக்குமே இருக்கிறது. இன்பத்தை நாடி ஒவ்வொன்றின் பின்னாலும் ஓடுகிறோம். புலன்களால் அனுபவிக்கின்ற புற உலகில் பைத்தியக்காரத்தனமாக நாம் தொடர்ந்து செயல்பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறோம்.
வாழ்க்கையே வெற்றிமேல் வெற்றியாக இருக்கின்ற ஓர் இளைஞனைக் கேட்டால், வாழ்க்கை உண்மையானது என்று அடித்துச் சொல்கிறான். அதை நிச்சயமாக நம்பவும் செய்கிறான். ஒருவேளை அதே இளைஞனுக்கு வயதாகி அதிர்ஷ்டம் தன்னிடம் இருந்து விலகிவிலகிச் செல்வதை அவன் உணரும்போது, இது விதி என்று அவனே சொல்வான். தன்னுடைய ஆசைகள் நிறைவேற முடியாது என்பதை முடிவில் உணர்ந்து கொள்கிறான் அவன். அவன் எங்கே சென்றாலும், கடக்க முடியாத வலிமைவாய்ந்த ஒரு சுவர் அவனுக்கு முன் தடையாக எழுகிறது.
புலன்களால் நடைபெறும் எந்தச் செயலுக்கும் ஓர் எதிர்ச் செயல் உண்டு. எல்லாமே கண நேரத்தில் மறைவதுதான், இன்பம், துன்பம், ஆடம்பரம், செல்வம், அதிகாரம், வறுமை எல்லாமே, ஏன், வாழ்க்கையேகூடக் கணநேரத்தில் மறைவதுதான்.
மனிதகுலத்திற்கு இரண்டு வழிகள் இருக்கின்றன சூன்யவாதிகளுடன் சேர்ந்துகொண்டு, எதுவுமே இல்லை, நமக்கு ஒன்றுமே தெரியாது, எதிர்காலத்தைப் பற்றியோ, கடந்தகாலத்தைப் பற்றியோ, ஏன் நிகழ்காலத்தைப் பற்றியோகூட நம்மால் எதையும் எப்பொழுதும் அறிந்துகொள்ள முடியாது என்று நம்புவது ஒரு வழி. இறந்தகாலம் எதிர்காலம் இவற்றை மறுத்து, நிகழ்காலத்தை மட்டுமே ஒப்புகொள்ள விரும்புபவன், பைத்தியக்காரனே என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். இது ஒருவன் தாய்தந்தையை மறுத்து, குழந்தையை மட்டும் ஒப்புக்கொள்வது போன்ற வாதமே. இறந்தகாலத்தøயும் எதிர்காலத்தையும் மறுக்க வேண்டுமானால், நிகழ்காலத்தையும் மறுத்தேயாக வேண்டும். இது ஒரு வழி அதாவது சூன்யவாதிகளின் வழி. உண்மையிலேயே சூன்யவாதியாக ஒரு நிமிடமேனும் இருந்த மனிதனை நான் இதுவரை பார்த்ததில்லை பேசுவது மிகவும் சுலபம்.
இப்போது அடுத்த வழியைப் பார்க்கலாம். விளக்கம் தேடுவது. உண்மையைத் தேடுவது, எப்பொழுதும் மாறிக்கொண்டும் கண நேரத்தில் மறைந்தும் போகக் கூடிய இந்த உலகத்தில் எது உண்மை என்று கண்டுபிடிப்பது இதுவே அடுத்த வழி.
ஜடப்பொருளின் மூலக்கூறுகள் சேர்ந்து உருவாகியுள்ள இந்த உடம்பில் உண்மையானது என்று ஏதாவது இருக்கிறதா? சரித்திரத்தின் ஆரம்பத்திலிருந்தே இந்தக் கேள்விக்கு விடைதேடும் முயற்சி மனித மனத்தில் இருந்துவந்திருக்கிறது. மிகவும் பழங்காலத்திலேயே மனிதர்களின் மனத்தில் இதைப் பற்றிய சிந்தனை வெளிச்சங்கள் அவ்வப்போது தோன்றியிருப்பதையும் நாம் காண்கிறோம், அழிந்து போகக்கூடிய இந்த உடலுக்கு அப்பால் போய், இந்த உடலைப் போலவே இருந்தாலும் இன்னும் நிறைவு பெற்றதாக, குறைகள் அற்றதாக, இந்த உடல் அழிந்த பின்னும் நிலைத்திருப்பதாகவுள்ள ஒன்றைப்பற்றி அந்தக் காலத்திலேயே மனிதன் அறிந்திருந்ததைக் காண்கிறோம், ரிக்வேதத்தில் ஒரு பாடல் வருகிறது. இறந்த உடலை எரிக்கும் அக்கினி தேவனைப் பார்த்து ஓ அக்கினியே! இவனை உன்னுடைய கரங்களில் மென்மையாக ஏந்திச் செல், நிறைவுள்ள, ஒளிமிக்க உடலை இவனுக்குக் கொடு. துன்பமும் மரணமும் அறவே இல்லாத முன்னோர்களின் உலகத்திற்கு இவனை எடுத்துச் செல் என்று பிரார்த்திப்பதாக அதில் காணப்படுகிறது. அதே கருத்தில் எல்லா மதங்களிலும் நீங்கள் காண முடியும்.
அத்துடன் வேறொரு கருத்தும் இருப்பது தெரிகிறது. எல்லாத மதங்களும், ஒரு முக்கியமான உண்மையைச் சொல்கின்றன. மனிதன் ஓர் உயர்ந்த நிலையிலிருந்து தாழ்ந்த நிலையை அடைந்தவன் என்பதே அது உலகில் தோன்றிய அத்தனை மதங்களும் ஒன்றுவிடாமல் இந்த உண்மையை ஒப்புக் கொண்டிருக்கின்றன. இதனைப் புராணங்களின் கதை மொழியிலோ, தத்துவத்தின் தெளிவான மொழியிலோ, அழகிய கவிதை நடையிலோ பலவிதமாகச் சொல்லியிருக்கலாம். மனிதன் முன்பிருந்த உயர்வான நிலையிலிருந்து தாழ்வடைந்தவனே என்ற உண்மையை எல்லா சாஸ்திரங்களும் புராணங்களும் வலியுறுத்துகின்றன. யூதர்களின் மத நூலில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் ஆதாமின் வீழ்ச்சி பற்றிய கதையின் சாரம் இதுவே, இந்துமத சாஸ்திரங்களில் இந்த உண்மை மீண்டும்மீண்டும் சொல்லப்படுகிறது. இது அவர்கள் சத்திய யுகம் என்று அழைக்கும் காலத்தைப் பற்றிய கனவாகும்.
சத்திய யுகம் எனப்படும் அந்த பொற்காலத்தில் ஒருவன், தான் விரும்பும்வரை மரணத்தைத் தள்ளிப் போடலாம். விருப்பப்படி உடலை எவ்வளவு நாள் வேண்டுமானாலும் உயிருடன் வைத்துக் கொள்ளலாம். அவனது மனம் எப்போதும் தூய்மையாகவும் உறுதியாகவுமே இருக்கும். அங்கே தீமை, துன்பம் இவையெல்லாம் இல்லவே இல்லை. இப்போதைய யுகம் அந்த அப்பழுக்கற்ற சத்திய யுகத்தின் வீழ்ச்சியே. கூடவே பிரளயக் கதையையும் நாம் காண்கிறோம். இப்போதைய யுகம் முந்தைய யுகத்தின் வீழ்ச்சியே என்று எல்லா மதங்களுக்கும் சொல்வதற்கு இந்தப் பிளயக் கதையே சான்று. இந்த உலகம் சிறிதுசிறிதாக வீழ்ச்சியடைய ஆரம்பித்து மிகவும் தாழ்ந்த நிலையை அடைந்தவுடன், ஜலப்பிரளயம் தோன்றி மனித குலத்தின் பெரும்பகுதியை அழித்துவிட்டது. பின்னர் மறுபடியும் உயர்வடையும் முயற்சி ஆரம்பித்தது. அந்தத் தூய நிலையை நோக்கி உலகம் மறுபடியும் சிறிதுசிறிதாக முன்னேறுகிறது.
இதேபோல் பழைய ஏற்பாட்டில் உள்ளபிரளயக் கதையைப்பற்றி உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரியும். பழங்கால பாபாலோனியர்கள், எகிப்தியர்கள், சீனர்கள் இந்துக்கள் இவர்களிடையேயும் இதே கதை நிலவுவதைக் காண்கிறோம்.
மனு என்ற பண்டைய முனிவர் கங்கைக் கரையில் தவம் செய்து கொண்டிருந்தபோது ஒரு சிறிய மீன் அவரிடம் வந்து அடைக்கலம் புகுந்தது. அவர் அதைத் தம்மிடம் இருந்த கமண்டல நீரில் விட்டார். பின்னர் மீனிடம், உனக்கு என்ன வேண்டும்? என்று கேட்டார். தன்னை ஒரு பெரிய மீன் துரத்துவதாகவும், தனக்குப் பாதுகாப்பு வேண்டுமென்றும் அந்த மீன் மனுவிடம் கேட்டுக் கொண்டது. மனு அந்தச் சிறிய மீனைத் தம் வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்றார். காலையில் பார்த்தால், அந்த மீன் கமண்டலம் அளவுக்குப் பெரிதாக வளர்ந்திருந்தது. அதற்கு மேலும் அந்தக் கமண்டலத்தில் தான் வாழ முடியாது என்று அது கூறியது.
மனு அந்த மீனை ஒரு குளத்தில் விட்டார். அடுத்த நாள் அது குளத்தளவு வளர்ந்து, தான் இனிமேல் அந்தக் குளத்தில் வாழ முடியாது என்று கூறியது. ஆகவே மனு அந்த மீனை ஓர் ஆற்றிற்கு எடுத்துச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. அதை அவர் ஆற்றில் விட்டார். மறுநாள் காலை மீன் ஆறளவு வளர்ந்துவிட்டது.
பிறகு மனு அதைக் கடலில் விட்டார். அப்போது அந்த மீன் ஓ மனு நான்தான் இந்தப் பிரபஞ்சத்தைப் படைத்தவன். இந்த உலகத்தைப் பெருவெள்ளத்தால் நிரப்பப் போகிறேன். உன்னை எச்சரிப்பதற்காகவே நான் இந்த உருவத்தில் வந்திருக்கிறேன். நீ ஒரு பெரிய கப்பல் செய்து ஒவ்வொரு வகை மிருகத்திலும் ஆர் ஆண் ஒரு பெண் இவற்றை அதில் பாதுகாத்து வை.உன் குடும்பத்தையும் கப்பலில் ஏற்றிக் கொள். என்னுடைய கொம்பு தண்ணீரிலிருந்து வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருக்கும். கப்பலை அந்தக் கொம்பில் கட்டிவிடு பிரளயம் அடங்கியவுடன் கப்பலைவிட்டு வெளியே வந்து உலகில் மனித இனத்தைப் பெருக்கு என்று கூறியது. உலகம் பெரு வெள்ளத்தில் மூழ்கியது. மனு, அந்த மீன் சொன்னபடியே தன் குடும்பத்தையும், எல்லா வகை மிருகங்களின் இணைகளையும் எல்லாவிதமான செடி கொடிகளின் விதைகளையும் வைத்துப் பாதுகாத்தார். பிரளயம் அடங்கியவுடன் வெளியே வந்து உயிர்வகை பெருக வழி செய்தார். மனுவிலிருந்து தோன்றியதால் நாம் மனிதன் ஆனோம்.
மனிதர்களின் மொழி என்பது அகத்தில் இருக்கும் உண்மையை வெளிப்படுத்துவதற்கான முயற்சியே. ஒரு குழந்தையின் மழலை மொழிகூட மிகவுயர்ந்த தத்துவத்தை வெளிப்படுத்துவதற்காகச் செய்யும் முயற்சியே என்பதை நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். அதை வெளிப்படுத்துவதற்கு வேண்டிய உறுப்புகளோ வழியோ குழந்தைக்கு இல்லை. அவ்வளவுதான். மிக வுயர்ந்த தத்துவஞானியரின் மொழிக்கும், குழந்தைகளின் மழலை மொழிக்கும் உள்ள வேறுபாடு. அளவில்தான் இருக்கிறதே தவிர, தன்மையில் இல்லை. மிகவும் சரியானது. தவறே இல்லாதது. ஒழுங்குமுறைக்கு உட்பட்டது என்று தற்கால மொழியைப்பற்றி நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள். அவ்விதம் மிகவும் சிறந்ததாக நீங்கள் கருதும் மொழிக்கும், பழங்காலத்தினரின் தெளிவில்லாத மர்மமான, புராண மொழிகளுக்கும் அளவில் மட்டும்தான் வித்தியாசம் இருக்கிறது.
இந்த எல்லா மொழிகளுக்கும் பின்னால் ஓர் உன்னதமான கருத்து இருக்கிறது. அந்தக் கருத்து தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்வதற்காகப் போராடுகிறது. பண்டைய புராணக் கருத்துக்களுக்குப் பின்னால் ஒளிவிடும் உண்மை மறைந்திருக்கிறது. அதேவேளையில் தற்காலத்தவரின் அழகான பளபளப்பான வார்த்தை ஜாலங்களுக்குப் பின்னால் வெறும் குப்பைதான் இருக்கிறது. இதனைக் கூற நான் மிகவும் வருந்துகிறேன்.
ஆகவே புராணங்களில் இருக்கிறது என்பதற்காகவோ தற்காலத்தைச் சேர்ந்த திருவாளர் இன்னார் அல்லது திருமதி இன்னாரின் கருத்துக்களுக்கு ஒத்துவரவில்லை. என்பதற்காகவோ எந்தக் கருத்தையும் நாம் ஒதுக்க வேண்டியதில்லை. தங்கள் மதங்களைத் தோற்றுவித்தவர்கள் கற்பித்த புராணங்களில் நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும் என்று பல மதங்கள் சொல்வதற்காக, மதங்களைப் பார்த்து யாரேனும் கேலி செய்து சிரிப்பார்களே யானால், தற்காலத்தவர்களின் கருத்தைப் பார்த்து அவர்கள் இன்னும் அதிகமாகச் சிரிக்க வேண்டும். தற்காலத்தில், மோஸஸ், புத்தர், ஏசு போன்ற சமயச் சான்றோர்களின் கருத்தை ஒருவன் எடுத்துச் சொன்னால், அவனைக் கேலி செய்கிறார்கள். அதே மனிதன். ஹக்ஸ்லி, டிண்டால், டார்வின் இவர்களின் கருத்துக்களைச் சொன்னால், கண்ணை மூடிக்கொண்டு அவற்றை ஏற்றுக்கொள்ளப் பலர் இருக்கிறார்கள். ஹக்ஸ்லி சொல்லியிருக்கிறார் என்றால் போதும். அதுவே பலருக்கு வேதவாக்கு. நாம் மூடநம்பிக்கைகளிலிருந்து விடுபட்டிருக்கும் அழகைப் பாருங்கள்! அது மதத்தின் மூடநம்பிக்கை, இது விஞ்ஞானத்தின் மூடநம்பிக்கை, அவ்வளவுதான் வித்தியாசம். மதத்தின் மூடநம்பிக்கையிலிருந்து வாழ்வளிக்கும் உன்னதமான ஆன்மீகக் கருத்துக்கள் தோன்றின. விஞ்ஞானத்தின் மூடநம்பிக்கையிலிருந்தோ காமமும் பேராசையும்தான் ஏற்பட்டுள்ளன. அந்த மூடநம்பிக்கை கடவுளை வழிபடுவது இந்த மூடநம்பிக்கையோ பணம், புகழ், அதிகாரம் போன்ற விஷயங்களைப் பற்றியது. வித்தியாசம் அவ்வளவுதான்.
இப்போது புராணத்திற்குத் திரும்புவோம். எல்லா புராணக் கதைகளுக்கும் பின்னால் ஓர் உன்னதமான கருத்து இருப்பதை நாம் காண்கிறோம். மனிதன் தனது மேலான நிலையிலிருந்து வீழ்ச்சி அடைந்துவிட்டான் என்பதே அது. தற்கால ஆராய்ச்சி இந்த நிலையை முற்றிலும் மறுப்பதுபோல் தெரிகிறது. பரிணாம வாதிகள் புராணக் கருத்துக்களுக்கு முற்றிலும் முரணான கருத்துக்கள் உடையவர்கள்போல் தெரிகிறார்கள். சிப்பி-பிராணிகளிலிருந்தே மனிதன் தோன்றினான் என்று பரிணாமவாதிகள் கருதுகிறார்கள். எனவே புராணங்கள் சொல்வது உண்மையாக இருக்க முடியாது என்பது அவர்கள் வாதம்.
இந்தியாவில் நிலவும் ஒரு புராணக் கருத்து மற்ற நாடுகளில் நிலவும் புராணங்களின் கருத்தையும் தற்கால ஆராய்ச்சியையும் இணைக்கும் பாலமாக இருக்கிறது. இந்தியப் புராணங்களில் ஒரு சுழற்சிக் கொள்கையைக் காண்கிறோம். எல்லா முன்னேற்றங்களும் அலைகள் வடிவத்தில் இருப்பதாக அது சொல்கிறது. ஒரு வீழ்ச்சி, தொடர்ந்து ஓர் எழுச்சி, பின்னர் வீழ்ச்சி, தொடர்ந்து எழுச்சி, இவ்வாறு செல்கிறது இயக்கம் என்பது சழற்சியாக உள்ளது.
தற்கால ஆராய்ச்சியின்படிப் பார்த்தால்கூட, மனிதன் பரிணமித்துக் கொண்டே செல்கிறான் என்பது சரியாகாது. ஒவ்வொரு விரிவுக்கும் முன்னால் ஓர் ஒடுக்கம் இருக்க வேண்டும். எந்திரத்திற்குள் எவ்வளவு சக்தியைச் செலுத்துகிறோமோ அதே அளவு சக்தியைத்தான் நாம் அதிலிருந்து பெற முடியும் என்று தற்கால விஞ்ஞானிகள் சொல்கிறார்கள். இல்லாததிலிருந்து இருப்பதை உண்டாக்க முடியாது.
மனிதன், சிப்பி-பிராணிகளிடமிருந்துதான் தோன்றினான் என்பது உண்மையானால், புத்தர், கிறிஸ்து போன்ற பூரணமான மனிதர்கள் இந்தப் பிராணிகளுக்குள் ஒடுங்கியிருந்திருப்பார்கள் என்பதும் உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அப்படி இல்லையென்றால் இந்த மகாபுருஷர்கள் எங்கிருந்து தோன்றினார்கள்? சூன்யத்திலிருந்து எதுவும் தோன்ற முடியாது. இவ்வாறு சாஸ்திரங்களைத் தற்கால ஆராய்ச்சிகளோடு இணைத்துப் பார்க்கும் நிலையில் நாம் இருக்கிறோம். சிறிதுசிறிதாகத் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு, கடைசியில் பூரணமான மனிதனாக ஆகும் அந்தச் சக்தி, சூன்யத்திலிருந்து தோன்றியிருக்க முடியாது. அது எங்கேயாவது இருந்திருக்க வேண்டும். அந்தச் சக்தி உயிரின் முதல் கருப்போருளிலிருந்தோ முதுகில் ஓடுள்ள பிராணிகளிலிருந்தோதான் வளர ஆரம்பித்தது என்றால், அது எப்படியாவது அந்த முதல்பொருளுக்குள் ஒடுங்கித்தான் இருந்திருக்க வேண்டும்.
மனம் என்றும் உயிர் என்றும் நாம் பலவிதமாகக் கூறுகின்ற சக்தியின் தோற்றத்திற்கு, உடல் என்று நாம் அழைக்கின்ற மூலக்கூறுகளின் கூட்டுப் பொருட்கள் காரணமா அல்லது உடலின் தோற்றத்திற்கு மனம் காரணமா என்று பெரிய விவாதமே நடந்து கொண்டிருக்கிறது. உலக மதங்கள் எல்லாம் மனம்தான் உடலின் தோற்றத்திற்குக் காரணம், மனத்தின் தோற்றத்திற்கு உடல் காரணமல்ல என்று கூறுகின்றன. உடல் என்று நாம் அழைக்கும் எந்திரத்தின் பல பாகங்களின் இயக்கத்தால் தோன்றுவதே மனம் என்று கருதுகின்ற நவீனப் பிரிவுகளும் உள்ளன.
இரண்டாவது கருத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். இதன்படி பவுதீக மற்றும் ரசாயனப் பொருட்களால் ஆக்கப்பட்டுள்ள இந்த எந்திரத்திலிருந்தே, அதாவது உடல் மற்றும் மூளையின் தொகுதியிலிருந்தே எண்ணத் தொகுதி தோன்றியுள்ளது. ஆனால் இந்தக் கூற்று கேள்விக்குப் பதிலளிக்கவில்லை. கேள்வி அப்படியே இருக்கிறது. உடலை ஆக்குவது எது? மூலக்கூறுகளை ஒருங்கிணைத்து உடலை உருவாக்குவது எந்தச் சக்தி? சுற்றியுள்ள ஜடப்பொருள் தொகுதியிலிருந்து மூலக்கூறுகளை எடுத்து எனது உடலை ஒருவிதமாகவும், வேறு உடல்களை வேறு விதமாகவும் உருவாக்குவது எந்தச் சக்தி? இந்த எல்லையற்ற வேறுபாடுகளை எது உண்டாக்குகிறது? மூலக்கூறுகளின் சேர்க்கையான உடலிலிருந்தே மனம் எனப்படும் சக்தி தோன்றியுள்ளது என்று சொல்வது, குதிரைக்கு முன்னால் வண்டியை இணைப்பது போலாகும். இந்தச் சேர்கைகள் எங்கிருந்து வந்தன? இவற்றைச் சேர்க்கின்ற சக்தி எங்கே இருந்தது?
இந்தச் சேர்க்கைக்குக் காரணம் வேறு ஏதோ ஓர் ஆற்றல் என்றும், அந்த ஆற்றலே மூலக்கூறுகளைத் திரட்டி உடலை உண்டாக்கியதென்றும் கொள்வோம். அப்படியானால், அவ்வாறு உண்டாக்கப்பட்ட உடலில் இருந்தே ஆற்றல் உண்டாகிறது என்றாகும். இது சரியான பதிலல்ல.
எல்லா உண்மைகளையும் விளக்காவிட்டாலும், மிக அதிகமான உண்மைகளை விளக்குவதாகவும், ஏற்கனவே இருக்கும் கருத்துக்களுக்கு முரண்படாததாகவும் உள்ள கருத்தைத்தான் நாம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஜடப்பொருளைக் கொண்டு உடலை ஆக்கும் சக்தி எதுவோ, அதுவேதான் உடல் மூலமாக வெளிப்படவும் செய்கிறது. என்று சொல்வது நியாயமாக உள்ளது. ஆகவே உடலின் மூலக்கூறுகளுடைய சேர்க்கையாலேயே மனம் உண்டாகியதென்றும், மனம் அல்லது எண்ணத் தொகுதிக்கென்று தனியான இருப்பு இல்லை என்றும் சொல்வது பொருள்ளது. அது மட்டுமல்ல, ஜடப் பொருளிலிருந்து சக்தி பிறக்க முடியாது. மாறாக, ஜடப் பொருள் என்று நாம் சொல்லும் ஒன்று இல்லவே இல்லை என்று நிரூபிக்க முடியும். ஜடப்பொருள் என்பது சக்தியின் ஒரு நிலையே. திடத்தன்மை. கடினத்தன்மை, அல்லது ஜடப் பொருட்களின் வேறு எந்த நிலையும், இயக்கத்தின் பலனே என்று நிரூபிக்க முடியும். திரவப் பொருட்களின் சுழற்சிச் சக்தியைப் அதிகப்படுத்துவதால் அவை திடப் பொருட்களின் சக்தியைப் பெறுகின்றன.
சூறாவளியைப் போன்று சுழன்று கொண்டிருக்கும் ஒரு காற்றுத் திரட்சி, திடப் பொருளின் ஆற்றலைப் பெறுகிறது. அது திடப் பொருட்களைத் துளைக்கவும் உடைக்கவும் வல்லதாகிறது. சிலந்திவலையின் ஒரு நுண்ணிய இழையை, எல்லையற்ற வேகத்தில் செலுத்த முடிந்தால் அது ஓர் இரும்புச் சங்கிலியின் உறுதியைப் பெற்று, தேக்கு மரத்ததைக்கூட அறுத்துச் சென்றுவிடும். இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், ஜடப் பொருள் என்று நாம் கூறுவது இல்லவே இல்லை என்று நிரூபிப்பது எளிது ஆனால் ஆற்றல் என்பது ஜடப் பொருளின் ஒரு நிலை என்று நிரூபிக்க இயலாது.
உடலின் மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ளும் சக்தி எது? அது எந்தச் சக்தியாக இருந்தாலும் மூலக் கூறுகளின் வாயிலாக மனிதஉடல் போன்ற உருவங்களை அது படைக்கிறது என்பது தெளிவு. உங்களுக்காகவும் எனக்காகவும் வேறு யாரும் வந்து உடல்களைப் படைப்பதில்லை. எனக்காக வேறு ஒருவர் உண்பதை நான் பார்த்ததில்லை. நான் சாப்பிடும் உணவை ஜீரணம் செய்து, அதிலிருந்து என் உடம்பிற்கு வேண்டிய ரத்தம், எலும்பு போன்ற தாதுப் பொருட்களை நான்தான் பெற வேண்டும். இந்த மர்மமான சக்தி எது?
எதிர்காலம் மற்றும் இறந்தகாலத்தைப் பற்றிய கருத்துக்கள் பலருக்குப் பயத்தை உண்டாக்குகின்றன. பலருக்கு இந்தக் கருத்துக்கள் வெறும் ஊகங்களாக மட்டுமே தோன்றுகின்றன.
நாம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் கருத்தை இப்பொழுது ஆராய்வோம். நம் மூலமாக இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்தச் சக்தி எது? பண்டைய சாஸ்திரங்கள் இந்தச் சக்தியைப்பற்றி, இந்தச் சக்தியின் வெளிப்பாட்டைப்பற்றி, இந்தச் சக்தி ஒளி மிக்கது, இந்த உடலைப் போலவே உருவம் கொண்டது, இந்த உடல் அழிந்த பின்னும் நிலைத்திருக்கக் கூடியது என்ற கூறுகின்றன. பிற்காலத்தில் வேறு ஓர் உயர்ந்த கருத்து தோன்றுவதைக் காண்கிறோம். இந்த ஒளியுடல் அந்தச் சக்தியின் பிரதிநிதி அல்ல என்பதே அந்தக் கருத்து.
உருவமுள்ள எதுவுமே மூலக்கூறுகளின் சேர்க்கையால் தோன்றியதாகத்தான் இருக்க முடியும். அந்த உருவம் இயங்க, அதன் பின்னால் ஒரு சக்தியும் இரு 35க்க வேண்டும். இந்த உடலை இயக்குவதற்கு உடலல்லாத ஒன்று தேவைப்படுகிறது என்றால், இதே கருத்துப்படி, அந்த ஒளியுடலை இயக்குவதற்கும், அதுவல்லாத வேறொன்று இருக்க வேண்டும். அந்த ஒன்றைத்தான் ஆன்மா என்று சம்ஸ்கிருத மொழியில் கூறினார்கள். ஒளியுடல் மூலமாகத் தூலவுடலை இயக்குவது இந்த ஆன்மாவே இந்த ஒளியுடலே மனத்தின் இருப்பிடம். ஆன்மா இதற்கும் அப்பாற்பட்டது. ஆன்மா மனமும் அல்ல அதுவே மனத்தை இயக்கி மனத்தின் மூலம் உடலையும் இயக்குகிறது. உங்களுக்கு ஓர் ஆன்மா உள்ளது, எனக்கு ஒன்று உள்ளது. ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாக நுண்ணுடலும் உள்ளது. அதன் மூலமாகவே நாம் தூல உடலை இயக்குகிறோம்.
பிறகு, இந்த ஆன்மாவைப் பற்றியும் அதன் இயல்பைப் பற்றியும் கேள்விகள் எழுந்தன. மனிதனின் இந்த ஆன்மா உடலும் அல்ல; மனமும் அல்ல. அப்படியானால் அது என்ன? பெரிய வாதங்கள் தொடர்ந்தன, ஊகங்கள் எழுந்தன. பலவகையான தத்துவ ஆராய்ச்சிகள் எழுந்தன. இந்த ஆன்மாவைப் பற்றிய பல்வேறு முடிவுகளுள் சிலவற்றை உங்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல நான் முயற்சி செய்கிறேன்.
இந்த ஆன்மா எதுவாக இருந்தாலும் சரி, அது உருவமற்றது. எது உருவமற்றதோ, அது எங்கும் நிறைந்ததாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை எல்லா தத்துவ பிரிவுகளும் ஒப்புக் கொள்வதாகத் தெரிகிறது.
மனம் என்பது இருக்கும்போது தான், காலம் இடம் ஆகியவையும் இருக்கும். காரணகாரிய நியதியும் காலத்திற்குக் கட்டுப்பட்டதே. ஒன்றையொன்று தொடர்ந்து வருகிறது என்ற கருத்து இல்லாமல் காரணகாரியத் தொடர்பு இருக்க முடியாது. எனவே காலம், இடம், காரணகாரியங்கள் எல்லாம் மனத்தில்தான் உள்ளன. ஆன்மா மனத்தைக் கடந்தது. உருவமற்றது. எனவே அது காலம், இடம் மற்றும் காரண காரியங்களைக் கடந்ததாக இருக்க வேண்டும். அது காலம், இடம், காரணகாரியங்களைக் கடந்ததானால் எல்லையற்றதாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.
இந்தக் கருத்திற்குப் பிறகுதான் நமது தத்துவத்தின் மிக உயர்ந்த ஊகம் வருகிறது. இரண்டு எல்லையற்றவை இருக்க முடியாது. ஆன்மா எல்லையற்றதானால் அது ஒன்றாகத்தான் இருக்க முடியும். எனவே உங்களுக்கு ஓர் ஆன்மா, எனக்கு ஓர் ஆன்மா என்று ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வோர் ஆன்மா இருக்கிறது என்ற கருத்து உண்மையானதாக இருக்க முடியாது. ஆகவே, உண்மையான மனிதன். ஒருவனே, அவன் எல்லையற்றவன் எங்கும் நிறைந்தவன். அந்த உண்மையான மனிதனின் எல்லைக்கு உட்பட்ட வடிவமே, தோன்றும் மனிதன். நோக்கில் பார்த்தால், தோன்றும் மனிதன் எவ்வளவு உயர்ந்தவனாக இருந்தாலும், அவன் எல்லாவற்றையும் கடந்த அந்த உண்மையான தனிமனிதனின் எல்லைக்கு உட்பட்ட பிரதிபலிப்பே என்று புராணங்கள் சொல்வது உண்மையாகிறது.
காரணகாரியங்களைக் கடந்தும், காலம், இடம் ஆகியவற்றிற்குக் கட்டுப்படாமலும் இருப்பதால், ஆன்மாவாகிய அந்த உண்மை மனிதன் சுதந்திரமானவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவன் ஒருபோதும் கட்டுபட்டவனாக இருக்கவில்லை. அவனைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியாது. அவனுடைய பிரதிபலிப்பான இந்தத் தோன்றும் மனிதன், காலம், இடம்ல காரணகாரியம் இவற்றின் எல்லைக்கு உட்பட்டு இருப்பதால் கட்டுப்பட்டவனாக இருக்கிறான். இந்தக் கருத்தையே நமது தத்துவ ஞானியருள் சிலர், மனிதன் கட்டுப்பட்டவனைப் போல் தோன்றுகிறான். உண்மையில் அவன் கட்டுப்பட்டவனல்ல என்று சொல்கிறார்கள்.
இந்த எங்கும் நிறைந்த எல்லையற்ற ஆன்மீகத் தன்மைதான் நம் ஆன்மாவின் உண்மையான இயல்பு, ஒவ்வோர் ஆன்மாவும் எல்லையற்றதே. அதனால் ,பிறப்பு, இறப்பு என்ற கருத்துக்கே இங்கு இடமில்லை. சில சிறுவர் சிறுமியருக்குத் தேர்வு நடைபெற்றது. ஆசிரியர் சற்றுக் கடினமான கேள்விகளைக் கேட்டார். பூமி ஏன் கீழே விழுவதில்லை? என்பது அந்தக் கேள்விகளுள் ஒன்று. ஈர்ப்புச் சக்தியைப் பற்றிய பதிலைப் பெற வேண்டும் என்பது அவர் நோக்கம். சிறுவர்களுள் பலருக்குப் பதிலே தெரியவில்லை. சிலர் ஈர்ப்புச்சக்தி, அது, இது என்றெல்லாம் பதில்களைச் சொன்னார்கள். ஒரு புத்திசாலிச் சிறுமி, அது எங்கே விழும்? விழுவதும் எழுவதும் பூமிக்குக் கிடையாது. எல்லையற்ற விண்வெளியில் மேல், கீழ் என்பது கிடையாது. சார்புநிலையில்தான், இந்தக் கருத்துக்கள் இருக்க முடியும். எல்லையற்றதற்குப் போக்கோ வரவோ கிடையாது. அது எங்கிருந்து வர முடியும்? எங்கே போக முடியும்?
உடலுக்குப் பிறப்பு இறப்பு உண்டு; அது எல்லைக்கு உட்பட்டது. எனவே உடலுணர்வை விட்டு, இறந்தகால, எதிர்கால எண்ணங்களையும் விட்டொழித்தால்தான் உயர்ந்த குறிக்கோளை நோக்கி முன்னேற முடியும். உடல், உண்மையான மனிதன் அல்ல. மனமும் உண்மையான மனிதனாக இருக்க முடியாது. ஏனென்றால் மனம் வளரவும் குறையவும் செய்கிறது. உண்மையான மனிதன் என்பது எல்லாவற்றையும் கடந்த ஆன்மாவாகத்தான் இருக்க முடியும். அது மட்டுமே என்றென்றும் வாழ்வதாக உள்ளது. பார்வைக்கு இடையீடற்ற பிரவாகமாகத் தோற்றம் அளித்தாலும், ஆறுகள் தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டிருக்கும் நீரை உடையனவாக இருக்கின்றன. அதுபோல் உடலும் மனமும் கணம்தோறும்மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன. உண்மையில், உடல் மனம் என்பதெல்லாம் , மாறிக்கொண்டே இருக்கும் நிகழ்ச்சித் தொடர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் பெயர்கள் மட்டுமே.
உடம்பிலிருக்கும் ஒவ்வோர் அணுவும் கணத்திற்குக் கணம் மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது. சில நிமிடங்கள் கூடச் சேர்ந்தாற்போல் யாருக்குமே உடல் ஒரேமாதிரியாக இருப்பதில்லை. ஆனாலும் நாம் அதனை ஒரே உடல் என்று எண்ணுகிறோம். மனமும் அப்படித்தான், ஒரு கணம் இன்பமாக, மறுகணம் துன்பமாக, ஒருகணம் திடமாக, மறுகணம் பலவீனமாக என்று தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டிருக்கும் சுழலாகவே மனம் செயல்படுகிறது. ஆகவே மனம் எல்லையற்ற ஆன்மாவாக இருக்க முடியாது.
எல்லைக்கு உட்பட்டவற்றிற்குத்தான் மாறுதல் உண்டு. எந்த விதத்திலாயினும் சரி, எல்லையற்றதற்கு மாறுதல் உண்டு என்று சொல்வது பொருளற்றது. அப்படி இருக்க முடியாது. எல்லைக்கு உட்பட்ட உடல்கள் என்ற நிலையில் நீங்களும் நானும் இயங்கலாம். அப்படித்தான் இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள ஒவ்வோர் அணுவும் இடைவிடாமல் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் பிரபஞ்சம் முழுவதையும் ஒரே பொருளாக நினைத்துப் பார்த்தால் அதற்கு மாறுதலோ இயக்கமோ இல்லை. இயக்கம் எப்போதும் ஒன்றைச் சார்ந்தது. வேறொரு பொருளைச் சார்ந்துதான் என்னுடைய இயக்கம் இருக்க முடியும். இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள எந்த அணுவின் மாறுதலையும் வேறோர் அணுவோடு ஒப்பிட்டுத்தான் தெரிந்துகொள்ள முடியும், பிரபஞ்சம் முழுவதையும் ஒரே பொருளாக எடுத்துக்கொண்டால், அது எதைச் சார்ந்து இயங்கும்? பிரபஞ்சத்தைத் தவிர வேறு பொருளே இல்லை. ஆகவே இந்த எல்லையற்ற இரண்டற்ற பொருளுக்கு மாறுதலோ இயக்கமோ இல்லை. அது தனியானது அதுதான் உண்மையான மனிதன்.
ஆகவே நம் உண்மையான இயல்பு எல்லையற்றதே அன்றி, எல்லைக்கு உட்பட்டது அல்ல. எப்போதும் மாறிக் கொண்டிருக்கின்ற, எல்லைக்குட்பட்ட சிறிய உயிர்களே நாம் என்று நம்மைப்பற்றி எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறோம். இந்த எண்ணம் எவ்வளவுதான் திருப்தி தருவதாக இருந்தாலும் இது காலங்காலமாக இருந்துவரும் மன மயக்கமே.
நீங்களே பரம்பொருள், நீங்கள் எங்கும் நிறைந்தவர்கள் என்று சொன்னால் மனிதர்களுக்குப் பயம் ஏற்படுகிறது, நீங்கள் எல்லா பொருட்களின் மூலமாகவும் செயல்படுகிறீர்கள்; எல்லா கால்களின் மூலமாகவும் நடக்கிறீர்கள்; எல்லா உதடுகளின் மூலமாகவும் பேசுகிறீர்கள்; எல்லா இதயங்களின் மூலமாகவும் உணர்கிறீர்கள். இப்படிச் சொன்னாலே மக்கள் நடுங்குகிறார்கள். தங்கள் தனித்துவம் என்ன ஆவது? என்று அவர்கள் திரும்பத் திரும்பக் கேட்கிறார்கள்.
தனித்துவம் என்றால் என்ன? அதைக் கொஞ்சம் பார்க்க விரும்புகிறேன். குழந்தைக்கு மீசை இல்லை. குழந்தை பெரியவனானவுடன் ஒருவேளை மீசையும் தாடியும் வளரலாம். இந்த உடல்தான் தனித்துவத்தை நிர்ணயிக்கிறது என்றால், வளரும்போது அவன் தனித்துவத்தை இழந்தவனாவான். உடல்தான் தனித்துவத்தை நிர்ணயிக்கிறது என்றால், ஒரு கண்ணையோ ஒரு கையையோ நான் இழந்து விட்டால் என் தனித்துவத்தையும் நான் இழந்துவிடுவேன். இந்த நோக்கில் பார்த்தால் குடிகாரன் குடிப்பதை விடக் கூடாது. குடிப்பதை விட்டால் அவன் தனித்துவத்தை இழந்து விடுவான். திருடன் நல்லவனாகவே கூடாது, நல்லவனானால் அவனுடைய தனித்துவம் போய்விடும்! இப்படிப் பயந்துபோய், ஒருவரும் தங்கள் பழக்க வழக்கங்களை மாற்றிக் கொள்ளக் கூடாது. எல்லையற்றதைத் தவிர வேறு எதற்கும் தனித்துவம் கிடையாது. அந்த நிலைக்கு மட்டும்தான் மாற்றமே இல்லை. மற்றவையெல்லாம் இடைவிடாமல் மாறிக் கொண்டே இருக்கின்றன.
நினைவிலும்கூட தனித்துவம் இருக்க முடியாது. உதாரணத்திற்கு, என் தலையில் ஓர் அடிபட்டதால் நான் என் கடந்தகால நினைவுகளை இழந்துவிடுகிறேன் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்போது என் தனித்துவத்தை நான் இழந்துவிடுவேன். அதாவது நானே இல்லாமல் போய்விடுவேன். என் மூன்று வயதுவரை நடந்த நிகழ்ச்சிகள் என் நினைவில் இல்லை. நினைவும் வாழ்க்கையும் ஒன்றுதான் என்றால், எனக்கு நினைவில்லாத காலம் என் வாழ்க்கை அல்ல. வாழ்க்கையின் எந்தப் பகுதி எனக்கு நினைவில்லையோ அந்தப் பகுதியில் நான் வாழவில்லை என்று ஆகிவிடும். இது தனித்துவத்தைப் பற்றிய மிகவும் குறுகிய கருத்து.
நாம் இன்னும் தனித்துவம் பெறவில்லை. அதை அடையத்தான் போராடிக் கொண்டிருக்கிறோம். அது எல்லையற்றது. அதுதான் மனிதனின் உண்மை இயல்பு. இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் வாழ்க்கை முழுவதையுமே தன் வாழ்க்கையாகப் பெற்றவன்தான் உண்மையில் வாழ்கிறான். நம் வாழ்க்கையின் முழுக் கவனத்தையும் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு எல்லைக்குட்பட்ட பொருட்களின் மீது செலுத்துகிறோமோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு விரைவாக நாம் மரணத்தைநோக்கிச் செல்வோம். நம் வாழ்க்கையை, மற்றவர்களின் வாழ்க்கையோடும் பிரபஞ்ச வாழ்க்கையோடும் ஐக்கியப்படுத்திக் கொள்ளும்போது தான் நாம் உண்மையில் வாழ்கிறோம். நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்த எல்லைக்கு உட்பட்ட அற்பமான வாழ்க்கை மரணம், மரணமேதான், இதனால்தான் நமக்கு மரண பயம் ஏற்படுகிறது. இவ்வுலகில் ஒரேஓர் உயிர் வாழ்ந்திருக்கும்வரை நானும் வாழ்வேன் என்று உணரும் போதுதான் மனிதனால் மரண பயத்தை வெல்ல முடியும். எல்லாவற்றிலும் நான் இருக்கிறேன். எல்லோருள்ளும் நான் இருக்கிறேன். எல்லா ஜீவராசிகளுக்குள்ளும் நான் இருக்கிறேன். பிரபஞ்சமே நான்தான் என்று எப்போது ஒரு மனிதன் உணர்கிறானோ அப்போதுதான் பயமற்ற நிலை அவனுக்கு வருகிறது.
இடைவிடாமல் மாறிக்கொண்டே இருக்கும் பொருட்களுக்கு அழிவற்ற நிலை உண்டு என்று சொல்வது பொருளற்றது. எல்லையற்றதாக இருக்கும் காரணத்தால் ஆன்மா மட்டுமே தனித்துவம் பெற்றது என்று பழங்கால சம்ஸ்கிருதத் தத்துவஞானி ஒருவர் கூறுகிறார் எல்லையற்ற எதையும் பகுக்க முடியாது. எல்லையற்ற எதையும் துண்டுகளாக உடைக்க முடியாது. அது எப்பொழுதும் ஒரே மாதிரியானது. இரண்டற்றது அதுதான் தனித்துவம் உள்ள மனிதன். உண்மையான மனிதன் தோன்றும் மனிதனோ, கடந்து நிற்கும் இந்தத் தனித்துவத்தை வெளிப்படுத்த முயற்சி செய்யும் போராட்டத்தின் உருவமாக இருப்பவன் மட்டுமே, ஆன்மாவிற்குப் பரிணாம வளர்ச்சி கிடையாது. கெட்டவன் நல்லவனாவது, மிருகம் மனிதனாவது, இதைப்போன்ற மாறுதல்களெல்லாம் ஆன்மாவிற்கு இல்லை. இந்த மாறுதல்களெல்லாம் இயற்கையின் பரிணாம வளர்ச்சியும் ஆன்மாவின் வெளிப்பாடுமே ஆகும்.
உங்களை என்னிடமிருந்து மறைக்கின்ற ஒரு திரை இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம். அந்தத் திரையில் ஒரு சிறு துவாரம் இருக்கிறது. அந்தத் துவாரம் மூலமாக உங்களில் சிலரின் முகத்தை மட்டுமே என்னால் பார்க்க முடியும். இப்போது அந்தத் துவாரம் பெரிதாக ஆரம்பிக்கிறது. உடனே, என் முன்னால் உள்ள காட்சியும் விரிவடைய ஆரம்பிக்கிறது. கடைசியாகத் திரையே மறைந்து போகும் நிலை வந்தவுடன், நான் உங்கள் எல்லோரையும் பார்க்க முடிகிறது. இந்த உதாரணத்தில், நீங்கள் யாருமே மாறுதல் அடையவில்லை. விரிவடைந்தது துவாரம் மட்டும்தான் நீங்கள் உங்களைச் சிறிதுசிறிதாக வெளிப்படுத்திக் கொண்டே வந்தீர்கள். ஆன்மாவின் நிலையும் இதுதான். நீங்கள் எந்த நிறைநிலையையும் அடையப் போவதில்லை. நீங்கள் ஏற்கனவே சுதந்திரமாகவும் பூரணமாகவும்தான் இருக்கிறீர்கள்.
மதம், கடவுள், மறுவுலகைத் தேடுதல் என்பதற்கெல்லாம் என்ன பொருள்? மனிதனுக்கு ஏன் கடவுள் தேவைப்படுகிறார்? ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஒவ்வொரு சமுதாயத்திலும் மனிதன் ஒரு பூரண லட்சியத்தை மனிதனிடமோ கடவுளிடமோ வேறு எங்கேயோ ஏன் தேடுகிறான்? எனென்றால் பூரணத்துவம் பற்றிய கருத்து மனிதனுள இருக்கிறது. உங்கள் இதயத் துடிப்பே அது தான். அது உங்களுக்குத் தெரியவில்லை. அந்த முழுமை எங்கோ வெளியில் இருப்பதாக நீங்கள் தவறாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்.
தன்னைத் தேடும்படியும் உணரும்படியும் உங்களைத் தூண்டுவது, உங்களுக்கு உள்ளே இருக்கும் கடவுள்தான் கோயில்களிலும் சர்ச்சுகளிலும் மண்ணிலும் விண்ணிலும் மற்றெல்லா இடங்களிலும் பல காலமாகக் கடவுளைத் தேடிவிட்டு, ஆரம்பித்த இடத்திற்கே அதாவது உங்கள் ஆன்மாவிற்கே கடைசியில் வந்து சேருகிறீர்கள். இந்த ஆன்மாவைத் தான் நீங்கள் உலகமெல்லாம் தேடினீர்கள். இந்த ஆன்மாவை உணர்வதற்காகத்தான் கோயில்களிலும் சர்ச்சுகளிலும் அழுதீர்கள். பிரார்த்தனை செய்தீர்கள். இந்த ஆன்மாவைத்தான் மேகங்களுக்குமேல் மறைந்திருக்கும் மர்மங்களுக்குள் மர்மம் என்று நினைத்தீர்கள். இந்த ஆன்மா உங்கள் உயிருக்கு உயிராக, அருகிலுள்ள அனைத்திலும் மிக அருகில் இருக்கிறது. உங்கள் உடல், பொருள், ஆவி இவற்றின் உண்மையான உருவம் இந்த ஆன்மாதான். இதுதான் உங்கள் உண்மையான இயல்பு. இதை உறுதிப்படுத்துங்கள்ல, வெளிப்படுத்துங்கள் இவ்வாறு செய்வது நீங்கள் தூய்மை அடைவதற்காக அல்ல. நீங்கள் ஏற்கனவே தூய்மையாகத்தான் இருக்கிறீர்கள். ஏற்கனவே நிறைநிலையை அடைந்தவர்களாகத்தான் இருக்கிறீர்கள்.
முன் சொன்ன உதாரணத்திலுள்ள திரையைப் போன்றதுதான் இயற்கை. இதற்கு அப்பாலுள்ள ஆன்மாவைப் பற்றிய உண்மையை இதுதான் மறைக்கிறது. நீங்கள் நினைக்கும் ஒவ்வொரு நல்லெண்ணமும் செய்யும் ஒவ்வொரு நல்ல செயலும் இந்தத் திரையைச் சிறிதுசிறிதாகக் கிழிப்பதுபோல் செயல்படுகிறது. அதனால் திரைக்கு அப்பாலுள்ள தூயவரான, எல்லையற்றவரான இறைவன் சிறிதுசிறிதாகத் தம்மை வெளிப்படுத்துகிறார்.
இதுவே மனிதனின் முழுச் சரித்திரம். திரை நுண்ணியதாக மாற மாற அதற்குப் பின்னாலிருக்கும் உண்மை மேலும்மேலும் பிரகாசிக்கிறது. ஏனெனில் பிரகாசிப்பதே அந்த உண்மையின் இயல்பாகும். அது அறிய முடியாதது. அதை அறிய முயல்வது வீணே அது அறியப்படக்கூடியதாக இருந்தால் அது அதுவாக இருந்திருக்காது. ஏனெனில் அது என்றென்றுமே அறியும் பொருளாகும். அறிவு நம்மை எல்லைக்கு உட்படுத்துகிறது. நம்மைப் புறச் சார்புடையவர்களாக ஆக்குகிறது. ஆன்மாவே நிரந்தரமாக எல்லாவற்றையும் அறிபவன். பிரபஞ்சத்திலுள்ள நிரந்தர சாட்சியாக இருப்பவன். அறிவு என்பது அந்த நிலையின் வீழ்ச்சி, ஒரு தாழ்ந்தபடி போன்றதே. நாம் ஏற்கனவே அந்த நிலையான அறிபவனாகத்தான் இருக்கிறோம். அதை எப்படி அறிவது? ஒவ்வொரு மனிதனின் உண்மை இயல்பும் அதுதான். அவன் அதை வெளிப்படுத்த பல வழிகளில் முயல்கிறான்; இல்லாவிட்டால் இவ்வளவு வகையான நீதிநெறிக் கோட்பாடுகள் ஏன் இருக்க வேண்டும். இந்தக் கோட்பாடுகளுக்கு விளக்கம் எங்கே?
பல்வேறு வகையான நீதிநெறிக் கோட்பாடுகளுள் பல்வேறு விதங்களில் வெளிப்பட்டு நிற்கின்ற ஒரு கருத்து உள்ளது. அது மற்றவர்களுக்கு நன்மை செய்ய வேண்டும் என்பதுதான் மனிதர்களிடம் அன்பாயிருப்பது. எல்லா பிராணிகளிடமும் அன்பாயிருப்பது குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டும். இதெல்லாம் நான்தான் பிரபஞ்சம் இந்தப் பிரபஞ்சம் இரண்டற்றது. ஒன்றேதான் என்ற நிலையான உண்மையின் பல்வேறு வெளிப்பாடுகள். அப்படி இல்லாவிட்டால் இந்தச் செயல்களுக்கெல்லாம் காரணம் என்ன? நான் எதற்காக என்னைச் சுற்றியிருப்பவர்களிடம் அன்பு பாராட்ட வேண்டும்? ஏன் மற்றவர்களுக்கு நன்மை செய்ய வேண்டும்? என்னைக் கட்டாயப்படுத்துவது எது? அதுதான் இரக்கம். எங்கும் ஒரே பொருள் உள்ளது என்ற உணர்ச்சி.
கல்லான இதயங்கள்கூடச் சிலவேளைகளில் மற்றவர்களுக்காகக் கனிவதுண்டு. நீ பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்ற இந்தத் தனித்துவம் வெறும் மனமயக்கம் அதை இப்படிக் கெட்டியாகப் பற்றிக்கொண்டிருப்பது பாராட்டத் தக்கதல்ல என்று சொன்னால் மனிதன் பயப்படுகிறான். ஆனால் அவனே, முழுத் தன்னல மறுப்பு தான் எல்லா நன்னெறிக்கும் அடிப்படை என்றும் கூறுகிறான்.
இந்த முழுத் தன்னல மறுப்பு என்பது என்ன? ஆன்மாபோல் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்ற தோன்றும் மனிதனை விடுவதே அது. எல்லா சுயநலத்தையும் விடுவதே அது நான் எனது என்ற அகங்கார மமகாரங்கள் பழைய மூடநம்பிக்கையிலிருந்து பிறந்தவை, இந்தப் போலி ஆன்மா மறையும் அளவிற்கு உண்மை ஆன்மா வெளிப்பட்டுத் தோன்றுகிறது. இதுவே உண்மையான தன்னல மறுப்பு. இதுவே எல்லா அறநெறி உபதேசங்களின் மையமும் அடிப்படையும் சாரமும் ஆகும். தெரிந்தோ தெரியாமலோ உலகம் முழுவதும் இந்தக் குறிக்கோளை நோக்கியே சென்று கொண்டிருக்கிறது. நடைமுறையிலும் ஓரளவு இதை அனுசரிக்கிறது. பெரும்பாலானோர் தாங்கள் உணராமலேயே இதைச் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் உணர்வுபூர்வமாகச் செய்யட்டும், நான் எனது என்பவை உண்மையான ஆன்மாவல்ல. ஆன்மாவின் தடைகளே என்று அவர்கள் உணர்ந்து அவற்றை விடட்டும். இந்தத் தோன்றும் மனிதன் அகத்தேயுள்ள எல்லையற்ற உண்மையின் ஒரு மின்னல் தோற்றம் மட்டுமே. எல்லாமாக இருக்கும் எல்லையற்ற நெருப்பின் ஒரு பொறியே. அவனது உண்மையான இயல்பு எல்லையற்றது.
இந்த அறிவினால் ஏற்படும் பயன் என்ன? இது மனிதர்களை எப்படிப் பாதிக்கிறது? இதனால் கிடைப்பது என்ன? இந்தக் காலத்தில் எல்லாவற்றையும் லாபக் கண்ணோட்டத்திலேயே அளவிட வேண்டியுள்ளது லாபம் எத்தனை ரூபாய், எத்தனை பைசா? இதுதான் கணக்கு. ஆனால் பணத்தையோ லவுகீக லாபத்தையோ அளவாகக் கொண்டே உண்மையை மதிப்பிட வேண்டும் என்று சொல்ல மனிதனுக்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது? ஓர் உண்மையால் பலன் இல்லாவிட்டால் அதன் உண்மைத் தன்மை குறைந்துவிடுமா? உண்மையை மதிப்பிடுவதற்கு லவுகீக லாபம் என்ற பயன்நோக்கு முறை தகுந்ததல்ல ஆனால் மிகவுயர்ந்த பலன் உள்ளது. எல்லோரும் தேடி அலைவது இன்பத்தைத்தான் ஆனால் பெரும்பாலோர் உண்மைப் பொருளில் அல்லாமல் நிலையில்லாத பொருட்களில் அதைத் தேடுகிறார்கள். புலன்களின்மூலம் ஒருபோதும் இன்பம் கிடைப்பதில்லை. புலன்களின் மூலமாகவோ, புலன் அனுபவங்களின் மூலமாகவோ இன்பம் கண்டவர் யாருமில்லை. ஆன்மாவில் மட்டுமே இன்பம் இருக்கிறது. ஆகவே ஆன்மாவில் இன்பம் காண்பதுதான் மனித குலத்திற்கு உயர்ந்த பலனைக் கொடுக்கும்.
அடுத்த கருத்து, அறியாமையிலிருந்தே எல்லா துன்பங்களும் பிறக்கின்றன என்பதாகும் எல்லையற்ற ஆன்மா அழுகிறது கதறுகிறது. அது எல்லைக்கு உட்பட்டது என்றெல்லாம் நினைப்பதுதான் அறியாமையின் மூல அடிப்படை, அழிவற்ற எப்போதும் தூய்மையான முழுமையான ஆன்மாவாகிய நம்மை, சிறிய மனம், சிறிய உடல் என்று நாமே நினைக்கச் செய்வதுதான் எல்லா அறியாமையின் மூலகாரணம் இதிலிருந்தே எல்லா சுயநலமும் பிறக்கிறது. நான் இந்தச் சிறிய உடம்பு என்று நினைத்த உடனேயே, மற்ற உடல்களுக்குக் கேடு செய்தாவது இந்த உடம்பைப் பாதுகாக்கவும் காப்பாற்றவும் அழகாக வைத்துக் கொள்ளவும் விரும்புகிறேன். அப்போதே நீங்கள் வேறு, நான் வேறு என்றாகி விடுகிறது. இந்தப் பிரிவுணர்ச்சியே எல்லா தீமைகளுக்கும் துன்பங்களுக்கும் காரணமாகிறது.
உலகில் இன்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மனிதர்களில் ஒரு சிறு பகுதியினரேனும் தங்கள் சுயநலம், குறுகிய மனப்பான்மை, அற்பத்தனம் இவற்றையெல்லாம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டால்கூட நாளையே இந்த உலகம் முழுவதும் சொர்க்கமாக மாறிவிடும். இதுதான் பலன். ஆனால் எந்திரங்களாலும் லவுகீக அறிவின் முன்னேற்றத்தாலும் இந்த நிலை நிச்சயமாக வராது. எரியும் நெருப்பில் ஊற்றும் எண்ணெய் அந்த நெருப்பின் தீவிரத்தை அதிகமாக்குவது போல், இவைகளால் துன்பமே பெருகுகிறது. ஆன்மீக அறிவு இல்லாத எல்லா லவுகீக அறிவும், எரியும் நெருப்பில் எண்ணெயை ஊற்றுவது போலாகும். லவுகீக அறிவு, சுயநலமுள்ள மனிதனின் கையில், மற்றவர்களுக்குத் தீமை செய்யும் இன்னுமோர் ஆயுதம் போலாகிவிடுகிறது. இதனால் அவன் தன்னைப் பிறர்நலத்திற்காகத் தியாகம் செய்வதை மறந்து வாழ்வை அழித்து, தான் வாழ்கிறான்.
ஆன்மீக அறிவைச் செயல்முறைப்படுத்த முடியுமா என்பது இன்னொரு கேள்வி, அது இன்றைய சமுதாயமாக இருந்தாலும் சரி, புதிய சமுதாயதமாக இருந்தாலும் சரி, உண்மை அதன்முன் பணிந்து கைகட்டி நிற்பதில்லை. சமுதாயம்தான் உண்மையை மதித்து நடக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் அந்தச் சமுதாயத்திற்கு அழிவு நிச்சயம். உண்மையின் அடிப்படையில் தான் சமுதாயங்களை அமைக்க வேண்டும். சமுதாயத்தின் தேவைக்கேற்ப உண்மை மாற முடியாது. சுயநலமின்மையைப் போன்ற ஓர் உயர்ந்த உண்மையைச் சமுதாயத்தில் பின்பற்ற முடியவில்லையென்றால், மனிதன் சமுதாயத்தை விட்டுவிட்டுக் காட்டிற்குப் போய்விடுவதே நல்லது. அவ்வாறு செய்பவன்தான் துணிவுள்ளவன்.
துணிச்சலில் இரண்டு வகை உண்டு. ஒன்று பீரங்கியை எதிர்க்கும் துணிச்சல். மற்றொன்று ஆன்மீக விஷயங்களில் ஏற்படும் திடசித்தம். இந்தியாவின்மீது படையெடுத்து வந்த ஒரு சக்கரவர்த்தியின் ஆசிரியர், அவரிடம் இந்தியாவில் உள்ள முனிவர்களைப்போய்ப் பார்க்குமாறு சொன்னார். வெகுநேரம் தேடிய பிறகு,. ஒரு தொண்டு கிழவர் பாறை ஒன்றின்மீது உட்கார்ந்திருப்பதைச் சக்கரவர்த்தி பார்த்தார். சிறிதுநேரம் அவருடன் பேசியபோது, அந்த முனிவரின் அறிவுத்திறன் சக்கரவர்த்தியை மிகவும் கவர்ந்தது. தம்முடன் தமது நாட்டிற்கு வருமாறு அவர் அந்த முனிவரை அழைத்தார்.
அதற்கு அந்த முனிவர், நான் வர விரும்பவில்லை. இந்தக் காட்டிலேயே நான் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன் என்று சொன்னார். நான் உங்களுக்குச் செல்வம், பதவி எல்லாவற்றையும் அளிக்கிறேன் நான் இந்த உலகத்திற்கே அதிபதி என்றார் சக்கரவர்த்தி. அந்த பொருட்களிலெல்லாம் எனக்கு ஆசை கடையாது. என்று அந்த முனிவர் பதிலளித்தார். உடனே அந்தச் சக்கரவர்த்தி, என்னுடன் வரவில்லை என்றால் உம்மைக் கொன்று விடுவேன் என்று கூறினார். அந்த முனிவர் அமைதியாகப் புன்னகை செய்துவிட்டு, சக்கரவர்த்தியே நீ பேசியவற்றுள், வடிகட்டிய முட்டாள்தனமான பேச்சு இதுதான். உன்னால் என்னைக் கொல்ல முடியாது. சூரியனால் என்னைக் காயச் செய்ய முடியாது. நெருப்பு என்னை எரிக்க முடியாது. வாள் என்னைக் கொல்ல முடியாது. பிறப்பு இறப்பற்ற எப்போதும் நிலைத்திருக்கின்ற சர்வ வல்லமை படைத்த, எங்கும் நிறைந்த ஆன்மா நான் என்று சொன்னார். இதுதான் ஆன்மீக வீரம். மற்றது ஒரு புலி அல்லது சிங்கத்திடம் காணப்படும் வீரம்.
1875-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற சிப்பாய்க் கலகத்தின்போது, முகமதிய வீரன் ஒருவன், மகாத்மாவான ஒரு துறவியைப் பலமாகக் கத்தியால் குத்திவிட்டான். இந்து விடுதலை வீரர்கள். குத்தியவனைப் பிடித்து அந்தத் துறவியிடம் கொண்டுவந்து அவனைக் கொல்வதற்கு அனுமதி கேட்டார்கள். ஆனால் அந்தத் துறவி அமைதியாக முகமதியனைப் பார்த்து, சகோதரா, நீ பரம்பொருளே நீ அவனே! என்று சொல்லியபடியே இறந்துவிட்டார். இது ஆன்மீக வீரத்திற்கு இன்னோர் உதாரணமாகும்.
உங்களால் உங்கள் சமுதாயத்தை உண்மையுடன் பிணைக்க முடியாவிட்டால் மிகவுயர்ந்த உண்மையைக் கடைப்பிடிக்கத் தக்க விதத்தில் சமுதாயத்தை உருவாக்க முடியாவிட்டால் உங்கள் உடல்பலத்தைப் பற்றியோ, உங்கள் மேலை நாகரீகத்தின் உயர்வைப் பற்றியோ பேசுவதால் என்ன பயன்? இந்த வீரம் நடைமுறைக்கு ஒத்துவராது. என்று நீங்கள் சொன்னால், உங்களுடைய இந்த உயர்வான சிறப்பான வாழ்க்கையைப்பற்றி நீங்கள் தற்பெருமை அடித்துக் கொள்வதில் என்ன பயன்? காசுபணத்தைத் தவிர வேறு எதுவும் நடைமுறைக்கு ஒத்து வரவேவராதா? ஒத்து வராதென்றால் உங்கள் சமுதாயத்தைப்பற்றி ஏன் இவ்வளவு ஜம்பம்? உயர்ந்த உண்மைகளைச் செயல்முறைப்படுத்தும் சமுதாயமே மிகவும் உன்னதமான சமுதாயம். இதுதான் எனது கருத்து.
மிகவுயர்ந்த உண்மையை ஏற்றுக்கொள்வதற்குச் சமுதாயம் தயாராக இல்லாவிட்டால், அதைத் தயார்ப்படுத்துங்கள். இதை எவ்வளவு சீக்கிரம் செய்கிறீர்களோ அவ்வளவு நல்லது. சகோதர சகோதரிகளே, இந்தத் தீர்மானத்துடன் வீறு கொண்டெழுங்கள்! துணிவோடு இந்த உண்மையில் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள்! ஆற்றலோடு இதை நடைமுறைக்குக் கொண்டு வாருங்கள்! இந்த உலகத்திற்கு இப்போது தேவைப்படுவது அஞ்சா நெஞ்சம் படைத்த சில நூறு ஆண்களும் பெண்களுமே. இந்த உண்மையை உணர்ந்துகொள்ளவும் நடைமுறையில் பின்பற்றவும் தேவையான துணிவைப் பழகிக் கொள்ளுங்கள். இந்தத் துணிவு மரணத்தைக் கண்டு நடுங்காது. மாறாக அது மரணத்தை வரவேற்கிறது; தன்னை ஆன்மா என்று உணரும் சக்தியை மனிதனுக்குக் கொடுக்கிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் யாரும் தன்னைக் கொல்ல முடியாது என்று மனிதனுக்கு உணர்த்துகிறது. அந்த நிலை வந்தால்தான் நீங்கள் முக்தி பெற்றவர்கள். அப்பொழுது தான் உங்கள் உண்மை ஆன்மாவை உணர்வீர்கள். இந்த ஆன்மாவைப்பற்றி முதலில் கேட்க வேண்டும். பிறகு அதைப்பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டும். பின்னர் அதை தியானம் செய்ய வேண்டும்.
செயலை உயர்த்தியும் சிந்திப்பதைத் தாழ்த்தியும் மதிப்பிடுகின்ற ஒரு போக்கு தற்காலத்தில் நிலவுகிறது. செயல் சிறந்ததுதான் ஆனால் சிந்தனைதான் அதன் அடிப்படை. உடல் தசைகளின் மூலம் வெளிப்படும் சாதாரணமான சக்தியையே செயல் என்கிறோம். ஆனால் சந்தனையின்றிச் செயலில்லை. ஆகவே சிறந்த எண்ணங்களால் மூளையை நிரப்புங்கள். சிறந்த லட்சியங்களையே கொள்ளுங்கள், அவற்றை உங்களிடமிருந்து ஒருபோதும் விலக விடாதீர்கள். இத்தகைய ஈடுபாட்டினால் அரிய செயல்களைச் செய்ய முடியும், தூய்மையின்மையைப் பற்றிப் பேசாதீர்கள். நாம் எப்போதும் தூய்மையானவர்களே என்று சொல்லுங்கள். நாம் சிறியவர்கள். நாம் பிறந்துள்ளோம். இறக்கப் போகிறோம் என்றெல்லாம் நம்மை நாமே சுய மயக்கத்தில் ஆழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறோம். எப்போதும் பயத்திலேயே சிக்கியிருக்கிறோம்.
ஒரு பெண் சிங்கத்தைப் பற்றிய கதை உண்டு. அது கருவுற்ற ஒரு சிங்கம். அது ஒருசமயம் இரையைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தபோது ஓர் ஆட்டு மந்தையைப் பார்த்தது. உடனே அதன்மேல் பாய்ந்தது. அந்த முயற்சியில் அது இறந்துவிட்டது. இறப்பதற்கு முன் அது ஒரு குட்டியை ஈன்றது.
தாயற்ற அந்தச் சிங்கக்குட்டியை ஆடுகள் வளர்த்தன. அந்தச் சிங்கக்குட்டி ஆடுகளுடனேயே வளர்ந்தது. புல்லைத் தின்றது, ஆடுகளைப் போலவே கத்தியது. காலப்போக்கில் அந்தச் சிங்கக்குட்டி நன்கு வளர்ந்து ஒரு பெரி சிங்கமாக மாறியது. ஆனால் அது தன்னை ஓர் ஆடு என்றே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது.
ஒருநாள் வேறொரு சிங்கம் இரை தேடிக்கொண்டு அங்கு வந்தது. அங்கே ஆடுகளுக்கு நடுவில் ஒரு சிங்கம் இருப்பதையும், அது ஆபத்துச் சமயத்தில் ஆடுகளைப் போலவே பயந்து ஓடுவதையும் கண்டு வியப்படைந்தது. அது அந்த ஆட்டுச் சிங்கத்தை நெருங்கி, நீ ஆடல்ல. சிங்கம் என்று சொல்ல முயன்றது. புதிய சிங்கம் தன்னை நெருங்கும்போதே ஆட்டுச் சிங்கம் பயந்து ஓடியது. ஆகவே புதுச் சிங்கம் ஒரு நல்ல வாய்ப்பை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது.
ஒருநாள் ஆட்டுச் சிங்கம் தூங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் புதிய சிங்கம் பார்த்தது. உடனே அதை நெருங்கி, நீ ஒரு சிங்கம் என்று கூறியது. அஞ்சி நடுங்கிய அந்த ஆட்டுச் சிங்கம், புதிய சிங்கம் சொல்வதை நம்பாமல் நான் ஆடுதான். என்று சொல்லிக்கொண்டே ஆட் டைப்போல் கத்தியது. புதிய சிங்கம் ஆட்டுச் சிங்கத்தை ஓர் ஏரிக்கு இழுத்துச் சென்றது. பின்னர் அது ஆட்டுச் சிங்கத்தைப் பார்த்து, தண்ணீரில் பார், நம் இருவருடைய உருவங்களின் பிரதிபலிப்பும் தெரிகிறது என்று கூறியது. ஆட்டுச் சிங்கம் ஏரி நீரில் தென்பட்ட இரண்டு பிரதி பிம்பங்களையும் ஒத்துப் பார்த்தது. பின்னர் புதுச் சிங்கத்தையும் தன்னுடைய பிம்பத்தையும் பார்த்தது. அடுத்த கணமே தான் ஒரு சிங்கம் என்ற எண்ணம் அதற்கு வந்துவிட்டது. உடனே அது கர்ஜித்தது. ஆடுபோல் கத்துவது மறைந்துவிட்டது.
நீங்கள் சிங்கங்கள்; தூய்மையான எல்லையற்ற, முழுமையான ஆன்மாக்கள் பிரபஞ்சத்தின் சக்தி முழுவதும் உங்களுக்குள் இருக்கிறது. நண்பா, நீ ஏன் அழுது புலம்புகிறாய்? உனக்குப் பிறப்போ இறப்போ இல்லை. நீ ஏன் அழ வேண்டும்? உனக்கு நோயோ துன்பமோ கிடையாது. நீ எல்லையற்ற ஆகாயம் போன்றவன் பல வண்ண மேகங்கள் அதன்மீது வருகின்றன. கணநேரம் உலவிவிட்டு மறைந்து விடுகின்றன. ஆனால் ஆகாயம் எப்பொழுதும் மாறாத, மாசற்ற நீல நிறமாகவே இருக்கிறது.
தீமையை நாம் ஏன் காண்கிறோம்? இருட்டில் ஓர் அடிமரம் நிற்கிறது. அந்த வழியே வந்த ஒரு திருடன் அதைப் பார்த்துவிட்டு. அது ஒரு போலீஸ்காரன் என்று நினைத்தான். காதலிக்காகக் காத்துக்கொண்டிருந்த ஓர் இளைஞன். அந்த மரத்தைத் தன் காதலி என்று நினைத்தான். பேய்க் கதைகளைக் கேட்டிருந்த ஒரு குழந்தை, அதே மரத்தைப் பேய் என்று நினைத்துப் பயத்தில் அலற ஆரம்பித்தது, எல்லோரும் பார்த்தது என்னவோ அடிமரத்தைத்தான். அதுபோலவே நம் எண்ணங்களின் படியே உலகம் நமக்குத் தோன்றுகிறது.
ஓர் அறையில் ஒரு குழந்தையும் பொற்காசுகள் நிறைந்த ஒரு பையும் இருப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம். திருடன் ஒருவன் அங்கே வந்து பொற்காசுகளைத் திருடிச் செல்கிறான். பொற்காசுகள் திருட்டுப் போனது குழந்தைக்குத் தெரியுமா? நம் உள்ளே என்ன இருக்கிறதோ அதையே வெளியிலும் காண்கிறோம். குழந்தையின் உள்ளே திருடன் என்ற எண்ணமே கிடையாது. ஆகவே அது வெளியிலும் திருடனைக் காணவில்லை. எல்லா அறிவும் அதே போன்றுதான். உலகின் தீமைகளையும் பாவங்களையும்பற்றிப் பேசாதீர்கள். உங்கள் கண்களுக்கு இன்னும் தீமை தெரிகிறதே என்பதற்காக அழுங்கள். இன்னும் எங்கும் பாவத்தையே பார்க்கின்ற நிலையில் இருக்கிறீர்களே என்பதை நினைத்து அழுங்கள்.
உலகத்திற்கு உதவி செய்ய விரும்பினால், உலகத்தின் மீது பழிபோடாதீர்கள். உலகை இன்னும் பலவீனப்படுத்தாதீர்கள். பாவம், துன்பம் என்று நீங்கள் இங்கே காணும் எல்லாமே பலவீனத்தின் விளைவுகளே அல்லாமல் வேறு என்ன? இத்தகைய உபதேசத்தால் உலகம் மேன்மேலும் பலவீனம்தான் அடைகிறது. தாங்கள் பாவிகள், பலவீனர்கள் என்றுதான் மனிதர்கள் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே கற்பிக்கப்படுகிறார்கள். மிகவும் பலவீனமானவர்கள் முதல் எல்லோருமே மரணமிலாப் பெருநிலையின் பெருமைமிகு வாரிசுகள் என்றே அவர்களுக்கு உபதேசம் செய்யுங்கள். குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே மனிதர்களின் மனத்தில் நல்ல ஆக்கபூர்வமான, உறுதியான, உதவுகின்ற எண்ணங்களே தோன்றட்டும். இப்படிப்பட்ட உறுதியான, உதவுகின்ற எண்ணங்களே தோன்றட்டு. இப்படிப்பட்ட உறுதியான எண்ணங்களுக்கே உங்கள் மனத்தில் இடம் கொடுங்கள். உங்கள் சக்தியைப் பறித்து உங்களைப் பலவீனமாக்கும் எண்ணங்களுக்கு இடமே கொடுக்காதீர்கள். நானே பரம்பொருள், நானே பரம்பொருள் என்று உங்கள் மனத்திற்கு எப்போதும் சொல்லுங்கள். இரவுபகலாக உங்கள் மனத்தில் அந்த எண்ணம் ஒரு பாடலாக ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கட்டும்.மரணத்தின் தறுவாயில் கூட, நானே பரம்பொருள் என்று முழங்குங்கள் அதுதான் உண்மை. உலகின் எல்லையற்ற சக்தி உங்களுக்கே சொந்தமானது. உங்கள் மனத்தை மறைத்துக் கொண்டிருக்கும் மூடநம்பிக்கைகளை விரட்டி அடியுங்கள். நாம் துணிவுடன் இருப்போம். உண்மையை அறியுங்கள். உண்மையையே கடைப்பிடியுங்கள். குறிக்கோள், தூரத்தில் இருக்கலாம். ஆனால் விழித்திருங்கள். எழுந்திருங்கள் லட்சியத்தை அடையும்வரை நிற்காதீர்கள்.
Comments
Post a Comment